Η φιλολογία γύρω από την αγορά των τάδε ή δείνα όπλων και οπλικών συστημάτων δεν έχει λείψει ουσιαστικά ποτέ από τις εφημερίδες, περιοδικά και άλλα ΜΜΕ. Και μπορεί, να λέγονται διάφορα επιχειρήματα, συνήθως τεχνοκρατικού ή οικονομικού περιεχομένου, αλλά η καρδιά του προβλήματος μένει πάντα στο απυρόβλητο. Μιλάμε για το γεγονός πως τα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας καθορίζονται ουσιαστικά από τις κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ και κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της χώρας. Μιλάμε, επίσης, για το γεγονός πως είτε αγοραστούν τα όσα προτείνει η μια μερίδα των αντιμαχομένων, είτε αυτά της άλλης, έτσι κι αλλιώς, κοστίζουν περισσότερο και από πανάκριβα και μόνον οι πολυεθνικές του πολεμικού ολέθρου ωφελούνται.

Τα γράφουμε όλα αυτά, γιατί ξαναφούντωσε τις μέρες αυτές η σχετική φιλολογία, με αφορμή την πρόσφατη δήλωση Τσοχατζόπουλου, περί πολιτικών σκοπιμοτήτων, που θα καθορίσουν τις τελικές αποφάσεις για τις μεγάλες προμήθειες οπλικών συστημάτων. Και δε λέμε πως δεν είναι προκλητική η ομολογία του υπουργού. Και, βέβαια, είναι. Πάντα έτσι, όμως, δε γινόταν; `Η, μήπως, δεν αποτελεί τη μεγαλύτερη πολιτική σκοπιμότητα, να αγοράζουμε όπλα, χρεώνοντας και τις επόμενες γενιές Ελλήνων, για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της Νέας Τάξης και να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των μονοπωλίων;