Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα για την κατάσταση στην Αργεντινή. Πράγματι, τα όσα έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται στη λατινοαμερικανική αυτή χώρα προσφέρονται για την εξαγωγή ορισμένων χρήσιμων και με γενικότερη σημασία συμπερασμάτων. Και δεν αναφερόμαστε, μόνον ή κυρίως στο γεγονός πως οι πάντες σχεδόν ομολογούν, πλέον, ότι η πιστή εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων συνταγών του ΔΝΤ για λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, οδήγησαν σε μια πρωτοφανή εξαθλίωση ευρύτατα λαϊκά στρώματα. Τούτο είναι ένα το κρατούμενο και, ταυτόχρονα, μια χαρακτηριστική απόδειξη των εντεινόμενων αδιεξόδων της σύγχρονης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μιλάμε, κυρίως, για το γεγονός της δυστοκίας των κυρίαρχων δυνάμεων, να βρουν εύσχημους τρόπους εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης, όπως αυτή έγινε φανερή, από τις αλλεπάλληλες αλλαγές προέδρων και κυβερνήσεων. Αλλά και της αδυναμίας - όπως φαίνεται - των ριζοσπαστικών λαϊκών δυνάμεων, να αξιοποιήσουν αποτελεσματικά τη δυναμική της λαϊκής εξέγερσης.

Βλέπετε, μπορεί τα ιδιαίτερα οξυμένα και σε μεγάλη έκταση κοινωνικά προβλήματα να προκάλεσαν τη λαϊκή εξέγερση, αλλά δεν μπορούν να αποτελέσουν και την ικανή προϋπόθεση για μια προς όφελος του λαού διέξοδο.