Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συζήτηση.

-- Δεν είναι τραγικό να μην αλλάζει τίποτα;

-- Η εναλλαγή ΠΑΣΟΚ - ΝΔ είναι καταστροφική για το λαό και η λογική της εναλλαγής, δηλαδή το να μπαίνεις ανάμεσά τους και να ψάχνεις ποιες διαφορές έχουν, είναι μια καταστροφική λογική. Αυτή η πολιτική δεν αλλάζει, απλώς προσαρμόζεται στα σύγχρονα. Διότι δεν είναι όλα τα πράγματα ίδια, όπως ήταν πριν 10 - 15 χρόνια, καθώς έχουμε τις αναδιαρθρώσεις, τις διαρθρωτικές αλλαγές, τις σύγχρονες μεταρρυθμίσεις. Πάνω σ' αυτές μιλάμε. Δε μιλάμε όπως μιλούσαμε πριν 20 - 30 χρόνια. Οταν η πολιτική λοιπόν θίγει τα λαϊκά δικαιώματα και τα λαϊκά συμφέροντα, εμείς πώς μπορούμε να το πούμε; Μπορούμε να το πούμε και με άλλα λόγια, αλλά τα ίδια θα είναι. Και νομίζω ότι είναι πολύ θετικό που το ΚΚΕ δεν αλλάζει στάση απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική. Αν άλλαζε και το ΚΚΕ στάση απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική, μάλλον τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα.

-- Γιατί το μήνυμά σας δεν φτάνει σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού;

-- Πώς είναι δυνατόν το 70% - 80% του ελληνικού λαού να ψηφίζει κόμματα και την άλλη μέρα να είναι δυσαρεστημένο από την πολιτική των κομμάτων; Η πολιτική, ξέρετε, δεν επιβεβαιώνει το θετικό ή αρνητικό ρόλο ενός κόμματος με κριτήριο την κάλπη και την ψήφο. Δυστυχώς. Εγώ μια απάντηση μπορώ να δώσω για το ΚΚΕ, χωρίς να θέλω να κρύψω αδυναμίες, ελλείψεις που έχουμε. Το ΚΚΕ θα αυγατίσει ας πούμε εκλογικά, απότομα ή σχετικά απότομα, όταν απότομα θα ανέβει αυτό που λέμε το λαϊκό κίνημα και πριν απ' όλα το εργατικό κίνημα. Σ' αυτό το έδαφος ο λαός μπορεί ν' αποκτήσει συνειδητοποίηση της δύναμής του. Το δίκιο του το ξέρει ο λαός, τη δύναμή του δεν έχει ανακαλύψει. Σ' αυτό το έδαφος λοιπόν θα δυναμώσει και το ΚΚΕ και σ' αυτό το έδαφος θα έχουμε αλλαγές και ανακατατάξεις, τέτοιες που είναι πιθανό να εμφανιστούν και στην πολιτική σκηνή και άλλα πολιτικά κόμματα με ένα ριζοσπαστικό προσανατολισμό.

-- Παρ' όλα αυτά, αν το ΚΚΕ έπιανε 15% τι θα άλλαζε στη χώρα;

-- Κατ' αρχήν, εμείς ποτέ δεν είπαμε στο λαό ότι μέσα από την κάλπη θα έρθουν οι μεγάλες αλλαγές. Αν οι κάλπες έφερναν τέτοιες δραματικές αλλαγές σε βάρος της πλουτοκρατίας, δεν ξέρω αν θα έκαναν τις εκλογές. Θα τις έκαναν ίσως κάθε 10 χρόνια. Αλλά εν πάση περιπτώσει, ας φύγω απ' αυτό. Να πάω λίγο στο παρελθόν, όχι στο μακρινό παρελθόν, όχι στα 91 χρόνια δράσης του ΚΚΕ, ούτε καν στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης. Από τη δεκαετία του '90 και μετά, όταν το ΚΚΕ βρέθηκε κυριολεκτικά με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, λόγω της ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων.

Ο ρόλος του ΚΚΕ αυτά τα 20 χρόνια ήταν σημαντικός και θετικός, παρότι ξεκινούσε από ένα πολύ χαμηλό εκλογικό ποσοστό και με σοβαρή απώλεια δυνάμεων. Και αν θέλετε, και με μια έλλειψη ως ένα βαθμό αυτοπεποίθησης στο κόμμα, φίλων και οπαδών, και εγώ θα πω ότι για κείνη τη στιγμή ήταν δικαιολογημένο. Συμβάλλαμε στο να αναπτυχθούν αγώνες; Οι αγώνες που έγιναν στην Ελλάδα, και δε λέω ότι τους κάναμε μόνοι μας αλλά ήμασταν ένας φάρος εκείνη την περίοδο, ήμασταν το μόνο κόμμα που ήταν έτοιμο να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του Μάαστριχτ, όλα τ' άλλα το ψήφιζαν.

Αν δείτε τους αγώνες που έχουν γίνει στην Ελλάδα, σε σύγκριση μ' αυτούς που έγιναν στη Γερμανία, στη Μεγάλη Βρετανία, στη Γαλλία και την Ιταλία, τηρουμένων των αναλογιών, οι κινητοποιήσεις στην Ελλάδα, και κατά του πολέμου, και κατά των ιδιωτικοποιήσεων, ήταν πιο σκληροί και μπορώ να πω ότι καθυστέρησαν μια σειρά μέτρα να περάσουν. Εξ ου και γκρινιάζουν και οι βιομήχανοι - και γκρίνιαζαν και επί Σημίτη και επί Καραμανλή - γιατί ενώ ήθελαν να τα περάσουν όλα αυτά, είχαν και το φόβο του λαϊκού κινήματος.

Επομένως, κερδήθηκε ένας ορισμένος χρόνος, δεν πέρασαν σε σύντομο χρόνο όλα τα χειρότερα. Το κέρδισμα χρόνου δε σημαίνει βελτίωση της ζωής του λαού, αλλά σημαίνει κέρδισμα για την ανασύνταξη. Μ' αυτήν την έννοια λοιπόν, το 15% του ΚΚΕ σας λέω το βράδυ των εκλογών θα τους κάνει να είναι τρομαγμένοι, είναι αυτό που θα τους φοβίσει.

-- Τι πέτυχε το ΚΚΕ την τελευταία πενταετία;

-- Πάντα ξεκινάμε ότι δεν κατέχουμε το μονοπώλιο του αγώνα. Αυτό το οποίο απαιτούμε από τον εαυτό μας είναι να συμβάλουμε στην ανασύνταξη του κινήματος, που δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Στην τελευταία πενταετία έχουμε σημαντικές κινητοποιήσεις, όπου πρωτοστάτησαν κομμουνιστές και συνεργαζόμενες εργατικές δυνάμεις μαζί του, σε εργοστάσια και μεγάλες επιχειρήσεις. Αναφέρομαι και σε κλαδικές κινητοποιήσεις. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι, στις σημερινές συνθήκες, να γίνουν κινητοποιήσεις και απεργίες σ' ένα εργοστάσιο; Είναι πιο εύκολη η κλαδική απεργία. Και είχαμε αποτελέσματα, επαναπροσλήψεις απολυμένων. Είχαμε σημαντικά αποτελέσματα και σε μισθούς και σε μεροκάματα στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Υπήρχαν, δηλαδή, χώροι που είχαν κατακτήσεις.

-- Είχαμε και μεγάλα εργοστάσια με κρατικά χρήματα, με γραφεία συνδικαλιστών μέσα και με δύο νεκρούς, στη ΛΑΡΚΟ.

-- Πολύ καλό το παράδειγμα, δραματικό για τους εργαζόμενους. Η ΛΑΡΚΟ, όπως ξέρετε, είναι μια επιχείρηση κρατικοποιημένη . Απ' αυτές τις κρατικοποιήσεις που έκανε το ΠΑΣΟΚ, που τις εμφάνισε ως σοσιαλιστικό μέτρο, όπου εκεί κυριολεκτικά μέσα στο εργοστάσιο διαμορφώθηκαν μηχανισμοί της ΠΑΣΚΕ - να σας το πω καθαρά - μηχανισμοί οι οποίοι είχαν ως στόχο να εξασφαλίσουν τη συναίνεση των εργαζομένων, δίνοντας και καλύτερες αμοιβές, ούτως ώστε σ' αυτούς τους χώρους στρατηγικής σημασίας να μην υπάρχει κίνημα, να μην υπάρχει διεκδίκηση και να υπάρχει μια υλική βάση για να δυναμώσει η σοσιαλδημοκρατία. Να σας πως ένα παράδειγμα. Οταν είχαμε το 2ο νεκρό πήγαν στελέχη του Κόμματος, συνδικαλιστές και άλλοι εργαζόμενοι μέσα απ' το ΠΑΜΕ και είπαν στους εργάτες στη μεσημεριανή βάρδια να μην μπουν στο εργοστάσιο, υπάρχει ένας νεκρός, άλλος ένας τραυματίας και μάλιστα 20 μέρες μετά τον προηγούμενο νεκρό και όλοι ξέραμε ότι χαροπαλεύει, ότι αν ζήσει δυστυχώς θα χάσει τα μάτια του. Και οι εργάτες, με το κεφάλι κάτω, μπαίναν μέσα στο εργοστάσιο.