Το γεγονός ότι περί Αφγανιστάν κάποιοι είχαν πρωτοακούσει στα τέλη της δεκαετίας του '70, όταν είχε ξεσπάσει η αμερικανικής έμπνευσης κατευθυνόμενη αντισοβιετική προπαγάνδα είναι γνωστό. Γνωστό όμως θα πρέπει να είναι και ότι όλοι αυτοί, οι λαλίλαστοι θιασώτες της αποκατάστασης της... ελευθερίας των Αφγανών, είχαν ξεχάσει την ύπαρξη της συγκεκριμένης χώρας από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η αποστολή των ΗΠΑ. Η ανατροπή, δηλαδή, της εξουσίας της Λαϊκής Δημοκρατίας και η... ενθρόνιση του καθεστώτος των εναλλασσόμενων φανατικών ισλαμικών ομάδων των Ταλιμπανο-μουτζαχεντίν.

Η άποψη που πρόβαλαν μπορεί να υπηρετούσε τις πιο σκοτεινές δυνάμεις της αντίδρασης, ήταν όμως απόλυτα διαυγής. Σύμφωνα με αυτή, η εξουσία της λαϊκής επανάστασης, που στηριζόταν στην ποικιλόμορφη και ολόπλευρη βοήθεια που παρείχε στον αφγανικό λαό η Σοβιετική Ενωση, ήταν «εγκάθετη», «αντιδημοκρατική», «φορέας του κακού», «δικτατορική», «καταπιεστική» και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Αντίθετα, το καθεστώς που επιβλήθηκε με το φόνο του Προέδρου Ταρακί και μετά από πολύχρονες πολεμικές επιχειρήσεις των «Ράμπο», τις δολιοφθορές και τις μαζικές δολοφονίες των Αφγανών πολιτών, ήταν η τροχοδρόμηση του Αφγανιστάν στο δρόμο της δημοκρατίας και της ελευθερίας, η ένταξη της χώρας στη διεθνή κοινότητα των πολιτισμένων κρατών.

Τώρα, ξαναθυμήθηκαν το Αφγανιστάν. Οχι από πόνο. Ούτε από συμπάθεια στον αφγανικό λαό. Ούτε επειδή, όπως παριστάνουν, δεν ήξεραν. Απλά, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν τους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ. Το νέο μακέλεμα. Τους τωρινούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Και για να είναι πιο αποτελεσματικοί στην προπαγάνδα τους, για να ευνουχίσουν ευκολότερα την κοινή γνώμη που αντιστέκεται σθεναρά στη σύμπραξη με τις πολεμικές επιθέσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, ανακάλυψαν ακόμα και την μπούργκα. Το επαχθές σάβανο με το οποίο υποχρεώνονται οι Αφγανές να κρύβουν ολόκληρο το κεφάλι τους. Και χωρίς ντροπή, όλοι αυτοί που τόσα χρόνια σιωπούσαν, χύνουν ποταμούς δακρύων (κάποιες τηλεπαρουσιάστριες, μάλιστα, στην κυριολεξία) για τα δεινά των σύγχρονων γυναικών στη μακρινή χώρα. Δεν το κάνουν για να πνίξουν τη δική τους ευθύνη και πολυετή τους αφωνία, αλλά για να καμουφλάρουν τις συνεχείς και άνευ όρων υπηρεσίες που αδιάλειπτα προσφέρουν σε κάθε αντιλαϊκό, κάθε βάρβαρο, κάθε αποτρόπαιο σχεδιασμό των πλέον αντιδραστικών δυνάμεων του... πολιτισμένου κόσμου.

Σε όλους αυτούς, λοιπόν, τους Πρετεντέρηδες, τις Παναγιωταραίες, τους Τζανετάκηδες και όσους άλλους ανακάλυψαν τις τελευταίες βδομάδες την αίσθηση της ανατριχίλας για όσα συμβαίνουν στο Αφγανιστάν, αφιερώνουμε αυτή τη φωτογραφία. Μια φωτογραφία, που, όπως λέει κάποιος λαός, ισούται με χίλιες λέξεις. Μια φωτογραφία που, αν καλοσκεφτούν αυτά που δείχνει, θα πρέπει αυτοί να αρχίσουν να κρύβουν τα δικά τους πρόσωπα. Η φωτογραφία με τις κοπέλες είναι του 1979 και οι κοπελιές για όσους ακόμα δεν κατάλαβαν είναι Αφγανές. Και για εκείνους που «μαστουρωμένοι» από τη σύγχυση της σύγχρονης πληροφόρησης δεν αντιλαμβάνονται περί τίνος πρόκειται, λέμε ότι οι κοπέλες είναι εργάτριες (εργάζονταν τότε οι γυναίκες στο Αφγανιστάν), η δε φωτογραφία τραβήχτηκε σε εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας της Καμπούλ (υπήρχαν και εργοστάσια τότε στην πόλη). Τραβήχτηκε όμως σε μια εποχή που σε συνθήκες λαϊκής δημοκρατίας, με την εργασία και το μόχθο του ο λαός, άνδρες και γυναίκες προσπαθούσαν να οικοδομήσουν τη δική τους, νέα, τότε, κοινωνία. Για να νιώσει μάλιστα κανείς το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στο Αφγανιστάν εκείνης της περιόδου από τη σημερινή εποχή των αμερικανόδουλων Ταλιμπάν, αναφέρουμε ότι η φωτογραφία συνοδεύεται από λεζάντα, στην οποία σημειώνεται: «Οι εργαζόμενες του Αφγανιστάν υλοποιούν στη ζωή τα πλάνα της λαϊκής οικονομίας της επανάστασης του Απρίλη»!