Τέτοια εργατική πορεία ο τόπος ίσως δεν έχει ξαναδεί. Μετά το τέλος της συγκέντρωσης χιλιάδες κόσμου ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας, πορευόμενοι προς τη Βουλή. Εργάτες, φοιτητές, συνταξιούχοι, γυναίκες, νέοι και νέες, εργαζόμενοι που για πρώτη φορά στη ζωή τους κατέβηκαν στους δρόμους του αγώνα έδιναν την εικόνα ενός φουσκωμένου ποταμιού, έτοιμου να παρασύρει στο διάβα του κάθε εμπόδιο. Πρώτη φορά, ύστερα από χρόνια, αντίκριζες τόσες διαφορετικές γενιές να ενώνουν τα χνότα τους σε έναν κοινό αγώνα. Γονείς με τα παιδιά αγκαλιά, συνταξιούχοι με τους εργαζόμενους γιους τους ή τις κόρες τους,δίπλα - δίπλα, να σηκώνουν ψηλά τα χέρια και να σφίγγουν τις γροθιές τους. Πεδίο του Αρεως - Πατησίων - Σταδίου - Σύνταγμα - Φιλελλήνων - Ξενοφώντος - Βασ. Αμαλίας όλοι οι δρόμοι γεμάτοι από ένα τεράστιο πλήθος χωρίς αρχή και τέλος. Κοντά στις δύο ώρες χρειαζόταν όποιος επιχειρούσε να φθάσει από τη μία άκρη του στην άλλη. Ο αγωνιστικός παλμός των διαδηλωτών γεννούσε έντονα συναισθήματα. Η απογοήτευση και η μοιρολατρία έδωσαν τη θέση τους στην αισιοδοξία και τη θέληση για δημιουργία ενός καλύτερου αύριο. Ποιος πλέον θα μπορεί να πει ότι τίποτε δε γίνεται; Οι διαδηλωτές φθάνοντας στη Βουλή επέδωσαν ψήφισμα διαμαρτυρίας της συγκέντρωσης, που το πήρε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, διακόπτοντας το Υπουργικό Συμβούλιο που γινόταν εκείνη την ώρα, παίρνοντας ένα πρώτο μάθημα ότι ο μόνος διάλογος είναι αυτός που γίνεται στους δρόμους της διαρκούς ταξικής πάλης.

Η προχτεσινή μεγαλειώδης πορεία εξέφρασε αυτό που για πολύ καιρό σιγόκαιε. Αυτό που το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, για να το κάνει να εμφανιστεί, έδωσε και δίνει μέσα σε αντίξοες συνθήκες χιλιάδες μικρούς αγώνες καθημερινά. Κατάφερε να δείξει αυτό που πραγματικά είναι η εργατική τάξη, μια γιγαντιαία αστείρευτη ταξική δύναμη. Μετά από αυτή την ημέρα, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Τώρα η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της βρίσκονται στριμωγμένοι στην άκρη του κανναβάτσου. Τώρα ο πήχης των καθηκόντων για το ταξικό εργατικό κίνημα ανέβηκε πολύ ψηλά. Αυτή την άδηλη, αλλά σαφέστατη απαίτηση προέβαλαν οι αμέτρητοι διαδηλωτές εργαζόμενοι, που με την έντονη αγωνιστική τους διάθεση έκαναν να σείεται το κέντρο της Αθήνας, βροντοφωνάζοντας «Αυτά τα μέτρα - Αυτή η πολιτική με αγώνες ταξικούς θα ανατραπεί» και κάνοντας τους πολιτικούς υπηρέτες της άρχουσας τάξης να χώνονται όλο και πιο πολύ βαθιά στο καβούκι τους, γνωρίζοντας ότι είναι πλέον δύσκολο να τους ξεγελάσουν ό,τι τρυκ και αν χρησιμοποιήσουν. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δε σταμάτησαν ούτε στιγμή να τους το υπενθυμίζουν αυτό με το σύνθημα «Το πάγωμα των μέτρων είναι μια απάτη - Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Τα εκατοντάδες πανό σωματείων και συλλόγων από όλους τους χώρους δουλιάς, μάθησης και αγώνα διαδήλωναν την πεποίθησή αυτού του πολύμορφου σμαριού ότι όχι μόνο η κυβέρνηση δε θα καταφέρει να καταργήσει την κοινωνική ασφάλιση, αλλά ότι ο αγώνας από εδώ και στο εξής θα είναι μια συνεχής διαδικασία υπεράσπισης και διεύρυνσης των λαϊκών κατακτήσεων. Ενώ το σύνθημα «Συνδικάτα Ταξικά και όχι Κυβερνητικά» προειδοποιούσε αυτούς που χρόνια τώρα εμφανίζονται ως εκπρόσωποι των εργατών, αλλά που στην ουσία περνούν καθημερινά δεκάδες φορές στην απέναντι όχθη του ποταμού για να τα βρούνε με το μεγάλο κεφάλαιο.

Μετά το τέλος της μεγάλης αυτής πορείας, οι διαδηλωτές αποχώρησαν έξω από τη Βουλή συντεταγμένα, δίνοντας και πάλι νέο αγωνιστικό ραντεβού, ακόμα πιο μαχητικό και δυναμικό για την 1η του Μάη.