Η αποφασιστική ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας είναι, πλέον, η μεγάλη πρόκληση, μετά την κυκλοφορία και του ευρώ, επαναλαμβάνουν, τώρα, σε όλους τους τόνους, οι αρμόδιοι και διάφοροι αρθρογράφοι και αναλυτές. Αν τα προϊόντα μας δε βελτιώνουν σταθερά την ποιότητά τους και αν δεν προσφέρονται σε όλο και χαμηλότερες τιμές, τότε θα εκτοπίζονται στη μεγάλη ενιαία αγορά, αλλά και στη διεθνή από τα αντίστοιχα ομοειδή των εταίρων μας, και η χώρα μας θα παύσει να είναι ένας υπολογίσιμος παραγωγός και θα μεταβληθεί σε έναν περιθωριακό καταναλωτή με χαμηλό εισόδημα και υψηλή ανεργία, ισχυρίζονται.

Πώς θα γίνουν, όμως, όλα τα παραπάνω, δηλαδή, η συνεχής βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων και η προσφορά τους σε όλο και χαμηλότερες τιμές; Μήπως, με την εθελοντική -εκ μέρους των μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλοεπιχειρηματιών- μείωση της κερδοφορίας τους; `Η, με την εκ μέρους τους επένδυση των αναγκαίων κεφαλαίων σε νέες τεχνολογίες και σε ό,τι άλλο αναγκαίο, για την αποφασιστική αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και τη βελτίωση των όρων εργασίας και αμοιβής των εργαζομένων; Οχι, βέβαια. Το πολύμορφο και πολύ περισσότερο εντατικό ξεζούμισμα των εργαζομένων έχουν όλοι στο μυαλό τους και αυτό προωθούν με όλους τους τρόπους..