Του Τάσου Αναστασίουαπό τα «ΝΕΑ»

Αλλά κι αυτό ακόμα δεν τους φτάνει. Πρέπει ο εργάτης, λένε, να θεωρεί ότι τα κέρδη του αφεντικού του είναι προϋπόθεση για το δικό του μισθό.

Γιατί; Χάθηκε η προοπτική τού να ζει ο εργάτης χωρίς αφεντικό; Γιατί, θεωρείται αυτονόητη η ύπαρξη του νταβατζή; (ωχ! θα το δει ο Πάγκαλος και θα το βάλει στο αρχείο του σαν ένα ακόμα δείγμα χυδαιότητας...).

«Καλυτερότερο» όλων το σύνθημα της ΝΔ, δημιουργική σύνθεση των συνθημάτων του Φόρουμ και των κατευθύνσεων της Λισαβόνας. Αντε τώρα να τρέχει η διαφημιστική του ΣΥΝ να βρει καινούριο σύνθημα.

Κι ενώ αυτοί παίζουν με τις λέξεις, στην πλάτη σου ταμπούρλο ο βούρδουλας: Στο ρυθμό τού «η μισή ζωή είναι καλύτερη από την καθόλου».

Γιατί; Χάθηκε η ολόκληρη με πλήρη δικαιώματα;

Απλά, σήμερα, περισσότερο από χτες, χρησιμοποιούν την απειλή της ανεργίας για να συμπιέσουν κι άλλο το μεροκάματο με όρους απόλυτης υποταγής.

Εχουν βάλει το χεράκι τους οι εργατοπατέρες, απαξιώνοντας τη συλλογική δράση, αδρανοποιώντας σωματεία, υπογράφοντας συμβάσεις στο πνεύμα του τσάι και συμπάθεια για τα κέρδη του αφεντικού. Κι αυτοί οι εργατοπατέρες ανήκουν σε συγκεκριμένα κόμματα: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ενίοτε με συμπληρώματα όπως ο ΣΥΝ.

Υπάρχει διέξοδος; Υπάρχει! Με τα ταξικά συνδικάτα, με το ΚΚΕ, με ψηλά το κεφάλι, ως τάξη ενάντια σε τάξη!

Κράτα στις σημειώσεις σου για το επίπεδο της «ευημερίας» εκείνο το στοιχείο που λέει πως το 21% δυσκολεύεται ακόμα και να πληρώσει το ρεύμα.

Κι εκείνα επίσης τα στοιχεία που μαρτυρούν πως σε παγκόσμιο επίπεδο αυτό που συμβαίνει είναι όλο και πιο λίγοι να μαζεύουν όλο και περισσότερα. Κι ας αυξάνει η παραγωγικότητα της εργασίας ή ακριβώς επειδή ενώ αυξάνει η παραγωγικότητα, ταυτόχρονα παραμένει η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής στους κεφαλαιοκράτες.

Ασχετο: «Νέα Οικονομία» είναι η πρόταση γι' αυτό που συμβαίνει στο Νέο Μεξικό. Και «Νέα Πολιτική» είναι το παράδειγμα της Χίλαρι, ομογάλακτης του Τζορτζ και του Θόδωρα.

Ο οποίος, Θόδωρας, δεν είναι ο τρελός του χωριού, χωρίς να σημαίνει αυτό πως ενδεχόμενα δεν μπορεί να υπάρχει και μια τέτοια διάσταση. Αυτό που λέει, όμως, έχει συνέπεια.

Οταν διακηρύσσει, εκ μέρους της τάξης που εκπροσωπεί, πως μόνο δύο είναι οι πολιτικές επιλογές και τις προσδιορίζει ως παραλλαγές για τη διαχείριση ενός συστήματος, του καπιταλιστικού, είναι φυσικό να θεωρεί και χυδαίο ό,τι απειλεί να διαταράξει την αιώνια διαδρομή της τάξης που ο ίδιος πάντα με συνέπεια εκφράζει.

Για κάθε αστό είναι χυδαία κάθε αμφισβήτηση της ίδιας της ύπαρξής του. Κι αντιδρά σ' αυτό με ταξικό ένστικτο. Αλλο το ότι υπάρχουν και εκλεπτυσμένοι εκπρόσωποι της αστικής τάξης που μπορούν να σφάζουν με το βαμβάκι. Κρατάμε σε κάθε περίπτωση το κύριο: Οι αστοί αναγνωρίζουν τον εχθρό τους. Οπως και τα κολαούζα τους. Που έσπευσαν να αναγνωρίσουν πως έχει και κάποιο δίκιο ο Θόδωρας. Το δίκιο της τάξης του.

Που είναι ενάντια στο δίκιο της εργατικής τάξης.