Τα ίδια διαβάζει ή ακούει κανείς καθημερινά, σε έντυπα, ραδιόφωνα και κανάλια...

Σε όσους φωνασκούν για τη λεγόμενη «ενότητα της Αριστεράς», επιτιθέμενοι κατά του ΚΚΕ, ή κάνουν λόγο για την κοινή δράση κομμάτων και κινήσεων, θα μπορούσε ν' απευθύνει κανείς, καταρχάς, το εξής ερώτημα: Ποιο θεωρείτε, κύριοι, ότι θα είναι το επόμενο βήμα, της λεγόμενης «ενωμένης Αριστεράς», αν υποθέσουμε, χάρη της συζήτησης, ότι ο «αριστερός πόλος» διαμορφωνόταν; Ο κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει, πως το επόμενο βήμα συμμαχίας ενός τέτοιου φορέα δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από την επιδίωξή του να συμπράξει με το ΠΑΣΟΚ! Εσείς, όμως, δεν ανοίγετε τα χαρτιά σας, για να γνωρίζει ο κόσμος. Ωστόσο, αυτή η επίθεση, μαζί με όλη την πρακτική σας, αποκαλύπτει τους στόχους σας, που φροντίζετε να μην τους ομολογείτε: Θέλετε τη διαχείριση μαζί με το ΠΑΣΟΚ. Αλλά δεν τολμάτε να το κάνετε αυτό δίχως το ΚΚΕ, επειδή έχετε «το φόβο των Ιουδαίων». Επιδιώκετε, λοιπόν, διά της πλαγίας, να βρείτε έναν επιπλέον ένοχο, ώστε να λέτε «όλη η Αριστερά μαζί»! Επιθυμείτε να έρθει και το ΚΚΕ σε μια σύμπραξη σοσιαλδημοκρατικού τύπου, για να μπορούν μετά, «όλοι οι αριστεροί (!) μαζί», να «πιέζουν» το ΠΑΣΟΚ για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση, όπως σε Γαλλία, Ιταλία. Θέλετε να πάτε με το ΠΑΣΟΚ, αλλά με προίκα, ώστε η νύφη να είναι πολύφερνη, ιδιαίτερα αν το κόμμα του Δ. Αβραμόπουλου κατάφερνε να αφαιρέσει υπολογίσιμες δυνάμεις από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ... Αυτή είναι η ουσία. Ολα τα άλλα που ισχυρίζεστε, είναι απλώς υποκρισίες και ιστορίες γι' αγρίους...

Αλλά έχει μια σημασία να δει κανείς και μέσα σε ποιο σκηνικό διεξάγεται αυτή η επίθεση κατά του ΚΚΕ.

Διεξάγεται, όταν:

• Μέσα στο ΣΥΝ μία γραμμή δε θέλει ν' ακούει κουβέντα για το ΚΚΕ. Και μάλιστα είναι ειλικρινής, αφού ομολογεί ότι θέλει να πάει με το ΠΑΣΟΚ τώρα, δίχως να κάνει τσαλιμάκια. Η άλλη, που αποτελεί την επίσημη γραμμή του ΣΥΝ (Κωνσταντόπουλος κλπ), θεωρεί ότι είναι «μη ρεαλιστική μια ευρύτερη και εφ' όλης της ύλης συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς» (επιστολή Ν. Κωνσταντόπουλου στον Δ. Τσοβόλα).

Διεξάγεται όταν:

• Ο ΣΥΝ προτείνει κοινή δράση, τη στιγμή που αυτή υπάρχει (πχ απλή αναλογική κ.ά.), ενώ με το ΔΗΚΚΙ υπάρχει και σε κοινωνικά κινήματα, από τα οποία ο ΣΥΝ απέχει (αντινατοϊκό, ΠΑΜΕ κλπ) και επιτίθεται μάλιστα στο ΠΑΜΕ!!

Διεξάγεται με το κλαψιάρικο επιχείρημα, ότι το ΚΚΕ δεν έχει σχέσεις με το ΣΥΝ, ενώ το ΚΚΕ θα θεωρούσε θετικό γεγονός αν έστελνε ο ΣΥΝ τις δυνάμεις του στα αγροτικά μπλόκα ή μπροστά στα νατοϊκά τανκς ή στο ΠΑΜΕ. Αλλά ο ΣΥΝ δε θέλει...

Κι όμως, το συμπέρασμα που βγαίνει - και όσον αφορά στα εκλογικά ποσοστά - είναι η ανάγκη προσανατολισμού της πάλης με όρους κινήματος. Οταν η λαϊκή δράση αναπτύσσεται, όταν ο λαϊκός αγώνας συσπειρώνει όλο και περισσότερες δυνάμεις με μέτωπο την πλουτοκρατία και τα κόμματα που την εξυπηρετούν ή την εκφράζουν, όταν δηλαδή η συνείδηση της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών στρωμάτων ανεβαίνει - ριζοσπαστικοποιείται, τότε και η εκλογική έκφραση κατά των αστικών κομμάτων θα είναι μεγαλύτερη. Οταν ο λαός πηγαίνει στις κάλπες μαχόμενος, τότε ψηφίζει διαφορετικά.

Στις ευρωεκλογές του 1999 το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ συγκέντρωσαν αθροιστικά πολύ μικρότερο ποσοστό απ' ό,τι στις βουλευτικές του 2000. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Λίγους μήνες αργότερα τα δύο κόμματα μαζί «πέταξαν» στο 87%! Αυτό είναι το επίπεδο της ταξικής πάλης.

Είναι χρέος, λοιπόν, όσων «κόπτονται» για την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων κατά της αντιλαϊκής πολιτικής, να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αναπτύσσεται η ταξική πάλη. Αυτό είναι το βασικό χρέος, για να προωθούνται οι κοινωνικές συμμαχίες. Η αδιαφορία για το πού βρίσκεται η οργάνωση και δράση των μαζών ή η αφ' υψηλού κριτική στο ζητούμενο, η υποχώρηση στις δυσκολίες που έχει αυτό το καθήκον και η αποκλειστική επιδίωξη «τι θα γίνει στις κορυφές, μήπως και πάρουμε κάποιο υψηλότερο ποσοστό στις εκλογές», δεν εξυπηρετεί την προοπτική των λαϊκών συμφερόντων.

Διαβάζουμε, ως προς αυτό, στην «ΕΠΟΧΗ»: «...η πραγματική ευρύτητα της ζητούμενης συμμαχίας κρίνεται στα επίκαιρα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα και στους όρους που θέτεις για να οργανωθεί η από κοινού αντιμετώπισή τους».

Οσο και αν ψάξαμε στο σχετικό άρθρο, δεν μπορέσαμε να πάρουμε απάντηση στο ερώτημα: Ποια είναι τα επίκαιρα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα;

Ο Ν. Κωνσταντόπουλος, πάντως, ξεκαθάρισε ποια θεωρεί ο ΣΥΝ τέτοια προβλήματα. Στην επιστολή του προς τον Δ. Τσοβόλα τα διευκρίνισε: Απλή αναλογική, σχέσεις εκκλησίας - κράτους, 35ωρο, αναθεώρηση του Συντάγματος, μεταναστευτική πολιτική, θέματα οικολογίας, απασχόληση. Και, βεβαίως, (άκουσον αναγνώστη) την οργανωτική ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος!! (Διάβαζε διάλυση του ΠΑΜΕ, που ο ΣΥΝ θεωρεί -όπως και η κυβέρνηση- ότι διασπά το εργατικό κίνημα)!..

Παρόμοιες είναι και οι τοποθετήσεις του Γ. Θεωνά και των άλλων, αλλά και του Γ. Δραγασάκη, όταν «εξηγούν» ποια είναι τα επίκαιρα προβλήματα, πάνω στα οποία θα μπορούσε να υπάρξει κοινή δράση...

Οπως διαπιστώνει κανείς, στα επίκαιρα προβλήματα του λαού δεν έχει καμία θέση ο ιμπεριαλιστικός ευρωστρατός, οι δυνάμεις ταχείας επέμβασης, οι ιδιωτικοποιήσεις (με την έννοια ούτε μισή μετοχή στους ιδιώτες), η επιστροφή του στρατού από το Κόσσοβο, η απεμπλοκή από το «νέο δόγμα του ΝΑΤΟ», η καταγγελία και μη συμμετοχή στο «Σύμφωνο Σταθερότητας», η κατάργηση των μισθοφορικών σωμάτων, η τρομοκρατία στα εργοστάσια, η κατάργηση κάθε μορφής ελαστικών εργασιακών σχέσεων σε συνδυασμό με το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο, η λαϊκή στέγη, η απάτη του κοινωνικού διαλόγου και άλλα. Τίποτε από αυτά δε θεωρούν ως επίκαιρο πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα. Και σκορπίζουν αυταπάτες. ΣΥΝ: Το Χρηματιστήριο θα γίνει φιλολαϊκό, αν παρθούν μέτρα εξυγίανσης!

Να ξανακάνουμε, λοιπόν, τα πράγματα σαφή:

α) Οπως διαπιστώνουν και ομολογούν οι πάντες - και το ΚΚΕ φυσικά - δυνατότητες πολιτικής συνεργασίας, ανάμεσα στις λεγόμενες αριστερές δυνάμεις, δεν υπάρχουν εξ αντικειμένου.

β) Δυνατότητες κοινής δράσης, όπου υπάρχουν, υλοποιούνται. Αν θεωρούν ότι μπορεί αυτή να επεκταθεί, τα κινήματα τούς περιμένουν (ΠΑΜΕ κλπ). Η συνάντηση των κομμουνιστών με στελέχη του ΔΗΚΚΙ σε μια σειρά κινήματα, δίχως να προεκτείνεται σε πολιτική διακομματική συνεργασία, είναι ο δρόμος που θα ήταν θετικό ν' ακολουθήσουν και οι ΣΥΝ - ΑΚΟΑ, αλλά και δυσαρεστημένοι του ΠΑΣΟΚ, όπως και άνθρωποι που πίστεψαν στη ΝΔ.

Οσο για το ΚΚΕ, θα συνεχίσει να κάνει ό,τι μπορεί, για να οργανωθεί η λαϊκή πάλη, για να προωθούνται πιο πλατιές συσπειρώσεις στα κρίσιμα μέτωπα, στα οποία χωράνε κυρίως οι λαϊκές δυνάμεις που ακολουθούν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Μόνο μια τέτοια γραμμή είναι σε θέση να παρεμποδίσει και τη μεταπήδηση μαζών από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ προς το κόμμα Αβραμόπουλου και να προσελκύσει αυτές τις λαϊκές δυνάμεις προς την πάλη κατά της αντιλαϊκής πολιτικής και της πλουτοκρατίας, άρα και κατά του υπό κατασκευήν κόμματος. Η γραμμή του λεγόμενου «αριστερού πόλου» απλώς απογοητεύει περισσότερο τους ήδη απογοητευμένους, απλώς σπρώχνει περισσότερους προς το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

Ετσι θέτει τα προβλήματα η ταξική πάλη, είτε αυτό αρέσει είτε όχι. Οι ουτοπίες για έναν καλό ιμπεριαλισμό, όπου και η πλουτοκρατία θα θησαυρίζει και ο λαός θα περνάει καλά και ειρηνικά, είναι απλώς επιζήμιες και άκρως επικίνδυνες. Και σε τελευταία ανάλυση έχουν δοθεί δείγματα γραφής, που τα παραγνωρίζει μόνο όποιος εθελοτυφλεί.