Καταλαβαίνω τους λόγους της δυσφορίας του Θόδωρου Πάγκαλου για τον «Ριζοσπάστη». Το σύντομο πέρασμά του από την Αριστερά, όπως όλων των νέων της εποχής του, αντί να του προσφέρει γηρατειά γεμάτα ηρωικές (έστω και ανύπαρκτες) ιστορίες για τα εγγόνια του, τον ωθεί σ' ένα υβρεολόγιο τύπου «τσάμπα μάγκας». Η κυκλοθυμία, που ανέκαθεν τον χαρακτήριζε, τον έχει οδηγήσει τα τελευταία χρόνια σε εκδηλώσεις μανίας, ενώ η ύπαρξη και μόνο του ΚΚΕ, όσο εξωφρενικό ή ευτράπελο κι αν ακούγεται, του έχει γίνει έμμονη ιδέα, από την οποία ο «ασθενής» αρνείται να απαλλαγεί. Στο όνομα και μόνο του Κομμουνιστικού Κόμματος γίνεται επιθετικός, χωρίς καμία αυτοσυγκράτηση και φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνεται καν το μέγεθος της απρέπειάς του ή έστω το περιβάλλον όπου παρευρίσκεται.

Οπως ακριβώς έκανε στην τελευταία του εμφάνιση στη ΝΕΤ, αποκαλώντας τον «Ριζοσπάστη» τη «χυδαιότερη εφημερίδα που κυκλοφορεί». Αν μπορούσε κανείς να ξεχάσει τις ύβρεις, το μόνο που θα μπορούσε να φωνάξει είναι: «Ενα γιατρό, βρε παιδιά!». Ασκησε για άλλη μια φορά το δεσποτισμό του και εμφανίστηκε κι αυτός σαν ένας από τους τόσους που βλάπτουν με τη λαϊκίστικη αισθητική τους το φιλοθεάμον κοινό. Θλιβερό το θέαμα ενός ηλικιωμένου που έχει ξεφύγει.

Ο φόβος μπροστά στη συκοφαντία είναι διαδεδομένη συνήθεια στη χώρα μας κι αυτό το γνωρίζει καλά ο Πάγκαλος. Αυτό που δε γνωρίζει είναι πως ο ίδιος έχει διαλυθεί σαν χαρτοπόλεμος, γι' αυτό και κανείς δεν ενδιαφέρεται να τον συμμαζέψει.