Η ελαστική και προσωρινή εργασία πάει να γίνει καθεστώς και στον ευαίσθητο χώρο της Υγείας. Τα κενά σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στα νοσοκομεία, στα Κέντρα Υγείας και στις υγειονομικές δομές του ΕΟΠΥΥ είναι δεκάδες χιλιάδες και διακυβεύεται καθημερινά η ασφαλής λειτουργία των νοσοκομείων, η υγεία και η ζωή των ασθενών. Χρειάζεται άμεση πρόσληψη μόνιμου και επαρκούς προσωπικού όλων των ειδικοτήτων, αλλά σε μια σειρά νοσοκομεία προσλαμβάνονται με εξευτελιστικούς μισθούς (625 ευρώ) μέσω Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων νοσηλευτές, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, αλλά και γιατροί σε Κέντρα Υγείας, οι οποίοι μετά από 5 μήνες θα φύγουν.

Ενα από αυτά τα νοσοκομεία είναι το Παίδων «Η Αγία Σοφία», όπου «προσλήφθηκαν» μέσω κάποιας ΜΚΟ για 5 μήνες 19 νοσηλευτές, 11 ψυχολόγοι και 4 κοινωνικοί λειτουργοί και άλλες ειδικότητες. Ιδιαίτερα οι ψυχολόγοι, οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι νοσηλευτές χρειάζεται να έχουν μια σταθερότητα στο χώρο του νοσοκομείου, να υπάρχει μια συνέχεια στην εργασία τους.

Αυτό που εξηγεί στο «Ριζοσπάστη» η Ολγα Σιάντου, νοσηλεύτρια και μέλος του ΔΣ του σωματείου του νοσοκομείου, «τα 5μηνα που έστειλαν - παρότι είναι πιο βάρβαρη ακόμα η εκμετάλλευση αυτών των ανθρώπων - δεν πρόκειται να συμβάλλουν σε τίποτα. Κάθε τμήμα έχει μια σειρά, έχει κάποια χρόνια περιστατικά, έχει συγκεκριμένες ώρες που δίνει τα φάρμακα ή πώς τα δίνει ανάλογα με την περίπτωση. Πρέπει να μπει στη ρουτίνα του τμήματος ο κάθε νοσηλευτής, ο κάθε γιατρός, ακόμη κι αν έχει κάποια εμπειρία». Το μόνιμο προσωπικό θα κληθεί να τους εκπαιδεύσει. Σύμφωνα με τους εργαζόμενους, σε ένα τμήμα η περίοδος προσαρμογής είναι κατά μέσο όρο 3 μήνες κι από κει και πέρα μπορεί ένας νοσηλευτής να μπει σε κανονικές βάρδιες και να «βγάλει δουλειά». Στις δε Μονάδες των νοσοκομείων, η περίοδος εκπαίδευσης και προσαρμογής φτάνει τους 6 μήνες. Πρακτικά, όταν θα μπορέσουν να ενταχθούν στη λειτουργία του τμήματος και να προσφέρουν, θα φύγουν.

«Και οι ίδιοι αισθάνονται άσχημα, γιατί δεν νιώθουν ότι "πατάνε στα πόδια τους", ώστε να καλύψουν ανάγκες. Εχεις να κάνεις με ασθενείς - με παιδιά στην προκειμένη - και η ευθύνη είναι πολύ μεγάλη. Για να μπεις "στο πετσί" της δουλειάς πρέπει να νιώθεις πολύ σίγουρος. Και μόλις νιώσεις ότι αρχίζεις να προσφέρεις, σε πετάνε γιατί τέλειωσε το 5μηνο, παρότι οι ανάγκες συνεχίζονται. Νιώθει άσχημα γιατί χάνει τη δουλειά του, νιώθει και το υπόλοιπο προσωπικό άσχημα γιατί μετά θα έρθει άλλος - αν έρθει - θα ξαναμπούν στη διαδικασία της εκπαίδευσης κλπ. Δεν βελτιώνεται η ποιότητα των υπηρεσιών προς τους ασθενείς έτσι, γιατί η δουλειά δεν μοιράζεται, αντίθετα μέσα σε όλα πρέπει ο μόνιμος να πηγαίνει συνεχώς δίπλα στον 5μηνίτη να τον βοηθάει, να εξηγεί. Και σε αρκετούς συναδέλφους αρχίζει να αναπτύσσεται ένας προβληματισμός, αν είναι ωφέλιμο αυτό, άλλοι δυσανασχετούν κ.λπ. Λειτουργεί διχαστικά και αρνητικά για όλους. Φαίνεται από όλες τις πλευρές ότι δεν αποτελεί καμία λύση, ούτε για τους ίδιους, ούτε για τους εργαζόμενους, ούτε για τους ασθενείς», συμπληρώνει.