Η «μάμα» μαζί με τις υπόλοιπες μητέρες των απεργών πείνας, δίνουν συνέντευξη Τύπου στα τουρκικά ΜΜΕ

Είναι άλλο πράγμα, εσύ ο νεότερος που δεν κουβαλάς στις πλάτες σου τα βιώματα μιας χούντας, ν' ακούς και να γράφεις - μέσα από την όποια ασφάλεια σου παρέχει ένα κατακτημένο επίπεδο δημοκρατικών δικαιωμάτων - για την «κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία», κι είναι τελείως διαφορετικό να είσαι εκεί και να συναντάς αυτήν την παραβίαση σε κάθε βήμα σου. Οχι, η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις την ασφυξία αυτού του καθεστώτος, που μόνο και βασικό του «επιχείρημα» είναι η δύναμη των όπλων και της βίας. Πολύ περισσότερο, οι λέξεις αποδεικνύονται φτωχές όταν καλείσαι, απ' την άλλη, να μιλήσεις για τον συγκλονιστικό αγώνα που δίνουν απ' τις 20 Οκτώβρη οι άνθρωποι της «απέναντι όχθης». Κι ενώ ώρα με την ώρα - δυστυχώς θεωρείται αναπόφευκτο πλέον - κάποιος ή κάποιοι απ' τους θεωρούμενους «τρομοκράτες» θα αφήσουν την πνοή τους μέσα στα μπουντρούμια του φασισμού, η «δημοκρατική» Ευρωπαϊκή Ενωση συνεχίζει να εθελοτυφλεί και να κωφεύει, αλλά και ν' αφήνει διάπλατα ανοιχτή την πόρτα της και την αγκάλη της σε μια τέτοιου είδους «δημοκρατία»...

Ο Χουσεΐν και η Ουσλέμ θεωρούν πως η απεργία πείνας που κάνουν δεν είναι μόνο αγώνας κατά του καθεστώτος «είναι κυρίως καθήκον και χρέος»

Η ελληνική αντιπροσωπεία, που βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη την προηγούμενη βδομάδα για να εκφράσει τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη της στους απεργούς πείνας, ξεκίνησε τις επαφές της απ' αυτό ακριβώς το σημείο. Και ό,τι είδε, ό,τι άκουσε αναμφίβολα αποτέλεσε παράδειγμα πίστης και αγώνα.

Στον τέταρτο όροφο αυτού του κτιρίου, την προηγούμενη Τετάρτη, οι Ελληνες βρέθηκαν μπροστά σε 11 ανθρώπους με κόκκινες κορδέλες στο κεφάλι τους. Ενδειξη, αυτή αυτή η κορδέλα, της απόφασής τους πως «ή καταργούνται τα "λευκά κελιά" ή πεθαίνουμε μαζί με τα παιδιά και τ' αδέλφια μας». Η 48χρονη Σουκράν Αϊλντας - έγινε απ' την πρώτη στιγμή αντιληπτό - είναι αυτή που χαίρει βαθιάς εκτίμησης. Ολοι οι σύντροφοί της την αποκαλούν «μάμα», κι όταν τη χαιρετούν σκύβουν και της φιλούν το χέρι. Ηταν αναπόφευκτο, λοιπόν, η Σουκράν να είναι αυτή που ανέλαβε να εξηγήσει στην ελληνική αντιπροσωπεία γιατί σ' αυτόν τον αγώνα το... ελάχιστο που μπορείς να προσφέρεις είναι η ζωή σου.

Η ίδια δεν έχει παιδί στη φυλακή. Το δικό της παιδί το έχασε στις 13 Μάη του 1996. Ηταν μόλις 18 χρόνων ο γιος της, όταν αστυνομικοί τον σκότωσαν εν ψυχρώ γιατί μοίραζε στους δρόμους προπαγανδιστικά φυλλάδια. Κι όμως, λέει η Σουκράν, «ο γιος μου ζει». Βρίσκεται κρεμασμένος, σε φωτογραφία, στο λαιμό της. Κι η Σουκράν τώρα, στη μνήμη του, προσφέρει τη δική της ζωή. Κάνει απεργία πείνας μέχρι θανάτου «για να μη σκοτωθούν άλλα παιδιά στους δρόμους, για να μπορεί ο καθένας να έχει τις απόψεις και τα πιστεύω του». Το πιο συγκλονιστικό, όμως, είναι πως η μάνα αυτή δείχνει να βαδίζει με χαρά προς το θάνατο. Τα δάχτυλα και οι παλάμες του χεριού της είναι βαμμένες με χένα. Η παράδοση της Τουρκίας θέλει τους ανθρώπους να βάφουν τα χέρια τους όταν γιορτάζουν μια μεγάλη χαρά: Συνήθως το γάμο ή τον ερχομό ενός παιδιού. Η Σουκράν γιορτάζει την απόφασή της. Γιορτάζει τον αγώνα των παιδιών άλλων μανάδων. Γι' αυτό για όλους είναι η «μάμα» η μοναδική...

Ιδιαίτερη περίπτωση, όμως, αποτελεί και ο 25χρονος Χουσεΐν Κόρκουτ, που επίσης, και χωρίς να έχει συγγενή του στη φυλακή, επέλεξε να κάνει απεργία πείνας μέχρι θανάτου. Θεωρεί αυτή του την απόφαση «χρέος και καθήκον». Αλλωστε κι ο ίδιος έχει γνωρίσει τη «γεύση» της φυλακής, όταν ήταν ακόμα μαθητής στο λύκειο. Η αστυνομία, βάσει «πληροφοριών», συνέλαβε έξω απ' το σχολείο του δεκάδες παιδιά που «ήταν κατά του συστήματος». Χωρίς καταδικαστική απόφαση έμεινε στη φυλακή για περίπου πέντε μήνες. Βασανισμοί, ξύλο, εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ο Χουσεΐν, ωστόσο, ήταν τυχερός. Γιατί οι υπόλοιποι συμμαθητές του έμειναν τρία χρόνια(!) στη φυλακή, αφήνοντας πίσω τους τη χαμένη τους αθωότητα. «Στην Τουρκία τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ανύπαρκτα. Το χειρότερο είναι ότι δεν ελπίζουμε σε τίποτα καλύτερο. Ισως ο αγώνας μας κάτι μπορεί να κάνει», είπε στους Ελληνες ο 25χρονος με την κόκκινη κορδέλα στο κεφάλι του.

Μαζί του η 27χρονη Ουσλέμ Καχραμάν, συντρόφισσα της ζωής του και επίσης απεργός πείνας μέχρι θανάτου. Στη φυλακή βρίσκεται ετοιμοθάνατος, πλέον, ο αδελφός της. «Στον αγώνα μας βρίσκεται η ελπίδα, πουθενά αλλού», θα πει η 27χρονη. Και το βλέμμα της, γεμάτο δίψα για ζωή και ελευθερία, επιβεβαιώνει τα λόγια της.

Η ελληνική αντιπροσωπεία ξαναβρέθηκε στο Αφγάν Ισίκ Σοκάκι την Παρασκευή, 15 Δεκέμβρη. Ηταν την ημέρα που σαν βόμβα έσκασε η είδηση πως οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του υπουργού Δικαιοσύνης και των εκπροσώπων των απεργών πείνας κατέληξαν στο κενό. Τα πρόσωπα όλων εκείνη την ημέρα ήταν μουντά, αλλά περιέργως όχι απελπισμένα. Η «μάμα» ανέλαβε πάλι να εξηγήσει: «Αυτός ο δρόμος δεν έχει επιστροφή. Γιατί αν δεν πεθάνουν τώρα τα παιδιά μας, είναι βέβαιο πως με την εφαρμογή των "λευκών κελιών" δε θα μείνει ψυχή πολιτικού κρατούμενου αλώβητη. Θα φτάσουμε έως το τέρμα, με όποιες συνέπειες κι αν έχει αυτή μας η απόφαση»...