Παρασκευή 15 Δεκέμβρη, στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης. Εκεί όπου καθημερινά συγγενείς, φίλοι και σύντροφοι των απεργών πείνας διαδηλώνουν, ζητώντας κι αυτοί την κατάργηση των «λευκών κελιών». Τις δύο πρώτες μέρες που βρέθηκε στην Πόλη η ελληνική αντιπροσωπεία (13 και 14 του μήνα), οι καθιερωμένες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας δεν πραγματοποιήθηκαν λόγω ισχυρής αστυνομικής δύναμης. Την Παρασκευή, όμως, έγινε. Σημασία εδώ, ωστόσο, δεν έχει αυτό, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έγινε...

Στην κορυφή του κεντρικότερου δρόμου της Ισταμπούλ, στην οδό Ανεξαρτησίας, που καταλήγει στην πλατεία Ταξίμ κι ακριβώς απέναντι απ' το ακριβότερο ξενοδοχείο της, το «Μαρμαρά», δεκάδες νεαροί ήταν μαζεμένοι σε μια στάση λεωφορείου. Τριγύρω σκόρπιες παρέες προχωρούσαν αμέριμνα και στέκονταν κοιτάζοντας τις βιτρίνες. Μόνο η παρουσία των αστυνομικών και των δημοσιογράφων έδιναν την εντύπωση στον ξένο ότι κάτι συμβαίνει. Τίποτα άλλο...

Κι εκεί που αναρωτιόμασταν «μα πού είναι οι διαδηλωτές» από κάπου δόθηκε το σύνθημα. Νεύμα ήταν αυτό, κίνηση, φωνή, κανείς δεν κατάλαβε. Αμέσως το τσούρμο, που περίμενε και καλά, το λεωφορείο άρχισε να χτυπά παλαμάκια, να φωνάζει συνθήματα και να προχωρά προς την οδό Ανεξαρτησίας. Οι σκόρπιες παρέες έφυγαν απ' τις βιτρίνες και μπήκαν μέσα στη διαδήλωση. Εκατοντάδες αστυνομικοί, σχεδόν αμέσως, περικύκλωσαν τη διαδήλωση και δεν επέτρεψαν στους περίπου 200 νέους να προχωρήσουν ούτε βήμα. Δέκα λεπτά, κι ούτε, κράτησε αυτή η ιστορία. Οι αστυνομικοί «άνοιξαν» και οι νεαροί αποχώρησαν κατά παρέες, μπαίνοντας στα στενά που ήταν επίσης γεμάτα αστυνομικούς. Το εάν έγιναν κι εκείνο το βράδυ συλλήψεις, κανείς δεν το έμαθε...