Τη δεκαετία του '70, οι προβοκάτορες της «17Ν» έδιναν «πάτημα» στον Μπάλκο να ισχυρίζεται ότι τα εγκλήματα είχαν διαπραχθεί «κατά 99% από κομμουνιστάς». Αποτέλεσαν ένα από τα άλλοθι του συστήματος για τη μεταχουντική αστυνομοκρατία. Λειτούργησαν ως «ασπίδα» της καθεστηκυίας τάξης απέναντι στο παλλαϊκό αίτημα για αποχουντοποίηση του κρατικού μηχανισμού και έδρασαν ως βασικός μοχλός, που αξιοποιούσε το σύστημα της ολιγαρχίας, για τη σπίλωση του αντιαμερικανικού κινήματος.

*

Τη δεκαετία του '80, οι προβοκάτορες της «17Ν» έβαλαν πλάτη ώστε να έρθει η CIA και επισήμως για να στρογγυλοκαθίσει στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Στο όνομα της «εξάρθρωσης» της «17Ν» εγκαταστάθηκε από τότε κλιμάκιο της CIA στην Αθήνα, με τους πράκτορες να αλωνίζουν σε όλη την επικράτεια. Ηταν η εποχή που όποτε η αστική εξουσία αντιμετώπιζε δυσκολίες και κυρίως όταν «φούντωνε» το κίνημα κατά των αμερικανικών βάσεων, οι προβοκάτορες έδιναν το «παρών». Σημαδιακή η δολοφονία Τσάντες, που όλως ...τυχαίως έγινε ανήμερα της ανακήρυξης του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους, αλλά και οι «παρεμβάσεις» της «17Ν» την εποχή που το αστικό πολιτικό σύστημα είχε πονοκεφαλιάσει από το σκάνδαλο Κοσκωτά.

*

Τη δεκαετία του '90, οι προβοκάτορες της «17Ν» συκοφάντησαν τον αγώνα του κυπριακού λαού για ελευθερία, δολοφονώντας Τούρκους διπλωμάτες, ενώ, ταυτόχρονα, έπαιξαν το δικό τους ρόλο για τον «αφοπλισμό» του λαϊκού κινήματος ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Οπως, τουλάχιστον, ισχυρίστηκαν αργότερα εφημερίδες και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, ήταν τότε που έθεσαν τα «45άρια» τους στην υπηρεσία του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών εντός της άρχουσας τάξης.

*

Το 2002 οι προβοκάτορες προσέφεραν στο σύστημα τα «ρέστα» τους. Η «εξάρθρωσή τους» έγινε το άλλοθι για νέα συρματοπλέγματα στις λαϊκές και κοινωνικές ελευθερίες, η Ελλάδα μετατράπηκε σε θέατρο επιχειρήσεων κάθε λογής πρακτόρικου μηχανισμού και υπηρεσίας, το FBI, η Σκότλαντ Γιαρντ, η Μοσάντ, οι κουκουλοφόροι της αντιτρομοκρατικής έγιναν το φόντο ενός κράτους που πρόσθεσε στο αντιλαϊκό του οπλοστάσιο από τρομονόμους και ευρωτρομονόμους μέχρι την κατάλυση της νομικής αρχής ότι όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίον, προχωρώντας στην αντικατάστασή του από το δόγμα της «προληπτικής» καταστολής και της ενοχοποίησης των πάντων. Ενα δόγμα με το οποίο οι επαναστατικές ιδέες, οι διαδηλώσεις, η αντίσταση βαφτίζονται «τρομοκρατία» (!) και οι πάσης φύσεως «ύποπτοι» απειλούνται ακόμα και με την έκδοσή τους στη χώρα του Γκουαντάναμο, τις ΗΠΑ.

*

Τώρα, το ίδιο έργο, μετά την «απόσυρση» της πρώτης γενιάς των προβοκατόρων, συνεχίζεται με τον «Επαναστατικό - βλέπε: προβοκατόρικο - Αγώνα».

Πρέπει, συνεπώς, να είναι κανείς είτε ιστορικά αδαής, είτε παντελώς αφελής πολιτικά (για να μην αντιλαμβάνεται), είτε απολύτως ενσωματωμένος στο σύστημα για να κάνει ότι δεν αντιλαμβάνεται πως αυτού του είδους τα ενεργούμενα που υποδύονται τους «λαϊκούς αγωνιστές» και που από κάποιους εμφανίζονται σαν «ο ένοπλος βραχίονας του κινήματος» (!!!) του «νέου επαναστατικού υποκειμένου» (!!!), συνιστούν κλασική περίπτωση «υποκειμένων» που εφόσον δεν υπήρχαν, δεν κατασκευάζονταν και δεν αξιοποιούνταν από το σύστημα, πάλι το ίδιο το σύστημα θα είχε βρει τον τρόπο για να τους εφεύρει.