Ο «τρομοκράτης» λαός ενοχλεί με τη σταθερά προσανατολισμένη αντιιμπεριαλιστική δράση του

Ποιες είναι οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού; Γιατί, τελικά, προωθεί τον τρομονόμο; Γιατί σε όλες τις χώρες της Ευρώπης προωθείται, ή έχει ήδη ψηφιστεί, αντίστοιχη νομοθεσία; Αν θυμηθούμε ότι οι σχετικά πρόσφατοι αντιτρομοκρατικοί νόμοι στις ΗΠΑ και στην Αυστραλία επιτρέπουν τη χρήση του στρατού ενάντια σε διαδηλωτές, ίσως δώσουμε πιο εύκολα την απάντηση.

Οι ρυθμίσεις αυτές στοχεύουν τελικά, με το πρόσχημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, να χτυπήσουν στοιχειώδεις δημοκρατικές κατακτήσεις των εργαζομένων, έτσι ώστε να μπορεί να χτυπηθεί και να περιοριστεί το λαϊκό κίνημα, η λαϊκή αμφισβήτηση και αντίδραση στην επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού στον οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό τομέα.

Ετσι, δε διστάζουν, μέσω του τρομονόμου, να αμφισβητούν ακόμη και δημοκρατικές εγγυήσεις, που αφορούν τα στοιχειώδη δικαιώματα του κατηγορουμένου που τον προστατεύουν από την κρατική αυθαιρεσία. Τα δικαιώματα αυτά δεν είναι εφεύρεση των κομμουνιστών. Είναι αποτέλεσμα της πάλης της αστικής τάξης ενάντια στη φεουδαρχία και χρονολογούνται από τη Γαλλική Επανάσταση.

Ακριβώς λόγω της βιαιότητας της επίθεσης στα δημοκρατικά δικαιώματα που συνιστά ο τρομονόμος υπάρχει δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα εξαιρετικά ευρύ μέτωπο αντίστασης στα σχέδια αυτά, με στόχο να μην υπάρξει καμία αλλαγή στη νομοθεσία. Στην προσπάθεια αυτή, μπορούν να συμμετέχουν δημοκράτες, που δεν κατανοούν τις αιτίες της επίθεσης στα δημοκρατικά δικαιώματα, ακόμη και κάποιοι που δεν κατανοούν ότι ο τρομονόμος είναι μια πλευρά αυτής της επίθεσης. Αρκεί και μόνο να συμφωνούν στο γεγονός ότι δεν πρέπει να υπάρξει καμιά τέτοια αντιδραστική μεταβολή στην ποινική νομοθεσία, έστω και μόνο επειδή θέλουν να υπερασπιστούν τις αστικοδημοκρατικές ελευθερίες όπως τις αντιλαμβάνονται.

Ακόμη παραπέρα, οι κομμουνιστές θα συνδέουν στην καθημερινή τους παρέμβαση, άνθρωπο τον άνθρωπο, το ζήτημα του αγώνα ενάντια στον τρομονόμο, με το θέμα της συνολικής επίθεσης στις δημοκρατικές κατακτήσεις, μια και ο τρομονόμος είναι μία, σημαντική είναι αλήθεια, αλλά μία πλευρά αυτής της επίθεσης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, για παράδειγμα, το ηλεκτρονικό φακέλωμα, τη Συνθήκη Σένγκεν, τον περιορισμό στην πράξη δικαιωμάτων που είναι κατοχυρωμένα νομοθετικά και συνταγματικά, έστω και με ατελή, περιοριστικό τρόπο: Το δικαίωμα του λαού να διαδηλώνει, το δικαίωμα των εργαζομένων να οργανώνονται συνδικαλιστικά και να απεργούν. Ολοι γνωρίζουμε ότι στην πραγματικότητα οι κατακτήσεις αυτές ακυρώνονται στην πράξη, ειδικά εκείνες που αφορούν στοιχειώδεις ελευθερίες στους χώρους εργασίας, όπου βασιλεύει κατά κανόνα η εργοδοτική αυθαιρεσία με την ανοχή και τη στήριξη της κυβέρνησης. Τα πρόσφατα γεγονότα με τον ξυλοδαρμό των συνδικαλιστών από μπράβους εταιρίας ιδιωτικής αστυνομίας και τη σύλληψη των συνδικαλιστών από την αστυνομία αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Επιπλέον, οι κομμουνιστές καταδεικνύουν τις ταξικές αιτίες της επίθεσης αυτής στις δημοκρατικές κατακτήσεις. Το μεγάλο κεφάλαιο, εγχώριο και ξένο, θέλει, έτσι, να περιορίσει τις δυνατότητες αντίδρασης των εργαζομένων στη γενικότερη επίθεση που γίνεται στις κατακτήσεις τους, στις εργασιακές σχέσεις, στην υγεία, στην παιδεία, στην κοινωνική ασφάλιση κλπ.

Οι κομμουνιστές θα αντλούν δυνάμεις και εμπειρίες από τη συσπείρωση αυτή για την υπεράσπιση των δημοκρατικών κατακτήσεων, για να δείξουν παραπέρα την ανάγκη συνολικά ενός άλλου δρόμου για τους εργαζόμενους και τη χώρα. Αυτός ο δρόμος είναι εκείνος του λαϊκού μετώπου ενάντια στην ολιγαρχία και στις πολυεθνικές, για μια νέα Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.