Μπορεί, στην ενημέρωση που σερβίρεται τις μέρες αυτές, σχετικά με τις πρόσφατες εκλογές στο Ισραήλ, να κυριαρχεί η εκλογή του Αριέλ Σαρόν και, μάλιστα, με ποσοστό 60%, αλλά η πραγματικότητα είναι τουλάχιστον περισσότερο σύνθετη, αν όχι εντελώς διαφορετική. Για παράδειγμα, ο πραγματικός νικητής των τελευταίων εκλογών δεν είναι ο Σαρόν κι ας αναδείχτηκε στον πρωθυπουργικό θώκο του Ισραήλ, αλλά η αποχή, το άκυρο και το λευκό. Αρκεί να σκεφθούμε πως η συμμετοχή στις εκλογές μόλις άγγιξε το 56%, ποσοστό πολύ χαμηλό για το Ισραήλ, αφού σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις ήταν γύρω και πάνω από το 80%. Αν, μάλιστα, προσθέσουμε στο ασυνήθιστα μεγάλο αυτό ποσοστό αποχής, τα εξίσου μεγαλύτερα από άλλες φορές ποσοστά ακύρων και λευκών, τότε η προαναφερόμενη εκτίμηση για τον πραγματικό νικητή των εκλογών είναι αδιαμφισβήτητη.

Σημειώνοντας, βέβαια, το γεγονός αυτό, δεν εννοούμε ότι το μεγάλο αυτό κομμάτι του εκλογικού σώματος - ουσιαστικά, η σχετικά πλειοψηφούσα τάση του - βρίσκεται σε πλήρη συμφωνία και αποδέχεται όλες τις εκτιμήσεις και θέσεις των ισραηλινών πολιτικών δυνάμεων, που υποστήριξαν την αποχή, το λευκό και το άκυρο (π.χ. το ΚΚ Ισραήλ, τα κόμματα των Αράβων Ισραηλινών, κλπ.). Είναι φανερό, όμως, πως υπάρχει μια αυξανόμενη συνεχώς τάση διαμαρτυρίας μέσα στον ισραηλινό λαό. Και, δεύτερον, ότι η πολύμορφη αυτή διαμαρτυρία φαίνεται πως βρίσκει - στον ένα ή άλλο βαθμό - κοινή γλώσσα, με τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις αυτής της χώρας. Και αυτό ακριβώς είναι και το πλέον ελπιδοφόρο μήνυμα.