«"Η πατρίδα σου σε χρειάζεται" γράφει το βρετανικό "Prospect" τονίζοντας την ανάγκη δημιουργίας μιας υπηρεσίας του πολίτη από νέους ανθρώπους ηλικίας από 16 έως 25 οι οποίοι με έναν μικρό μισθό θα μπορούν να εργάζονται για τη στήριξη προγραμμάτων όπως βοήθεια σε παιδιά, αρρώστους και ηλικιωμένους, αλλά και την προστασία του περιβάλλοντος» (το θέμα στο ΠΟΝΤΙΚΙ).

«Οι άκρως ανησυχητικές προβλέψεις αγγίζουν απειλητικά και την Ελλάδα. Το ρεκόρ των απολύσεων των τελευταίων μηνών εκτιμάται ότι θα φτάσει σε ακόμη χειρότερες επιδόσεις. Οι ίδιοι οι επιχειρηματίες δηλώνουν, άλλωστε, ολοένα και πιο φωναχτά ότι δεν υπάρχει ούτε μία επιχείρηση που να μη σκέφτεται να προχωρήσει σε απολύσεις. Ακόμα και αυτές που εμφανίζονταν μέχρι πρότινος πιο ψύχραιμες θέτουν πλέον το ζήτημα ψηλά στην ατζέντα των διοικητικών τους συμβουλίων. Επιστρατεύουν μάλιστα κάθε παραθυράκι της σχετικής νομοθεσίας για να περιορίσουν το κόστος της μισθοδοσίας: διαθεσιμότητες, επαναπρόσληψη των ίδιων των εργαζομένων ώστε να δικαιούνται μικρότερες αποζημιώσεις (...) Η κυβέρνηση (...) αναζητεί άλλοθι σε προγράμματα επιδοτήσεων κατάρτισης και μερικών μηνών απασχόλησης των ανέργων τα οποία (...) μπορεί να καλύπτουν ευκαιριακά μια δύσκολη κατάσταση κρατώντας την ανεργία πλασματικά σε χαμηλότερα επίπεδα, όμως δε λύνουν τα προβλήματα. Ούτε καν μεσοπρόθεσμα» (η Μαρία Βασιλείου στα ΝΕΑ).

«Η βρετανική κυβέρνηση προσλαμβάνει χιλιάδες ψυχοθεραπευτές για να βοηθήσουν τους φτωχούς που πλήττονται ψυχολογικά από την οικονομική κρίση (...) Οι πάσχοντες (από την ύφεση) θα παραπέμπονται σε ψυχοθεραπευτές μέσω ενός δικτύου στο οποίο θα συμμετέχουν τα γραφεία ευρέσεως εργασίας, ιατρεία και οι τηλεφωνικές υπηρεσίες αμέσου δράσης του εθνικού συστήματος υγείας (...) Ειδικευμένο νοσηλευτικό προσωπικό και ψυχοθεραπευτές θα αναλάβουν να πείσουν τους Βρετανούς ανέργους πως τα όποια αισθήματα μιζέριας, θυμού ή αγανάκτησης νιώθουν, όχι μονάχα δεν είναι φυσιολογικά, αλλά και αποτελούν συμπτώματα μιας ψυχικής αρρώστιας. (Δε φταίει η οικονομία, ανόητε, αλλά το ταραγμένο σου μυαλό). (...) Μια παράνοια σίγουρα υπάρχει σε όλα αυτά, αλλά όχι εκεί όπου την αναζητεί η βρετανική κυβέρνηση. (...) Για τους ανέργους μια δουλειά θα ήταν πολύ πιο θεραπευτική για την ψυχή τους. Κι έτσι κι αλλιώς, αν νιώθουν δυστυχισμένοι και οργισμένοι για την ανεργία, η πρώτη πόρτα που θα χτυπήσουν δε θα είναι η πόρτα του ψυχοθεραπευτή, αλλά εκείνων που φταίνε γι' αυτήν» (ο Ρούσσος Βρανάς στα ΝΕΑ).