Ετσι άνοιξε τη συνέντευξη Τύπου στη Λάρισα η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, και συνέχισε: «Οταν ξεκληρίζεται η αγροτιά, δεν την πληρώνει μόνο ο φτωχός αγρότης, η οικογένειά του, το παιδί του, το εγγόνι του, αλλά την πληρώνουν και οι εργατοϋπάλληλοι στα αστικά κέντρα και τα μικρομάγαζα. Αυτό, προς το παρόν, δεν έχει γίνει ευρύτερη συνείδηση και σ' αυτή την κατεύθυνση εμείς θα παλέψουμε ανυποχώρητα και θα εξαντλήσουμε όλη την πειστικότητα των επιχειρημάτων τα οποία διαθέτουμε».

Στη συνέχεια η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε στα αιτήματα που θέτουν οι αγροτικές κινητοποιήσεις που οργανώνει η ΠΑΣΥ, υπογραμμίζοντας ότι το ΚΚΕ τα στηρίζει, όπως στηρίζει και τους αγροτικούς αγώνες που έχουν ένα σαφές και εντελώς αναγκαίο χαρακτηριστικό: Την έκφραση της ριζικής εναντίωσης με την ΚΑΠ, με τον «έλεγχο υγείας» της ΚΑΠ που αποφάσισε η ΕΕ, η οποία, βεβαίως, δεν είναι κάτι αφηρημένο, καθώς συνυπέγραψαν όλες τις αναθεωρήσεις της ΚΑΠ οι ελληνικές κυβερνήσεις, η προηγούμενη και η σημερινή, και τις έχουν κάνει εσωτερική εθνική πολιτική.

Βεβαίως, σημείωσε στη συνέχεια, έχουμε συνολική ριζική πρόταση αντιμετώπισης του αγροτικού προβλήματος που εξασφαλίζει την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής σε όλα τα προϊόντα που μπορούν να παράγονται στην Ελλάδα, πριν από όλα για την κάλυψη των αναγκών της εσωτερικής αγοράς, για την ανατροπή της διατροφικής εξάρτησης από τα μονοπώλια, μέσα από ανισότιμες και δεσμευτικές συμφωνίες, που καταδυναστεύουν και εξαφανίζουν το μικρό αγρότη.

Υποστηρίζουμε την κοινωνικοποίηση των βασικών συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και τη συνεταιριστικοποίηση της μικρομεσαίας αγροτιάς, έτσι ώστε να υπάρχει ενιαίος προσανατολισμός, σχεδιασμός υπέρ των εργατοϋπαλλήλων, των μικρομεσαίων, με αποκλειστικό κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες και όχι τα συμφέροντα του κεφαλαίου των μονοπωλίων, μια πολιτική που, βεβαίως, για ν' αρχίσει να εκπονείται, πρέπει να εξασφαλίσει, ένα το κρατούμενο, μια νέα Λαϊκή Εξουσία. Οχι απλώς μια κυβέρνηση εκλεγμένη από το λαό - κυβερνήσεις εκλεγμένες από το λαό έχουμε - αλλά για μία Λαϊκή Εξουσία με διακυβέρνηση που εκφράζει τα λαϊκά συμφέροντα και όχι που κυβερνά στο όνομα της λαϊκής ψήφου.

Διαφωνούμε - τόνισε - με τις θέσεις των άλλων κομμάτων που δεν καταδικάζουν την ΚΑΠ ή έχουν ελπίδες ότι μπορεί αυτή να διορθωθεί με μία καλύτερη διαχείριση. Η ΚΑΠ ή ανατρέπεται ή παραμένει, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα διόρθωσης. Και, επίσης, δεν μπορούμε να δεχτούμε να υπάρχουν αγροτικές κινητοποιήσεις με αιτήματα ψίχουλα, που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν για το μικρομεσαίο αγρότη ούτε την επιβίωση.

Δε μένουμε μόνο στα αιτήματα - συνέχισε - διότι για να υπάρχει αποτελεσματικότητα στους αγώνες, χρειάζονται νέοι και πρωτόγνωροι αγώνες με καινούρια χαρακτηριστικά. Θεωρούμε, με τα σημερινά δεδομένα, ότι ο καλύτερος εκπρόσωπος των συμφερόντων της μικρομεσαίας αγροτιάς είναι σήμερα η ΠΑΣΥ και σ' αυτή πρέπει να συσπειρωθούν όσο γίνεται περισσότεροι αγροτικοί σύλλογοι, όσο γίνεται περισσότερα αγροτικά συνεταιριστικά στελέχη και αγρότες, με κριτήριο τις συνεπείς και ουσιαστικές θέσεις της πάνω στο αγροτικό πρόβλημα, με κριτήριο την αντίθεση και διαφοροποίηση για την κυρίαρχη πολιτική, είτε αυτή ασκείται από τη ΝΔ, είτε από το ΠΑΣΟΚ.

Αναφερόμενη στην οικονομική κρίση, υπογράμμισε ότι δεν έχει ξεσπάσει ακόμα στη χώρα μας, αλλά δεν επιτρέπεται κανένας εφησυχασμός.

«Ζούμε - είπε - τις συνέπειες της διεθνούς κρίσης και τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής. Οταν ξεσπάσει η κρίση, τότε θα δρομολογηθούν μέτρα τα οποία έχουν σκεφτεί να τα πάρουν εδώ και χρόνια και θα τα πάρουν στο όνομα της κρίσης. Π.χ. την εφαρμογή της τριήμερης δουλειάς, των ανοιχτών μαγαζιών την Κυριακή, θα διευρυνθεί το καθεστώς των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, των εκτάκτων, των συμβασιούχων, της μερικής απασχόλησης και θα επιμηκυνθεί ακόμα περισσότερο, στην ουσία, ο εργάσιμος χρόνος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο».

«Για μας - συνέχισε - το θέμα του ωραρίου είναι ένας κρίκος που συνδέει από κοινού τους εργατοϋπαλλήλους και τους μικρούς επαγγελματίες και πρέπει με ενιαία αιτήματα, με ενιαίο τρόπο και αλληλεγγύη μεταξύ τους και αλληλοκατανόηση να διεκδικήσουν. Και πρέπει να σκεφτεί ο φτωχός εργάτης και η εργάτρια ότι δεν πρόκειται να τους λύσει κανένα πρόβλημα αν τα μαγαζιά είναι ανοιχτά την Κυριακή, όταν επιδεινώνεται η θέση των μικρομάγαζων, των εμποροϋπαλλήλων, επιδεινώνεται η θέση και των υπόλοιπων κλάδων».

Αναφερόμενη στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, σημείωσε ότι «στη συγκεκριμένη φάση που περνάμε για να μιλήσουμε ρεαλιστικά - αλλά ρεαλιστικά αγωνιστικά, όχι ρεαλιστικά συμβιβαστικά - είναι η εξής: Πρέπει να σημειωθεί ένα μεγάλο ρήγμα, να σηκωθεί ένα τσουνάμι, να εκραγεί ένα ηφαίστειο, ν' ανοίξει ένας κρατήρας τόσο στο συσχετισμό δύναμης μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και των εργατοϋπαλλήλων και των μικρομεσαίων και της αγροτιάς, στο φοιτητικό, σπουδαστικό κίνημα, αλλά και στο πολιτικό επίπεδο.

Βεβαίως, δεν μπορεί να γίνει μια ανατροπή του πολιτικού συσχετισμού σε βάρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, σε βάρος του ευρωμονόδρομου σ' ένα βράδυ, σε μια εκλογική μάχη είτε σε μια δεύτερη εκλογική μάχη, αλλά μπορεί να επέλθει ένα ρήγμα.

Χρειάζεται στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, στις εθνικές εκλογές και στις ευρωεκλογές, αυτό το ρήγμα να γίνει ορατό και μπορεί να γίνει ορατό.

Να γκρεμιστούν και να πέσουν πολλά σκαλοπάτια κάτω η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και να ενισχυθεί αποφασιστικά το ΚΚΕ, ο εγγυητής μιας συνεπούς, μαχητικής και ρεαλιστικής πάλης, γιατί αλλιώς τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ χειρότερα απ' αυτά που ζήσαμε πριν.

Πιστεύουμε - επισήμανε - ότι οι εργαζόμενοι έχουν συγκεντρώσει την απαραίτητη πείρα. Αυτό που μένει ν' αποφασίσουν είναι ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν στο έπακρο τη δύναμή τους. Να μην πάει χαμένη η δύναμή τους. Δεν μπορεί να σταματάει η αγανάκτηση και η οργή μπροστά στην κάλπη».

Το επόμενο θέμα που έθεσε η Αλέκα Παπαρήγα ήταν το ζήτημα της Παιδείας και των μαθητικών και σπουδαστικών αγώνων. «Το ΚΚΕ - σημείωσε - θεωρεί στοιχειώδη, θα έλεγα, υποχρέωσή του να στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις και πριν από όλα με τις δυνάμεις της ΚΝΕ, την ανάπτυξη ισχυρών μαθητικών και φοιτητικών αγώνων, που επιλέγουν όλες τις μορφές πάλης, ανάλογα με τη στιγμή, με τη φάση που είμαστε, με τη θέληση όσο γίνεται περισσότερων φοιτητών.

Αλλά, ταυτόχρονα, οι ανεβασμένες μορφές πάλης θα πρέπει να συνοδεύονται και από ένα σύγχρονο, θα λέγαμε, αγωνιστικό πλαίσιο και κατευθύνσεις που στρέφονται εναντίον του νόμου - πλαισίου, που έχει γίνει νόμος, αλλά ένας νόμος ισχύει για μας όσο ο συσχετισμός υπάρχει. Αυτός ο νόμος πρέπει να παρεμποδιστεί στην εφαρμογή του, αγωνιστικά.

Είμαστε - συνέχισε - βεβαίως αντίθετοι στην ύπαρξη ιδιωτικής Παιδείας και ενός ακόμη ιδιωτικού σχολείου. Δε ζούμε την περίοδο της δεκαετίας του '50, του '60 και του '70, που υπήρχαν ολιγάριθμα ιδιωτικά σχολεία. Είμαστε ριζικά αντίθετοι με την Παιδεία που σήμερα μεν αναγορεύεται σε δημόσια, στην πραγματικότητα όμως αναπαράγει και οξύνει τους ταξικούς φραγμούς. Δεν είναι δημόσια, χρυσοπληρώνεται από τους γονείς.

Οταν λέμε δημόσια Παιδεία, εννοούμε εντελώς δωρεάν, που μειώνει όσο γίνεται στις σημερινές συνθήκες τα ταξικά εμπόδια που ζουν τα παιδιά της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και τους δίνει το δικαίωμα να προχωράν απρόσκοπτα και να επιλέγουν τη σχολή, το επάγγελμα που θέλουν».

Και υπογράμμισε: «Το Εξεταστικό που φέρνει στην πρώτη γραμμή η κυβέρνηση είναι η μεγάλη φάκα, η μεγάλη παγίδα. Δεν πρόκειται να καταργήσει ούτε τα φροντιστήρια, ούτε τα ιδιαίτερα, ούτε πολύ περισσότερο να οδηγήσει στο άνοιγμα της πόρτας των Πανεπιστημίων για όσα παιδιά θέλουν να φτάσουν μέχρι εκεί. Αντίθετα, ακόμα κι αν καταργηθούν οι εξετάσεις ή βελτιωθεί το σύστημα, θα συνυπάρχουν τα εμπόδια να συνεχίζουν τα παιδιά τις σπουδές τους από τα 15 και μετά, να τις συνεχίζουν από τα 18 και μετά. Δεν πρόκειται να λυθεί τίποτα με το πρόβλημα που λέγεται επαγγελματικά δικαιώματα και πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να καταργηθεί το πρόβλημα της ανεργίας».

Και έθεσε το ερώτημα: «Εάν, για παράδειγμα, υποθετικά, πούμε ότι όλα τα παιδιά που πάνε στην Α΄ Δημοτικού φτάσουν μέχρι το Πανεπιστήμιο, πού θα μπουν αυτά τα παιδιά, αφού η υποδομή των Πανεπιστημίων δεν τα σηκώνει; Αλλο: Πόσους γιατρούς θα φτιάξουμε, πόσους δικηγόρους, πόσους γεωπόνους, πόσους κτηνιάτρους, πόσους των παιδαγωγικών επιστημών; Γίνεται λόγος για υπερπληθυσμό σε ορισμένα επαγγέλματα.

Κοροϊδεύουν. Στην πραγματικότητα τα παιδιά θα φτάνουν μέχρι τον πρώτο χρόνο και από κει και πέρα θα γίνεται το μεγάλο κλαδευτήρι. Οταν ζεις σε μια οικονομία η οποία αναπτύσσει ό,τι συμφέρει τα μονοπώλια, στην οποία υπάρχει η αναρχία, που σημαίνει δεν μπορεί να υπάρξει κανένας σχεδιασμός - θα είναι στα χαρτιά - όταν υποσκάπτεται η αγοραστική δυνατότητα των εργαζομένων, όταν αυξάνεται η ανεργία ή οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, είναι αστείο και επικίνδυνο να λέγεται ότι αν έχεις ένα πτυχίο είσαι καλυμμένος. Θα έχουμε περισσότερους άνεργους πτυχιούχους.

Και ξέρουμε ότι όταν ένας νέος, μια νέα θέλει να σπουδάσει, το κάνει γιατί έχει ενδιαφέρον για τη μόρφωση, κι αυτό είναι θετικό και θεμιτό, αλλά ταυτόχρονα θέλει και να δουλέψει στο επάγγελμα για το οποίο ξόδεψε τόσα χρόνια για να σπουδάσει, να προσφέρει μέσα από αυτό το επάγγελμα και όχι να κρύβει το πτυχίο και να πηγαίνει να δουλεύει σε οποιαδήποτε δουλειά, χωρίς να σημαίνει ότι εμείς θεωρούμε κάποιες δουλειές δευτερεύουσες ή τριτεύουσες. Ολες οι δουλειές έχουν την αξία τους, αρκεί να μην καθορίζεται η δουλειά με βάση τα ταξικά εμπόδια που υπάρχουν».

Σε άλλο σημείο, για το ζήτημα της Παιδείας, πρόσθεσε ότι «το φοιτητικό, το σπουδαστικό και το μαθητικό κίνημα έχει πολύ πρόσφατη μια μεγάλη παρακαταθήκη αγώνων. Τους αγώνες του 2006, του 2007, αλλά ιδιαίτερα το μαθητικό κίνημα έχει και τη μεγάλη παρακαταθήκη αγώνων, και ως ένα βαθμό το φοιτητικό και το σπουδαστικό, που ξετυλίχτηκαν στις μέρες μας, με την πυροδότηση της δικαιολογημένης οργής και αγανάκτησης που προκάλεσε η δολοφονία του Αλέξη, αλλά και η απόπειρα δολοφονίας του μαθητή στο Περιστέρι.

Αυτή η παρακαταθήκη βάζει και πάρα πολλές υποχρεώσεις. Πρέπει οι αγώνες να εξελιχθούν σε ένα ανώτερο επίπεδο, να γίνουν πιο μαζικοί, πιο οργανωμένοι, πιο πολιτικοποιημένοι, με την έννοια να χτυπούν στην καρδιά το πολιτικό πρόβλημα. Γιατί πια η Παιδεία είναι συνδεδεμένη με την ανάπτυξη.

Πρέπει και μέσα από τους αγώνες της Παιδείας να αρχίσει να φαίνεται πιο καθαρά ο άλλος δρόμος ανάπτυξης που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία, κόντρα στα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις, ο φιλολαϊκός, ο φιλεργατικός, φιλοαγροτικός, ο δρόμος που είναι υπέρ των μικρών επαγγελματιών, των μικρομάγαζων. Κι αν θέλετε, να αρχίσει να φαίνεται και το φως, ότι μπορεί να υπάρξει αγώνας που να νικήσει ως το επίπεδο της εξουσίας, στη Λαϊκή Εξουσία.

Αλλά, εν πάση περιπτώσει, πρέπει και μέσα από το νεανικό κίνημα να αρχίσει να δυναμώνει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, ώστε από μια στρατηγική σκοπιά και το νεανικό κίνημα να μπορεί να διεκδικήσει ώριμα και άμεσα αιτήματα, ώριμα αντικειμενικά, ανεξάρτητα αν οι κυβερνήσεις είναι διατεθειμένες να τα παραχωρήσουν.

Ομως εμείς - συνέχισε - βλέπουμε με μεγάλη ανησυχία, αλλά όχι με απαισιοδοξία, την κρίση που βρίσκεται το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα. Πρέπει να μπει ένα τέρμα στο εξής φαινόμενο: Κάθε χρόνο να έχουμε μαζικές, μαζικότατες φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές, οι οποίες όμως χρησιμοποιούνται για την καταγραφή της δύναμης των παρατάξεων και που αυτές οι εκλογές δε γεννάν όργανα φοιτητικά, σπουδαστικά ή πανελλαδικά όργανα φοιτητών και σπουδαστών. Και το λέμε εμείς, που ξέρουμε ότι αυτή τη στιγμή δεν έχει φτάσει το φοιτητικό και το σπουδαστικό κίνημα στο επίπεδο να βγάλει αγωνιστικά πανελλαδικά όργανα.

Είναι απαράδεκτο να υπάρχει αυτός ο εκφυλισμός. Να ταυτίζονται γενικές συνελεύσεις, στην καλύτερη περίπτωση, με τη συμμετοχή σε αυτές ενός μέρους της κάθε παράταξης ή και του συνόλου των οργανωμένων δυνάμεων και η μάζα των φοιτητών να είναι μακριά, αηδιασμένη από την υποκατάσταση των οργάνων και των γενικών συνελεύσεων από τις παρατάξεις.

Για την οποία, όμως, ευθύνη δεν έχει η ΚΝΕ ή η παράταξη μέσα στην οποία συσπειρώνεται. Αντίθετα, η ΚΝΕ αμέσως μετά την πραγματοποίηση των φοιτητικών και σπουδαστικών εκλογών ζήτησε να οριστούν οι αντιπρόσωποι για το συνέδριο, παρουσιάστηκαν, ορίστηκαν οι πάνω από 200 υποψήφιοι σύνεδροι της φοιτητικής παράταξης την οποία υποστηρίζει η ΚΝΕ και πήγαν μόνοι τους, χωρίς να έρθει κανένας άλλος. Αυτός ο εκφυλισμός δε βοηθάει σε τίποτα. Δεν μπορεί να ταυτίζεται η γενική συνέλευση με την παράταξη που οι εκλογές ανέδειξαν πριν κάποιους μήνες.

Αλλωστε, οι φοιτητές και οι σπουδαστές και αυτοί ακόμα που ψηφίζουν την Πανσπουδαστική, μπορεί σε μια γενική συνέλευση να ψηφίσουν τις θέσεις μιας άλλης φοιτητικής παράταξης ή να γίνει το αντίθετο: Ο φοιτητής που ψήφισε στις εκλογές ΔΑΠ ή ΠΑΣΠ να ψηφίσει σε μια γενική συνέλευση την Πανσπουδαστική. Κανείς δεν ψηφίζει μια φορά και δεν εκχωρεί σε καθένα το χειρισμό. Δεν μπορεί να κλείνουν τα Πανεπιστήμια με αποφάσεις 30 ατόμων.

Είμαστε εμείς που υποστηρίζουμε όλες τις μορφές πάλης, που στο χαρακτήρα του Κόμματός μας είναι η εργατική και λαϊκή εξέγερση και η επανάσταση, αλλά δεν μπορούμε να δεχτούμε τη γελοιοποίηση εκδηλώσεων και μορφών πάλης που στη σημερινή περίοδο δεν υπάρχουν ούτε καν τα αποτυπώματά τους πέρα από τον εκφυλισμό.

Είμαστε, λοιπόν, αποφασισμένοι πιο ανοιχτά - γιατί σε όλο αυτό το διάστημα πιστεύαμε ότι με μια εσωτερική συζήτηση μέσα στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα μπορεί να διορθωθεί η κατάσταση - να ενημερώσουμε τη νεολαία γι' αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα. Εχει μεγάλες παρακαταθήκες το φοιτητικό κίνημα - ξαναλέω, όχι παλιά - κι αυτές οι παρακαταθήκες πρέπει να μετεξελιχθούν σε ένα ανώτερο κίνημα με έναν καλύτερο συσχετισμό δύναμης, γιατί δεν υπάρχει χρόνος για επικίνδυνα παιχνίδια».