Η «αντιτρομοκρατική σταυροφορία» βόλευε εξαιρετικά τις κυβερνήσεις της «συμμαχίας» να «προελαύνουν» σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, επιταχύνοντας την υλοποίηση των νεοφιλελεύθερων μέτρων. Η κυβέρνηση των εκσυγχρονιστών δεν αποτέλεσε βέβαια την εξαίρεση. Κάθε άλλο. Γι' αυτό και όλες οι δυνάμεις του συστήματος την επομένη της πτώσης της Καμπούλ σήμαναν συναγερμό: «Στη χώρα μας τα γνωστά προβλήματα επανακάμπτουν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας», διαπιστώνει στο προχτεσινό άρθρο της η «Καθημερινή» και προκειμένου να μην αφήσει περιθώρια αμφιβολιών προσθέτει: «Ο νέος υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών καλείται να προωθήσει με αποφασιστικότητα το πρόγραμμα των διαρθρωτικών αλλαγών, γιατί έτσι έχει ελπίδα να δημιουργήσει δυναμική». Και καταλήγει: «Σε κάθε περίπτωση, η επιστροφή της προσοχής στην εσωτερική ημερήσια διάταξη έχει πολιτικές επιπτώσεις. Οσο αμβλύνεται η διεθνής κρίση (σ.σ. εννοεί τον πόλεμο), τόσο η κοινή γνώμη κρίνει την κυβέρνηση με πιο αυστηρά κριτήρια και εκείνη είναι υποχρεωμένη να κινηθεί με τη δέουσα ταχύτητα και αποφασιστικότητα». Περιττό, ίσως, αλλά «όχι και να ξεχνιόμαστε».