-- Θα ήθελα να ρωτήσω εάν μπορείτε να εκτιμήσετε κατά πόσο θα αντιδράσει αποτελεσματικά το κίνημα απέναντι σ' αυτά τα μέτρα και αν στο επόμενο διάστημα θα υπάρξουν ανατροπές ή θα επηρεαστεί ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων τόσο στις αποφάσεις που αφορούν τις αρχαιρεσίες στα Σωματεία όσο και γενικότερα ευρύτερα στις εκλογικές αναμετρήσεις τις επόμενες.

-- Καταρχήν πρέπει να σας πω ότι εμείς, όλο το Κόμμα, στελέχη, μέλη του Κόμματος, φίλοι, οπαδοί, συνεργαζόμενοι, συμπαθούντες, ας έχουν και διαφωνίες σε πράγματα μαζί μας, θεωρούμε ότι εμείς αυτή τη στιγμή έχουμε, αν και προσωπικά δεν μου αρέσουν και οι μεγάλες φράσεις, αλλά θα έλεγα είναι ιστορική η ευθύνη μας. Βεβαίως η ιστορική ευθύνη μπορεί να διαμορφωθεί και σε επόμενη φάση και να είναι πιο ιστορική από τη σημερινή. Πάντως έχουμε, ποια ευθύνη; Της ανασύνταξης του κινήματος.

Πρέπει να μπουν στη μάχη νέες εργατικές λαϊκές μάζες. Να ξεπεραστούν οι διαιρέσεις δημόσιος - ιδιωτικός τομέας, υπάλληλος - εργάτης, γυναίκα - άντρας, γιατί έχουμε κι αυτά τώρα και προβάλλονται, και τώρα με αφορμή τις 8 του Μάρτη θα αρχίσουν και τα φυλετικά, μετανάστης - Ελληνας, χωρίς να υποτιμάμε ότι υπάρχουν κλάδοι με ιδιαίτερα προβλήματα, υπάρχουν ιδιαιτερότητες.

Να υπάρξει συμμαχία ανάμεσα στο εργατοϋπαλληλικό κίνημα, στους αυτοαπασχολούμενους και στη φτωχή αγροτιά, στο κίνημα της νεολαίας, γυναικών. Υπάρχει και οργανωμένο γυναικείο κίνημα. Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι πραγματικά η ιστορική ευθύνη μας, ούτως ώστε να διαμορφωθεί ένα ισχυρό κίνημα το οποίο έχει κάνει σοβαρά βήματα και στο επίπεδο της πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης και στο επίπεδο της οργάνωσης και της αυτενέργειας κλπ.

Ενα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί παρά να αποσπάσει και ορισμένες κατακτήσεις. Βεβαίως θα φέρει και πολιτικές ανακατατάξεις. Τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς σχέδια επί χάρτου. Εμείς θέλουμε να διευκολύνουμε τις πολιτικές ανακατατάξεις, αυτό που λέγαμε και στις εκλογές: τα αστικά κόμματα να χάσουν. Αλλά και από την άλλη μεριά να συνειδητοποιηθεί αυτό που λέμε «ο άλλος δρόμος».

Ο άλλος δρόμος δεν είναι ούτε η τροποποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας ούτε να αλλάξει ο Μπαρόζο και να έρθει ένας σοσιαλιστής ας πούμε πρόεδρος ούτε ο άλλος δρόμος είναι η «πράσινη» ανάπτυξη, η λεγόμενη τώρα έξυπνη ανάπτυξη, γιατί υπάρχει κίνδυνος να διαμορφωθεί ένα αβαθές κίνημα, το οποίο μπορεί στην πορεία να το ενσωματώσουν, γιατί κι αυτά τα έχουμε δει στο παρελθόν.

Είναι άλλο πράγμα να το πούμε αυτό το κίνημα πόσο επιθετικό να είναι, πόσο γρήγορα θα έχει αποτελέσματα. Βεβαίως θα έχει και δυσκολίες, θέλει και επιτελική δουλειά. Δεν μπορεί να υποτάξεις τα πάντα στο άμεσο αποτέλεσμα και πρέπει να έχεις και αντοχή, γιατί μπορεί άμεσο αποτέλεσμα να μην έχεις. Και ξαναλέμε, ή με τα μονοπώλια ή το λαό, πίσω από αυτό δεν υπάρχει άλλη γραμμή πάλης.

Μόλις πάει δηλαδή ο λαός να αφυπνιστεί, «μπαπ», έρχεται μια λύση που φαίνεται πιο εύπεπτη. Οχι, η λύση πρέπει να είναι ριζική. Αυτό. Δεν υπάρχουν εύπεπτες λύσεις και έξυπνες και αυτές.