Η επιχείρηση «Κόκκινη Προβιά» με οργανωτή την «Γκλάντιο» (ένα παραμάγαζο της CIA, που λειτουργούσε παράλληλα - με όρους συγκοινωνούντων δοχείων - με τη μασονική στοά P2), ήταν αυτό ακριβώς που υπονοούσε το όνομά της: Ενας λύκος ντυμένος με κόκκινη προβιά.

Στόχος, η αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου, των ιδεών δηλαδή που οι εργάτες όλου του κόσμου είχαν φάρο στη συνείδησή τους.

Εργαλείο, η σύσταση μιας σειράς ομάδων που θα εμφανίζονταν ως αιμοσταγείς κομμουνιστικοί πυρήνες με αποστολή από τη μια να συκοφαντούν - προβοκάρουν το εργατικό - κομμουνιστικό κίνημα κι απ' την άλλη να εξασφαλίζουν το άλλοθι στο αστικό κράτος για να αυξάνει ποσοτικά και ποιοτικά την κατασταλτική μηχανή του.

Σήμερα ομολογούν πως παρά την απόσυρση των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», όταν πια είχαν εκτελέσει τη βασική αποστολή τους, η κατασταλτική μηχανή που στήθηκε - δήθεν για την αντιμετώπισή τους - παραμένει ενεργότατη.

Ποιον προετοιμάζονται, τώρα, να αντιμετωπίσουν τα πάντα ένοπλα τμήματα του αστικού κράτους; Και γιατί προβάλλεται η Ιταλία ως παράδειγμα για το τι πρέπει να γίνει και στην Ελλάδα;

Ας μείνουμε στα ερωτήματα θυμίζοντας ένα ακόμα που είχαμε διατυπώσει σε ανύποπτη στιγμή: Με τι έχουν σκοπό να αντικαταστήσουν τη «17Ν»; Η απάντηση ήδη έχει αρχίσει να δίνεται.

Καθώς η μια καπιταλιστική κρίση διαδέχεται την άλλη, η αστική τάξη δεν έπαψε ποτέ να έχει το νου της στο κύριο: Στο πώς θα αντιμετωπίσει το βασικό αντίπαλό της, τη συνειδητοποιούμενη εργατική τάξη, κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίσει την επαναστατική θεωρία και την επαναστατική πράξη, δηλαδή το Κόμμα, που με οδηγό αυτή τη θεωρία σηματοδοτείται ως Κόμμα της αντίστοιχης πράξης, το Κομμουνιστικό.

Οι αστοί έχουν λαχανιάσει - κι αυτό προδίδει τους αντικομμουνιστικούς παπαγάλους τους - στην προσπάθειά τους να προλάβουν την άνδρωση ενός πλατιού εργατικού - λαϊκού κινήματος που με όρους αντιμονοπωλιακής - αντιιμπεριαλιστικής συσπείρωσης και πάλης θα βάζει πλώρη για τη διεκδίκηση της ίδιας της εξουσίας. Ηδη το διατροφικό πρόβλημα που δημιουργούν τα μονοπώλια μπλέκει με το αγροτικό, ήδη το ενεργειακό μπλέκει με την ύπαρξη των καπιταλιστικών μονοπωλίων, κ.ο.κ...

Υπάρχει, λοιπόν, πράγματι θέμα τόσο πολύπλευρης έμπρακτης αμφισβήτησης της αστικής - καπιταλιστικής εξουσίας, όσο και πολιτικής πρότασης στον αντίποδα του σήμερα.

Κι αυτό ακριβώς έρχονται να προλάβουν όλοι αυτοί που συδαυλίζουν τη φωτιά περί «φαιοκόκκινου» κινδύνου. Από την καπιταλιστική ΕΕ, που για να προβάλει ως δημοκρατία τη δικτατορία των μονοπωλίων σηκώνει μπαμπούλα «φαιοκόκκινης απειλής», ως τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, τον πολιτικό χώρο που ενώ στην πράξη υπερασπίζει τον «δημοκρατικό καπιταλισμό» των Σαρκοζί - Μπλερ, μιλά για «σοσιαλισμό με δημοκρατία», για να ξεχωρίσει -δήθεν - από τον «δημοκρατικό σοσιαλισμό» των σοσιαλδημοκρατών, τον μονοπωλιακό καπιταλισμό δηλαδή, που στηρίζουν με νύχια και με δόντια όλοι μαζί.

Στόχος τους το εργατικό κίνημα ενόψει σκληρών ταξικών συγκρούσεων. Στόχος τους ο αφοπλισμός της πρωτοπόρας δύναμής του, του ΚΚΕ.

Εχει προϊστορία αυτό: Επιχείρησαν ξανά και ξανά να παροπλίσουν το κομμουνιστικό κίνημα με απόπειρες να το εντάξουν σε ένα μέτωπο για καπιταλισμό με δημοκρατία. Δεν τους βγήκε. Επαιξαν το χαρτί του «σταλινισμού» για να περάσουν την ιδέα πως οι κομμουνιστές παλεύουν για ένα αντιδημοκρατικό σύστημα (αυτό που πράγματι θέλουν να χτυπήσουν είναι η ιδέα της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής). Δεν τους βγήκε. Τώρα παίζουν ξανά το χαρτί της ταύτισης φαιού - κόκκινου. Αποκαλύπτουν έτσι την αγωνία, τον επιθανάτιο ρόγχο ενός συστήματος ήδη σάπιου.

Ασχετο: Τα ΜΑΤ που χτύπαγαν χτες στο κέντρο της Αθήνας είναι μηχανή βγαλμένη από τα σπλάχνα του καπιταλισμού «με ανθρώπινο πρόσωπο». Αυτή η μηχανή προπονείται σήμερα για να λειτουργήσει αποτελεσματικά την ώρα που η αστική εξουσία πράγματι θα κινδυνεύει. Και εκπαιδεύει, παράλληλα, το λαϊκό κίνημα στην υποταγή στον τρόμο. Δεν πρέπει να τους περάσει, όσες κουκούλες κι αν φορέσουν.