Οι διάφορες αναδιαρθρώσεις έχουν γίνει πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, για παράδειγμα, αναδιαρθρώνουν το έμψυχο δυναμικό των επιχειρήσεών τους. Απολύουν -συνήθως, υποχρεώνουν σε «οικειοθελείς» αποχωρήσεις- τους μεγαλύτερους σε ηλικία και μισθούς (λόγω επιδομάτων, κλπ.) υπαλλήλους και προσλαμβάνουν νεότερους, οι οποίοι, και αμείβονται λιγότερο, και στα προγράμματα «επιδότησης της εργασίας» μπορούν να συμπεριληφθούν. Αλλοι αναδιαρθρώνουν τις επιχειρήσεις των ομίλων τους. Κλείνουν τις ζημιογόνες, πετώντας στο δρόμο τους εργαζομένους, μεταφέρουν άλλες σε χώρες όπου το μεροκάματο είναι πολύ μικρότερο και ενισχύουν αυτές, που έχουν κέρδη και ανάλογες προοπτικές. Κινητήριος μοχλός όλων αυτών των ενεργειών δεν είναι, βέβαια, το κοινωνικό συμφέρον, αλλά η μεγιστοποίηση των εργοδοτικών κερδών και η κατάκτηση θέσεων στο μεταξύ τους σκληρό ανταγωνισμό, ενώ οι εργαζόμενοι και ο λαός πληρώνουν τις πολύμορφες συνέπειες.

Ολ' αυτά, βέβαια, δε γίνονται ερήμην των κυβερνώντων. Κάθε άλλο. Οι κυβερνώντες διαμόρφωσαν και εμπλουτίζουν καθημερινά το πλαίσιο των υλοποιούμενων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Και όχι μόνο στρώνουν το δρόμο στις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές, αλλά εφαρμόζουν τις ίδιες μεθόδους και στο δημόσιο τομέα.