ΠΑΝΕ από τότε κοντά εξήντα χρόνια, που φοιτητής για πρώτη φορά διάβαζα του Εικοσιένα τα χαρτιά, αυτά που ιστορούσαν τον ξεσηκωμό της λευτεριάς. Στα υπόγεια της Ακαδημίας Αθηνών, καθώς τότε άρχιζε η ταξινόμηση του αρχειακού υλικού.

ΚΑΙ, φυσικά, ο νους ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί πως όλα αυτά που μαρτυρούσαν τα μπαρουτοκαπνισμένα εκείνα χαρτιά, με των αγωνιστών τη γραφή, θα τα ξαναζούσε ετούτος ο τόπος κι ο λαός, που ξανά θα πολεμούσε για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά.

ΜΕ ΤΑ χαρτιά τους, οι αγωνιστές του Εικοσιένα, οι φαμελιές των σκοτωμένων, εξιστορούσαν θυσίες και παραδαρμούς. Και ζητούσαν από την πολιτεία να τους βοηθήσει με συντάξεις και, κυρίως, να τους δώσει ένα κομμάτι γης, από τα εθνικά κτήματα, τα οποία τα είχαν κιόλας αρπάξει οι κοτζαμπάσηδες.

ΘΑ έλεγα πως ήταν μια προνομιακή ώρα. Να 'χεις και να διαβάζεις τέτοια ντοκουμέντα, τις πρώτες αυτές πηγές της θυσίας και την ίδια στιγμή, μπροστά στα μάτια σου, να ξετυλίγεται ο καινούριος αγώνας. Να βλέπεις το ροδαμό του νέου Εικοσιένα, καθώς η αντιστασιακή Ελλάδα ανέμιζε του ΕΑΜ τα λάβαρα.

ΠΡΕΠΕΙ να θυμίσουμε πως το Μάη του 1821, τους πρώτους κιόλας μήνες του ξεσηκωμού για τη λευτεριά, ένα μοναδικό ιστορικό έγγραφο, που το υπέγραφαν όλοι οι κάτοικοι της Υδρας, προσδιόριζε την υποχρέωση της πολιτείας του «Κοινού» της Υδρας για να συμπαρασταθεί στα θύματα του Αγώνα.

ΗΤΑΝ η πρώτη φροντίδα, η πρώτη νομοθετική ρύθμιση για τους αγωνιστές του απελευθερωτικού Αγώνα. Και να σημειωθεί ότι πάρθηκε μέσα σε εξαιρετικά δύσκολα χρόνια, με αβέβαιο το αύριο. Και με το ταμείο του Αγώνα άδειο.

Σ' ΕΜΑΣ, ο πολύδακρυς αγώνας του λαού μας, οι αγωνιστές, φυσικά, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και τ' Αετόπουλα, βέβαια, του αγώνα, που πολέμησαν τον εισβολέα, που έγιναν ολοκαύτωμα, υπέστησαν για χρόνια ολόκληρα διωγμό εξόντωσης, αφανισμού, κυνηγητό εξοντωτικό μέχρι τρίτης γενεάς. Είναι η πιο φριχτή, αλλά κι η πιο οδυνηρή τραγωδία της ελληνικής ιστορίας.

ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ σαράντα ολόκληρα χρόνια, που ο αγώνας του λαού μπόρεσε να φέρει του ΕΑΜικού Αγώνα την αναγνώριση, την υποχρέωση της πολιτείας να προχωρήσει, όπως έπρεπε, στην ηθική και υλική αποκατάσταση των αγωνιστών, πράξη που έπρεπε να 'χε γίνει πολλά χρόνια πρωτύτερα.

ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ ένας νέος εμπαιγμός, προκλητικός κι αναίσχυντος. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μ' εκείνο το διαβόητο «μίνι ασφαλιστικό νομοσχέδιο», έκοψε τελικά και τις πενταροδεκάρες, τα «ψίχουλα», που είχαν πάρει οι αντιστασιακοί. Φυσικά, άθιχτοι, απείραχτοι, όλοι οι συνταξιούχοι της εθνοπροδοσίας. Οι μασκοφόροι και οι οικογένειές τους εισπράττουν από το δημόσιο ταμείο συντάξεις. Και φιγουράρουν με τα παράσημα.

ΚΙ Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ συνεχίζεται, με τους «διαδόχους», την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που, κατά πάγιο τρόπο και τακτική, θυμούνται, στα προεκλογικά τους μπαλκόνια, τους αντιστασιακούς κι έτσι, στην πράξη, για χρόνια ο εμπαιγμός κι η πρόκληση τραβάει χρόνια και χρόνια...

ΚΙ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ανοίγουν καθημερινά, ο ένας μετά τον άλλο και φεύγουν συνέχεια οι αγωνιστές της γενιάς, που, εθελοντές και χωρίς στρατολογική κλήτευση, έτρεξαν κάποτε και πολέμησαν σ' όλα τα μέτωπα της Αντίστασης, στο πανεθνικό κάλεσμα του ΕΑΜ. Κι ο κόσμος αυτός, ουσιαστικά, φεύγει αδικαίωτος. Και συχνά και με άπρεπη μεταχείριση, δίχως να μπορεί να έχει τη μικρή σύνταξη, αλλά ούτε το στερνό, ύστατο κρεβάτι της ανάγκης, της αρρώστιας.

ΑΠΟΚΤΟΥΝ, έτσι, δραματική επικαιρότητα τα λόγια του Μακρυγιάννη για τους αγωνιστές της λευτεριάς του '21 - λες κι έγραφε για το σήμερα - όταν σημειώνει: «Μας πήραν τη ματοκυλισμένη μας γη... Και βάλαν εμάς με τ' αλέτρι και τραβάμε το γενί και βγάνομε των συγγενών μας τα κόκαλα. Και οι αφεντάδες περπατούν με τις καρότζες τους και οι αγωνισταί δεν έχουν ούτε γουμάρι...».

ΚΑΙ του Μακρυγιάννη το κοντύλι δωρικά προσθέτει: «... Αλίμονο σε κείνους, που χύσανε το αίμα τους και θυσιάσανε το δικόν τους να ιδούνε την πατρίδα τους να είναι το γέλασμα του κόσμου και να καταφρονιούνται τ' αθώα αίματα που χύθηκαν...».

ΕΙΝΑΙ και της δικής μας γενιάς τα αίματα. Αυτά, που ποτάμια χύθηκαν πάνω στη γη μας. Αγνοημένοι οι αγωνιστές, ξεχασμένα τα ολοκαυτώματα. Κι αυτοί, που θα 'πρεπε να 'χουν πληρώσει, οι Γερμανοί (επανορθώσεις και δάνειο) είναι ο ατελείωτος εμπαιγμός, που χρόνια συνεχίζεται. Ενοχες κι υπεύθυνες στην εγκληματική αυτή ανοχή, όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις. Και, βέβαια, και η σημερινή.

Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ εμπαιγμός σε βάρος των αντιστασιακών συνεχίζεται. Τα όσα ακούστηκαν πρόσφατα, στη συνέντευξη των αναπήρων αντιστασιακών, το βεβαιώνουν. Η απάντηση του κ. Ν. Χριστοδουλάκη, πως «ό,τι είχε να δώσει η πολιτεία στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, το έδωσε» (!), τα λέει όλα και με το παραπάνω.

ΔΕΝ είναι, βέβαια, μόνο οι κυβερνητικοί φωστήρες, που προκλητικά γυρίζουν τις πλάτες στην ΕΑΜική Αντίσταση. Εχουμε και τα μόνιμα «φερμπότεν» από τα κανάλια, τους τηλεοπτικούς «αφέντες». Παρόντες πάντα, η εφημερίδα μας, ο «902» κι, ίσως, και κάποιοι άλλοι... Η Αντίσταση δεν είναι από τα θέματα που τραβάνε, τα «καυτά». Και δε γεμίζει τον μπεζαχτά τους... Η Εθνική Αντίσταση πάει, την έχουν στα «φερμπότεν».