Τέσσερις πέντε μέρες ήταν αρκετές για να αλλάξει ριζικά το σκηνικό στο Αφγανιστάν. Εκεί, που η «Βόρειος Συμμαχία» έλεγχε μόνο το 10 - 15% του εδάφους, βρέθηκε να ελέγχει την πρωτεύουσα και το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, ενώ οι Ταλιμπάν φαίνεται να ελέγχουν ένα μικρό ποσοστό, κάτω του 20%. Κι όλ' αυτά χωρίς καμιά ουσιαστικά μάχη. Πολλοί αναρωτιούνται για τις αιτίες των ραγδαίων αυτών αλλαγών και δίνουν διάφορες εξηγήσεις. Η αλήθεια βρίσκεται στο γεγονός πως η εξέλιξη αυτή ήταν αναμενόμενη, από τη στιγμή που το καθεστώς των Ταλιμπάν έχασε τα βασικά του στηρίγματα, δηλαδή το Πακιστάν, τη Σαουδική Αραβία και τις ΗΠΑ. Χωρίς την πακιστανική ISI (μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν), την απλόχερη χρηματοδότηση της Σαουδικής Αραβίας και το «καπέλο» της αμερικανικής πολύμορφης συνδρομής οι Ταλιμπάν ποτέ δε θα είχαν γίνει εξουσία και καθεστώς. Θα είχαν παραμείνει αυτό που ήταν και το 1993, πριν ακόμη πάρουν την εξουσία της χώρας: Μια μικρή ομάδα φανατισμένων ιεροσπουδαστών. Η συγκυρία των αμερικανο-πακιστανικών συμφερόντων τούς έφερε στην εξουσία το 1996, ενάντια τότε στον μουτζαχεντίν Μπ. Ραμπανί, σημερινό αρχηγό της «Βόρειας Συμμαχίας». Σήμερα, οι ΗΠΑ και οι εταίροι τους στην «αντιτρομοκρατική» λυκοσυμμαχία φέρνουν τον πρώην «ιερό πολεμιστή» Ραμπανί ξανά στην εξουσία. Και ο λαός του Αφγανιστάν τραβά τη σκληρή και δύσβατη ανηφόρα...