Ο υπότιτλος της φωνής μου παζαρεύει τη λύση. Αδιέξοδο. Μπορώ να σκεφτώ, μπορείς να ονειρευτείς. Ποιος πιστεύει στις εύκολες λύσεις ή έστω στις λύσεις. Ο πόθος μας για ζωή έχει εγκλωβιστεί στις λέξεις, όπως οι χαρακτήρες στις κοινωνικές συνθήκες. Μετά από κάποια αποτυχημένα ξεμυτίσματα στον αυτοαφανισμό, επιστρέφω, εδώ για να σ' ακούσω να τραγουδάς. Κι εσύ δεν πιστεύεις ότι κάποτε θα βελτιωθούν οι μονόλογοι. Κι εγώ φοβάμαι τους διαλόγους που επικαλύπτουν ή επικαλύπτονται από τους μονολόγους.

Τώρα απλώνεις το χαλί για να σκεπάσεις τα λασπωμένα βήματα της θλίψης μου. Λες πως θα τραγουδήσεις και θα σβήσει ο θάνατος. Κουταμάρες. Πέρασε πριν από λίγο και θα ξανάρθει. Είκοσι οχτώ χρόνια σαν σήμερα, περαστικός ήτανε είπε και πήρε μαζί του ό,τι στάθηκε εμπόδιο στο δρόμο του. Μπήκε στη φωτιά, καταμόναχος και μέσα από τον ήχο των πουλιών, ανατέλλοντας και δύοντας, σάρωσε ανέμους. Παιδιά με όνειρα, που δεν έφτανε ο χρόνος να γεράσουν.

Τον χαμένο δρόμο θα τον βρω, μέσα από το τραγούδι σου, το πανύψηλο τραγούδι του αγώνα. Βάλε τη σίγουρη φωνή και πάμε. Το ξέρουμε καλά. Αν δεν υπήρχε το τουφέκι, δε θα υπήρχε η τουφεκιά. Επινοούν απελπισιές για να μας ξεπεράσουν. Μα εμείς διψώντας σε κανέναν δεν το επιτρέπουμε.