Οργιάζουν τις τελευταίες μέρες κυβερνώντες, αθλητικοί παράγοντες και όσοι άλλοι ασπάζονται τις δικές τους απόψεις περί ανάπτυξης της κοινωνίας. Πασχίζουν να δικαιολογήσουν την τωρινή πενιχρή - όπως τους φαίνεται - συγκομιδή μεταλλίων βασίζοντάς τη στο μέγεθος της χώρας. Οτι δέκα εκατομμύρια είμαστε, δεν μπορούμε περισσότερα. Την ίδια στιγμή και ωσότου γράφονταν αυτές οι γραμμές, η σοσιαλιστική Κούβα - με ανάλογο πληθυσμό και το φονικό εμπάργκο σε βάρος του λαού της να της στερεί τα βασικά επί δεκαετίες - είχε ήδη κερδίσει έντεκα μετάλλια, πολύ μπροστά από άλλες σαφώς μεγαλύτερες και αναπτυγμένες χώρες, όπως η Ισπανία ή ο Καναδάς.

Βέβαια, η σοσιαλιστική Κούβα έχει ολόπλευρα ανεπτυγμένες αθλητικές υποδομές, προγράμματα μαζικού λαϊκού αθλητισμού, σε κάθε γειτονιά και κάθε σχολείο για όλους τους Κουβανούς και τις Κουβανές, φυτώρια ερασιτεχνών όπου γεννιούνται και καλλιεργούνται συνεχώς σπουδαίοι αθλητές, χωρίς να βάζουν δεκάρα από την τσέπη τους, αλλά με το σοσιαλιστικό κράτος να αναλαμβάνει όλες τις δαπάνες. Για όλα αυτά λέξη δε θα ακούσετε από τους κρατούντες. Και πως αλλιώς; αφού διαφορετικά θα έπρεπε να εξηγήσουν και γιατί μας θέλουν όλους εμάς «μικρούς», «ταπεινούς» και δίχως πολλές «αξιώσεις».