Ο δραματικός τόνος, με τον οποίο ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τα πιο βαριά, σκληρά και βάναυσα αντιλαϊκά μέτρα που λαμβάνει κυβέρνηση στη χώρα μας σε όλη τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου, είναι «εκ του πονηρού». Η έκφραση λύπης και οδύνης από τον Γ. Παπανδρέου δεν πείθει και, συνάμα, προκαλεί. Ο ίδιος και η κυβέρνησή του καθόλου δε λυπούνται που τα φτωχά λαϊκά στρώματα καλούνται να πληρώσουν τη «λυπητερή». Ως συνεπείς πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης και πρόθυμοι υπηρέτες των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, δεν μπορούν να έχουν - και δεν έχουν - «καλά αισθήματα» για την εργατική τάξη, το φτωχό λαό. Αλλωστε, έχουμε να κάνουμε με σχεδιασμένη και εφαρμοσμένη ταξική πολιτική και σ' αυτή δε χωρούν συναισθήματα και ευαισθησίες.

Η πρωθυπουργική ρήση «δεν ήταν απλώς επιλογή, αλλά και ανάγκη» είναι, εν πολλοίς, παραπλανητική, καθώς αφήνει να εννοηθεί ότι μπορεί τα μέτρα να εξυπηρετούν και λαϊκή ανάγκη. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για συγκεκριμένη ταξική επιλογή, που υπηρετεί συγκεκριμένη «ανάγκη» των καπιταλιστών. Και, φυσικά, ουδείς «ανάγκασε» την κυβέρνηση. Η «φιλοσοφία» και η «λογική» αυτών των μέτρων υπήρχαν στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και πολλές από τις τωρινές αποφάσεις είχαν, από τότε, προαναγγελθεί, χωρίς να έχουν εκδηλωθεί ούτε οι «εκβιασμοί των αγορών», ούτε οι «πιέσεις των εταίρων». Οσον αφορά στις κυβερνητικές αιτιάσεις ότι «άλλα περιμέναμε και άλλα βρήκαμε μετά τις εκλογές», δεν είναι παρά φτηνές δικαιολογίες κι αποτελούν «προφάσεις εν αμαρτίαις».

Η «ανάγκη», που, πράγματι, υπάρχει και στην οποία ανταποκρίνονται τα κυβερνητικά μέτρα, είναι η εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Και για να γίνει αυτό - ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία που εκδηλώνεται η καπιταλιστική οικονομική κρίση - δεν υπάρχει άλλος τρόπος, παρά να μπει βαθιά το χέρι του καπιταλιστικού κράτους στην τσέπη των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, να παρθούν πίσω βασικές εργατικές - λαϊκές κατακτήσεις, για τις οποίες χρειάστηκαν σκληροί και μακρόχρονοι αγώνες και χύθηκε πολύ αίμα, να συντριβούν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Αυτό ακριβώς κάνει η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, χωρίς ενδοιασμό και δίχως οίκτο και είναι πρόκληση να ισχυρίζεται πως τάχα «μοιράζει δίκαια τα βάρη».

Η απάντηση των εργαζομένων, του ελληνικού λαού στη λαίλαπα των αντιλαϊκών μέτρων δεν μπορεί παρά να δοθεί στους δρόμους. Εκεί πρέπει και μπορούν να κριθούν τα πάντα και οι πάντες. Το ΚΚΕ καλεί σε γενικό παλλαϊκό ξεσηκωμό για να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα της κυβέρνησης και της ΕΕ, τονίζοντας ότι αυτά δεν είναι προσωρινά και πως θα 'ρθουν κι άλλα. Το «δίλημμα» που υπάρχει για τα λαϊκά στρώματα δεν είναι το «ή πληρώνει ο λαός, ή πτωχεύει η πατρίδα», όπως λέει η κυβέρνηση και όσοι την στηρίζουν, αλλά το «ή πληρώνει η πλουτοκρατία, ή πτωχεύει ο λαός», που φωνάζουν, ήδη, ως σύνθημα αγώνα, στους δρόμους οι κομμουνιστές. Κι αυτό το σύνθημα χρειάζεται να το φωνάζουν στους δρόμους, μυριάδες και διαρκώς...