Η λογική της κουκούλας και η κρατική καταστολή είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία, αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλοτροφοδοτούνται, υπηρετούν και εξυπηρετούν την πολιτική της πλαγιοκόπησης του κινήματος, της τρομοκράτησης του λαού, της «νομιμοποίησης» της κρατικής αυθαιρεσίας και της «ποινικοποίησης» των λαϊκών αγώνων.

Η δολοφονία του παιδιού στα Εξάρχεια είναι η εκδήλωση με τον πιο ωμό τρόπο ενός κλιμακούμενου αυταρχισμού, της ανεξέλεγκτης δράσης των μηχανισμών της αστικής βίας, είναι το «αναπόφευκτο» αποτέλεσμα της πολιτικής των τρομονόμων, του φακελώματος μέσω των χαφιεδοκαμερών, της επιβολής ενός νομοθετικού πλέγματος που ανακηρύσσει «τρομοκράτη», «ύποπτο» και «ένοχο» μέχρι αποδείξεως του εναντίου, οποιονδήποτε θεωρείται ότι έχει «αποκλίνουσα συμπεριφορά» από εκείνη που υπαγορεύει το σύστημα.

Η κοινωνική αγανάκτηση, ο ξεσηκωμός των μαθητών, το ξέσπασμα της νεολαίας, οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων, η λαϊκή οργή που εκδηλώθηκε και συνεχίζεται, δεν έχει καμία σχέση με το βανδαλισμό, με τις κουκούλες, με το πλιάτσικο. Οι εικόνες των μολότοφ και των δακρυγόνων, των κρανοφόρων των ΜΑΤ με τα γκλομπς και των κρανοφόρων με τα ρόπαλα, οι λεηλασίες και οι αστυνομικές επιχειρήσεις ευρείας κλίμακας, είναι στιγμιότυπα του ίδιου παιχνιδιού, μεταξύ σικέ «αντιπάλων».

Ενα παιχνίδι στο οποίο άλλοι συμμετέχουν συνειδητά και κατόπιν άνωθεν εντολών και άλλοι ασυνείδητα, με συνέπεια, εξ αντικειμένου, να αξιοποιούνται υπέρ της αντιλαϊκής πολιτικής που γεννά τη βαρβαρότητα, επιδιώκει τον αποπροσανατολισμό, το προβοκάρισμα και τη συκοφάντηση των μαζικών κινητοποιήσεων, του λαού και της νεολαίας.

Πρόκειται για αλήθειες γνωστές στο κίνημα από την εποχή που ο Μπακούνιν ισχυριζόταν ότι «.... η ηδονή της καταστροφής είναι ταυτόχρονα μια δημιουργική ηδονή» και ότι «η αποστολή μας είναι να καταστρέφουμε και όχι να χτίζουμε», με αποτέλεσμα ο Μαρξ να τον πετάξει από την Α΄ Διεθνή, χαρακτηρίζοντάς τον ακόμα και «γάιδαρο», επειδή ακριβώς ο μαρξισμός δεν ανεχόταν καμία διασύνδεση με την «τυφλή βία» η οποία αποτέλεσε πάντα τον μεγαλύτερο συκοφάντη της επαναστατικής βίας και τον καλύτερο σύμμαχο της κρατικής αστικής βίας.

Πρόκειται για αλήθειες που εφόσον αποσιωπούνται, καθιστούν το κίνημα ευάλωτο στους διαφόρους «Νετσάγεφ», τον οποίο, άλλωστε, ο ίδιος ο Μπακούνιν - αναγνωρίζοντας στο σημείο αυτό το λάθος του - αναγκάστηκε να τον αποκηρύξει.

Οποιος, λοιπόν, θεωρεί τον εαυτό του αριστερό - και όχι «αριστερό» - όχι απλώς δικαιούται, αλλά κάτι πολύ περισσότερο: έχει την υποχρέωση, έχει το καθήκον, να εξοπλίζει με αυτές τις αλήθειες το λαό και πρώτα και κύρια τη νεολαία.