ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (του ανταποκριτή μας ΒΗΣ. ΓΚΙΝΙΑ).--

Η Κομισιόν προτείνει την «έξυπνη αναδιάρθρωση των επιχειρήσεων» ως το «βασικό τμήμα» της στρατηγικής για τη «διαχείριση της αλλαγής», η οποία θα υποβληθεί στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο «για την απασχόληση», στη Βαρκελώνη, το Μάρτη του 2002 και, αναγνωρίζοντας 350.000 απώλειες θέσεων εργασίας το 2001 στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), αποδίδει στους εργαζόμενους «ίδια ευθύνη προσαρμοστικότητας» και επισημαίνει στους εργοδότες «ένα σαφές εν δυνάμει όφελος από την καλύτερη φήμη στην τοπική κοινότητα».

Πρόκειται για ένα κατάπτυστο κείμενο φεουδαρχικής νοοτροπίας, με το οποίο η αρμόδια επίτροπος για τις κοινωνικές υποθέσεις Αννα Διαμαντοπούλου εισηγείται στη Σύνοδο Κορυφής της Βαρκελώνης την εργατική συναίνεση στην αναδιάρθρωση του κεφαλαίου «και τις σχετικές συλλογικές απολύσεις αυτήν την περίοδο επιβράδυνσης της οικονομίας» (!!!).

Σύμφωνα με την Κομισιόν «η εταιρική αναδιάρθρωση αποτελεί ένα ζωτικό κομμάτι της επιχειρηματικής ζωής και είναι υγιές οι εταιρίες να έχουν τη δυνατότητα να προσαρμόζονται γρήγορα στις απαιτήσεις των ανταγωνιστικών αγορών» (Α. Διαμαντοπούλου). Αυτή βέβαια η «αναδιάρθρωση» δεν είναι μια αβλαβής έννοια, αλλά σημαίνει αυτόματα την ανεργία για χιλιάδες εργαζόμενους.

Σύμφωνα με την Κομισιόν, οι απολυόμενοι πρέπει να αποζημιώνονται «όταν οι απώλειες θέσεων εργασίας είναι αναπόφευκτες ως αποτέλεσμα της αναδιάρθρωσης» αφού έτσι «οι εργοδότες βελτιώνουν την υπόληψή τους, ιδίως στα μάτια των εργαζομένων που παραμένουν, αλλά και της τοπικής κοινότητας, όταν ο εργοδότης διατηρεί μια παρουσία εκεί» (!!!).

Οι Βρυξέλλες δεν κρατούν, πλέον, ούτε τα προσχήματα, για την Κομισιόν το ζήτημα δεν είναι η «αναπόφευκτη» ανεργία, αλλά η ταξική «υπόληψη» του κεφαλαίου. Απολύστε τους, αλλά «κοινωνικά έξυπνα» (Α. Διαμαντοπούλου). Γιατί «οι εργοδότες ωφελούνται από τον πλήρη και προσχεδιασμένο κοινωνικό διάλογο, μέσω της καλύτερης αποδοχής της αλλαγής από τους εργαζόμενους». Αυτός είναι και ο μόνος ρόλος των συνδικάτων που αποδέχεται η Κομισιόν: να διευκολύνουν με «έξυπνο» τρόπο την αποδοχή των «αναπόφευκτων» απολύσεων για τις ανάγκες «αναδιάρθρωσης» του κεφαλαίου. Δηλαδή να συμμετάσχουν «έξυπνα» στην εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας. Γιατί, πλέον, τα εργασιακά ορίζονται από την Κομισιόν ως «κοινωνικές πτυχές της αναδιάρθρωσης».

Με την υπενθύμιση ότι αν οι «κοινωνικοί εταίροι» δε συμφωνήσουν, η Κομισιόν «αναλαμβάνει πρωτοβουλία», ορίζονται τέσσερις κατηγορίες ζητημάτων «για να θεσπιστούν αρχές σε επίπεδο ΕΕ που θα διέπουν τις κοινωνικές πτυχές της αναδιάρθρωσης». Αυτές είναι:

1) «απασχολησιμότητα και προσαρμοστικότητα των εργαζομένων»,

2) «αποτελεσματικότητα και απλοποίηση της νομοθεσίας και των διαδικασιών»,

3) «εξωτερικές αρμοδιότητες των επιχειρήσεων», και

4) «υλοποίηση της κοινωνικά υπεύθυνης αναδιάρθρωσης».

Ολες οι προτάσεις αφορούν «προσαρμοστικότητα» των εργαζομένων στις ανάγκες αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου σε καιρούς ύφεσης. Οι προτάσεις με τίτλο «η στρατηγική της Λισαβόνας» συνοδεύονται από πίνακες δεικτών, που έχουν δημοσιευτεί και στην πρόσφατη «φθινοπωρινή» έκθεση της Κομισιόν.