Στον καλύτερο συνήγορο υπεράσπισης της κυβερνητικής πολιτικής σε όλα τα «μεγάλα θέματα» έχει αναδειχτεί ο πρόεδρος της ΝΔ. Από τη στήριξη των νεοφιλελεύθερων επιλογών στην οικονομία και την κάλυψη των μέτρων - κοροϊδίας για τις αγροτικές αποζημιώσεις από την κακοκαιρία μέχρι τα εθνικά θέματα. Πάρτε για παράδειγμα την «κριτική» που (δεν) έκανε στο ταξίδι του Κ. Σημίτη στην Ουάσιγκτον. Διαπίστωσε ότι «επισημοποιήθηκε διάσταση απόψεων» για τον «ευρωστρατό» και «δεν υπήρξε καμία τοποθέτηση από αμερικανικής πλευράς» για το Κυπριακό. Πράγματα δηλαδή γνωστά από τις πρωθυπουργικές δηλώσεις. Επειδή ακριβώς η ηγεσία της ΝΔ δε διαφωνεί πουθενά ούτε καν με τους κυβερνητικούς χειρισμούς, προσπαθεί να καλύψει τη σύμπλευση ώστε να μη χρεωθεί άμεσα το πολιτικό κόστος όταν έρθουν τα διαφαινόμενα «ναυάγια», με κοινότοπες εκκλήσεις για «ενιαία εθνική στάση». «Δεν υπάρχει περιθώριο για άλλες υποχωρήσεις, για άλλες παραχωρήσεις», είναι το προσφιλές σύνθημα του Κ. Καραμανλή. Το άσχημο γι' αυτόν είναι ότι έχει συνυπογράψει όλες τις μέχρι τώρα «υποχωρήσεις» και «παραχωρήσεις», για τον ίδιο λόγο που το έκανε η κυβέρνηση Σημίτη: Γιατί πάνω απ' όλα βάζουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΝΑΤΟικής λυκο-συμμαχίας. Σε αυτή τη βάση, λοιπόν, για ποια «ενιαία εθνική στάση» μιλάει;