Του Διογένη Καμένου από την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»

Πάμε γι' άλλα: Μέχρι κι ο Σωμερίτης γράφει το αυτονόητο: καλά τα σενάρια για τη σωτηρία του πολιτικού συστήματος, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στον σκόπελο! Ποιος είναι αυτός; Το «κουκουέ»! Σωστός... Σου λέει: μην ξεχνιόμαστε, ό,τι αναδιάταξη και να κάνουμε, αν δε φύγει από τη μέση ο σκόπελος, τζάμπα θα πάει η επένδυση. Εχει, πράγματι, βαρύ φορτίο να σηκώσει ο ΣΥΡΙΖΑ...

Για όσους ακόμα πιπιλάνε το δάχτυλο, εξαιρετικά αφιερωμένο το σχόλιο στο ΕΘΝΟΣ όπου στην ψύχρα διατάσσεται η κυβέρνηση μιας χώρας να μην έχει καν πρεσβεία στην Κούβα γιατί αυτό θα δυσαρεστήσει την αμερικανική γερουσία. Μετά απ' αυτό μπορείτε να πετάξετε στα σκουπίδια όλες τις αναλύσεις που έχετε διαβάσει περί γεωπολιτικής. Τα πράγματα λέγονται πλέον τόσο ωμά, όσο είναι.

Ευτυχώς που υπάρχουν και τα ζώα να μας θυμίζουν τι είναι ένστικτο. Γιατί αν παραμείνουμε άνθρωποι με την τρέχουσα συνείδηση, θα μαθαίνουμε για τα νεκρά παιδιά μας όταν πλέον τα όρνια θα 'χουν πάρει και το τελευταίο κομμάτι τους.

Ασχετο: είναι προφανές πως εκεί στα βουνά που γυρνάτε, συναντάτε αρκούδες. Γι' αυτό και οι συμβουλές ώστε να μην πάθετε ό,τι και ο γεωργός που την είδε «ξάφνου» μπροστά του. Βέβαια, ένας φίλος της στήλης, στο Βατοχώρι, απ' αυτούς που δεν παίρνουν επιδότηση ΜΚΟ, κάνει κάτι πιο απλό: αφήνει ένα βάζο μέλι στην αυλή, φεύγει για λίγο, πάει η αρκούδα τρώει το μέλι και γυρνάει στο γιατάκι της. Χρόνια τώρα ο άνθρωπος μες τη μοναξιά του θεωρεί γείτονα και παρέα του το ζώο. Και το ζώο παρέα του τον άνθρωπο. Πόσο παλιά αυτή η ιστορία... Οσο και η ιστορία του λύκου που έγινε σκύλος. Οτι τέτοιες ιστορίες αφορούν ανθρώπους που δεν ξέχασαν πως το ζώο έγινε άνθρωπος, είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα. Αντε να εξηγήσεις στο ζώο της ατομικής αρπαγής που νομίζει πως είναι άνθρωπος τι σημαίνει ισορροπία στην κοινοτική - κοινωνική επιβίωση...