«Το ζήτημα είναι τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους. Ο Μπους ήταν μια κάποια λύση. Σίγουρα θα λείψει σε εκείνους που αντί να καταδικάζουν συστήματα, προτιμούσαν να καταδικάζουν πρόσωπα. Ο χειρότερος πρόεδρος που μπορούμε να θυμηθούμε ήταν ένας βολικός αποδιοπομπαίος τράγος. Θα δυσκολευτούμε να βρούμε μια άλλη τόσο πετυχημένη καρικατούρα του Αμερικανού βλάκα. Ομως, τη χρειαζόμαστε; Μόνο αν σκοπεύουμε να εξακολουθήσουμε το ίδιο βιολί και να καταδικάζουμε τα πρόσωπα αντί για τα συστήματα» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).

«Μεγαλύτερο πρόβλημα για τη χώρα είναι ότι αυτές οι μεταφυσικές πεποιθήσεις έχουν εξαπλωθεί και ξεπερνούν τον στενό πυρήνα κάθε πικραμένου από το 1989 κομμουνιστή. Εχουν γίνει μέρος του δημόσιου διαλόγου. Μπορεί η μεταφυσική της πολιτικής να βρίσκεται σε υποχώρηση, αλλά δεν παύει να αποτελεί μέρος της πολιτικής μας ανάλυσης» (ο Πάσχος Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Το ΠΑΣΟΚ εκτιμά ότι μπορεί να βοηθηθεί η προσπάθειά του για ανακατάληψη της εξουσίας από τη νίκη του Ομπάμα και των Δημοκρατικών και γι' αυτό πρωτοστατεί στην επίδειξη αμερικανολατρείας με εξέχοντα μάλιστα στελέχη του που ουδέποτε διακρίθηκαν για την ευαισθησία τους να περιγράφουν στα κανάλια πως δάκρυσαν (!) δήθεν από συγκίνηση ακούγοντας τον Ομπάμα (...) "ας ξεφύγουμε ως χώρα και ως λαός από εκείνον τον ξεπερασμένο αντιαμερικανισμό άλλων εποχών" μας καλεί ανυπόμονα επιφανής βουλευτής του ΠΑΣΟΚ με άρθρο του σε χθεσινή εφημερίδα (...) δυστυχώς για εκείνα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που νομίζουν ότι με την επίδειξη αμερικανολαγνείας θα καπαρώσουν θέση σε μια επόμενη, αμερικανόφιλη κυβέρνηση, ο ελληνικός λαός θα παραμένει "ξεπερασμένα αντιαμερικανικός" όσο οι ΗΠΑ δεν αλλάζουν πολιτική» (ο Γ. Δελαστίκ στο ΕΘΝΟΣ).