«Παίρνοντας το λόγο ο Δ. Μπελαντής, διδάκτωρ Συνταγματικού Δικαίου, από τη "Δημοκρατική Συσπείρωση", είπε ανάμεσα σ' άλλα: «Ενα πολύ σημαντικό πράγμα, είναι ότι είμαστε σε συνθήκες πολέμου. Δηλαδή η ενεργοποίηση του άρθρου 5, του Βορειοαντλαντικού Συμφώνου, ουσιαστικά σημαίνει πόλεμο.

Αυτό, και από την κυβέρνηση τη δική μας και από τις άλλες κυβερνήσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν έχει γίνει καθόλου καθαρό στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Δεν έχει καν, και αυτό νομίζω ότι είναι σκάνδαλο, για μια χώρα που θέλει να λέγεται δημοκρατική, δεν έχει γίνει μια συζήτηση στη Βουλή, για το γεγονός ότι αυτές οι χώρες εμπλέκονται, από τις ηγεσίες τους, τις πολιτικές και κοινωνικές, σε πόλεμο. Είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα.

Ενα δεύτερο ζήτημα είναι ότι πρέπει να δούμε λίγο τις αιτίες και τις κατευθύνσεις και τις στοχοθεσίες αυτού του πολέμου. Είναι ισχυρά τα επιχειρήματα που μιλούν για τους γεωπολιτικούς στόχους, του ελέγχου, της ενέργειας, των πετρελαϊκών πόρων, του νερού, όλα αυτά τα πράγματα.

Νομίζω, όμως, ότι υπάρχει και μια πλευρά, που έχει να κάνει, με τις εξαθλιωμένες μάζες και τον κίνδυνο που αυτές αποτελούν στις χώρες του τρίτου κόσμου και ιδίως τις ισλαμικές και τις αραβικές.

Αυτές οι εξαθλιωμένες μάζες συνιστούν κίνδυνο και έναν εν δυνάμει πόλο αναταραχής και ανατροπών σε μια σειρά χώρες, που είναι κομβικές για τον ιμπεριαλιστικό, γεωπολιτικό έλεγχο.

Επίσης, νομίζω ότι είναι πάρα πολύ σοβαρό, το ζήτημα ότι σήμερα οι ιμπεριαλιστικές χώρες, παρά τους υπαρκτούς ογκούμενους και αναπτυσσόμενους ανταγωνισμούς μεταξύ τους, έχουν όμως, παρ' όλα αυτά, έναν τρόπο ενιαίας αυτοκρατορικής αντίδρασης, απέναντι τόσο στους εσωτερικούς όσο και στους εξωτερικούς εχθρούς του ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Σαν το ιμπεριαλιστικό σύστημα, να αναπτύσσει μια νομιμότητα καταστολής και στρατοκρατίας, ενιαία πια, σε σχέση με απειλές, πραγματικές ή φανταστικές, που ορθώνονται απέναντί του.

Αυτός που σήμερα ορίζει την έννοια της τρομοκρατίας, δεν εννοεί την τρομοκρατία την ατομική, όπως την εννοεί το εργατικό κίνημα, εννοεί μια τεράστια γκάμα, αυτό που είπε το Συμβούλιο των Υπουργών, πριν λίγες μέρες, τις πράξεις οι οποίες απειλούν να βλάψουν ή βλάπτουν τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δομές.

Πρόκειται δηλαδή ουσιαστικά, για την ποινικοποίηση του ανατρεπτικού λόγου και της ανατρεπτικής πολιτικής. Νομίζω ότι αυτό είναι πάρα πολύ καθαρό.

Οτι, δηλαδή, προσπαθούν μέσα στις λεγόμενες δυτικές Δημοκρατίες, να ποινικοποιήσουν πλήρως τον εσωτερικό εχθρό. Και, βέβαια, όχι μόνο τους ισλαμιστές, κυρίως τα αντικαπιταλιστικά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα.

Αυτό είναι το πρόβλημα. Νομίζω, λοιπόν, ότι είναι πολιτικό λάθος, πάρα πολύ σοβαρό, να προτάσσεις σήμερα μια λογική κάποιου διμέτωπου, όχι στον πόλεμο, όχι στην τρομοκρατία.

Νομίζω ότι αυτή η λογική είναι αδιέξοδη και επειδή αφενός μεν, ακόμα και για τις πράξεις ατομικής τρομοκρατίας, είναι ιμπεριαλιστικές πολιτικές αυτές οι οποίες αναπαράγουν αυτές τις πράξεις και επειδή οι πράξεις κρατικής τρομοκρατίας, είναι οι σοβαρότερες μορφές τρομοκρατίας που υπάρχουν, αλλά και επειδή δεν μπορούμε να μπούμε εμείς στη λογική, ποια είναι τα ακριβή όρια της έννοιας της τρομοκρατίας, που είναι μια αόριστη νομική έννοια, που η πολιτική εξουσία, κάθε φορά, της δίνει ένα συγκεκριμένο φάσμα, περιεχόμενο, έκταση και όλα αυτά τα πράγματα.

Τέλος, νομίζω, και με αυτό κλείνω, ότι υπάρχει μια ανάγκη σήμερα και κινήματος αντιπολεμικού και κινήματος για τις δημοκρατικές ελευθερίες, ενωτικού για τις δυνάμεις της Αριστεράς και ιδίως της μαρξιστικής Αριστεράς και στους χώρους τους κοινωνικούς, τους συνδικαλιστικούς, στα κοινωνικά κινήματα κλπ».