«Γλυκέ μου, εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι./ Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθιά και ζήσε./ Γιε μου, στ' αδέρφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου,/ σου πήρα το ντουφέκι σου, κοιμήσου, εσύ, πουλί μου»... (Γ. Ρίτσος, «Επιτάφιος»). Πλημμύρισε χτες το Α' Νεκροταφείο της Αθήνας. Ηταν το κατευόδιο στον σύντροφο Δημήτρη Κιάμο. Οι συγγενείς, οι σύντροφοί του και οι φίλοι, ήταν εκεί. Οχι για να τον αποχαιρετήσουν. Ούτε για να κλάψουν. Μα για να θυμηθούν και, ίσα ίσα, να δακρύσουν. Διότι, ο σ. Δημήτρης έφυγε με το κεφάλι ψηλά, γρικώντας στα μάτια, ακόμη και αυτόν το θάνατο, πριν ακόμη προλάβει να συμπληρώσει το 29ο έτος της ηλικίας του. Η κηδεία πολιτική και το φέρετρο τυλιγμένο με...