Ολοι πλέον - άλλος λίγο, άλλο πολύ - παραδέχονται ότι η πολυδιαφημισμένη Σύνοδος Κορυφής για τις Κλιματικές Αλλαγές, που έληξε την περασμένη Παρασκευή στις Βρυξέλλες, κατέληξε σε ένα μεγαλοπρεπές «φιάσκο».

Εμείς, βέβαια, ήμασταν σίγουροι ότι δε θα μπορούσε να είχε εξελιχτεί διαφορετικά η κατάσταση, αφού πρώτος και διακηρυγμένος στόχος της ΕΕ είναι η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της.

Ετσι, παρά τις θριαμβικές ανακοινώσεις περί συμφωνίας των κυβερνήσεων στο στόχο της μείωσης κατά 20% των εκπομπών των αερίων που προκαλούν το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» ως το 2020, όλο αυτό το εγχείρημα στηρίζεται στο «εμπόριο ρύπων» και όχι σε κάποια αντιρρυπαντικά μέτρα. Ουσιαστικά - όπως επισημαίνουν πλέον και πολλοί άλλοι - και η οποιαδήποτε μείωση της ρύπανσης παρουσιαστεί θα είναι ...«εικονική», αφού οι ρυπογόνες βιομηχανίες θα μπορούν να αγοράζουν «δικαιώματα», ακόμη και από τρίτες, εκτός ΕΕ, χώρες και να συνεχίσουν να βομβαρδίζουν την ατμόσφαιρα...

Εκείνο, βέβαια, που δε θα είναι καθόλου εικονικό είναι ότι τη «νύφη» θα την πληρώσουν και πάλι οι εργαζόμενοι, με πρόσθετα «χαράτσια». Κι αυτό, επειδή σε κείνους θα μετακυλιστεί το οποιοδήποτε κόστος των επιχειρήσεων για την αγορά ρύπων. Υπολογίζεται ότι οι Ελληνες καταναλωτές θα πληρώνουμε κάθε χρόνο τουλάχιστον 1,4 δισ. ευρώ παραπάνω στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, με πρόσχημα την αγορά δικαιωμάτων ρύπων...

Οι εργαζόμενοι θα είναι, δηλαδή, και ρυπαινόμενοι και χαρατσωμένοι!