Το πρώτο που σκέφτεται είναι «πάω να ψηφίσω το κόμμα μου». Οι περισσότεροι έχουν διαλέξει εκ των προτέρων το κόμμα τους, για πολλούς και διαφόρους λόγους. Είτε γιατί αυτό ψήφιζαν οι γονείς τους και συνεχίζουν την παράδοση. Είτε γιατί τους βοήθησε κάπου, κάποτε με κανένα ρουσφετάκι, κάνα διορισμούλι, καμιά ευμενή μεταθεσούλα στη δουλιά ή στο στρατό. Είτε γιατί ο τάδε υποψήφιος βουλευτής είναι συγγενής, φίλος ή γνωστός και του έχουν υποχρέωση. Είτε γιατί «γουστάρουν» τον αρχηγό του κόμματος ή κάποιον από τους επίδοξους αντικαταστάτες του. Αλλοι από ιδεολογία - αν και σήμερα αυτό το κριτήριο έχει υποβαθμιστεί πολύ, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που συγκλίνουν πλέον όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ιδεολογικά - κι άλλοι ορμώμενοι από τη θέλησή τους να είναι με τους νικητές - αυτοί πια αναδεικνύονται πριν τις εκλογές από τα γκάλοπ και τις προτιμήσεις των ΜΜΕ - κι από το φόβο τους ότι, αν δεν ψηφίσουν ένα από τα δυο μεγαλύτερα κόμματα, η ψήφος θα πάει χαμένη κι ας όψεται γι' αυτό ο εκλογικός νόμος και η προπαγάνδα για την ανάγκη ισχυρών κυβερνήσεων, ώστε ν' αποφευχτεί η «πολιτική ρευστότητα», που οδηγεί σε περιπέτειες. Τέλος, κάποιοι μπορεί να πάνε στην κάλπη χωρίς καμιά άλλη «δέσμευση», παρά μόνο σκεπτόμενοι πώς θα συνεχίσουν να τα «κονομάνε» εύκολα και γρήγορα από το Χρηματιστήριο και ψηφίζουν το κόμμα που νομίζουν - άλλη αυταπάτη αυτή - ότι εγγυάται τη συνεχή άνοδο του Χρηματιστηρίου κι επομένως η νίκη του στις εκλογές τούς συμφέρει για να μη χάσουν το κομπόδεμά τους που παίζουν στη Σοφοκλέους. Αυτά, κατά βάση, είναι τα «κριτήρια» της ψήφου για τον «μέσο» Ελληνα ψηφοφόρο. Και είναι, πραγματικά, πολύ δύσκολο να τον πείσεις ότι με άλλα, πιο σοβαρά και πιο ωφέλιμα και για τον ίδιο, σε τελευταία ανάλυση, κριτήρια πρέπει να οδηγηθεί στην κάλπη. Ομως, πάντα υπάρχει δυνατότητα οι άνθρωποι που σκέπτονται και είναι καλοπροαίρετοι να αλλάξουν κριτήρια ψήφου και να απεγκλωβιστούν από τη λογική των δεσμεύσεων που τους κρατάει «δεμένους» ιδιαίτερα στα δυο μεγάλα κόμματα. Αρκεί η συζήτηση μαζί τους και ενόψει των εκλογών, αλλά και όλο το άλλο διάστημα, να είναι ανοιχτή, γόνιμη, με επιχειρήματα, με επιμονή και υπομονή.

***

Οτι, δηλαδή, ΟΝΕ σημαίνει ξεθεμελίωμα του ασφαλιστικού συστήματος και για πάρα πολλούς, ιδιαίτερα αυτούς που έχουν ηλικία από 1 μέχρι και 50 ετών σήμερα, κοινωνική σύνταξη «γιοκ». Αυτό δεν είναι υπερβολή, ούτε κινδυνολογία. Το είπε, άλλωστε, ο διοικητής του ΙΚΑ: «Για όσους γεννήθηκαν από το 1950 και μετά» - είπε ο «μεγάλος» - «δεν μπορούμε να εγγυηθούμε ότι θα πάρουν σύνταξη». Κι ύστερα ανακοίνωσε ότι τα ασφαλιστικά ταμεία θα μπουν στο Χρηματιστήριο, κάνοντας την «κηδεία» με «ξένα κόλλυβα».

ΟΝΕ σημαίνει ιδιωτικοποίηση και ξεπούλημα των βασικών τομέων της ελληνικής οικονομίας - ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, πολεμική βιομηχανία κ. ά. - ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και κατάργηση όλων των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων. Δεν το λέμε εμείς μόνο. Το είπε και ο πρωθυπουργός: «Δε θα υπάρχουν εργαζόμενοι με μόνιμη και σίγουρη δουλιά, αλλά απασχολήσιμοι κάπου και για κάποιο χρονικό διάστημα». Και είναι φανερό ότι αυτοί που θα καταφέρνουν να βρουν κάπου και κάποτε δουλιά, δε θα μπορούν να εξασφαλίσουν το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση - πώς να συμπληρώσουν τα ένσημα; - και στη σύνταξη. Είναι, δε, προφανές ότι ούτε λόγος για δικαίωμα σε απεργίες και αγώνες, ώστε να διεκδικήσουν αυξήσεις στα μεροκάματα και στους μισθούς και εργασιακά δικαιώματα στους χώρους δουλιάς. Αλλωστε, ακόμα κι αν κάποιοι το τολμούσαν, διακινδυνεύοντας να βρεθούν χωρίς κι αυτή την πρόσκαιρη απασχόληση, θα έβρισκαν μπροστά τους τα ΜΑΤ και τα δικαστήρια, όπως γίνεται και τώρα.

ΟΝΕ σημαίνει μείωση της παραγωγής στον αγροτικό τομέα της οικονομίας και ξεκλήρισμα από τη γη τους χιλιάδων αγροτών. Ετσι ορίζει η περιβόητη «ανταγωνιστικότητα» των προϊόντων και το συμφέρον των χωρών της ΕΕ, που δε θέλουν να αγοράζουν πολλά ελληνικά αγροτικά προϊόντα, αφού είναι ακριβά και βρίσκουν πιο φτηνά στη διεθνή αγορά, ή δεσμεύονται ν' αγοράσουν από τις ΗΠΑ.

ΟΝΕ σημαίνει μεγαλύτερη υποβάθμιση της δημόσιας Παιδείας και της Δημόσιας Υγείας και Πρόνοιας - οι εντολές από τις Βρυξέλλες λένε «κόψτε συνεχώς από τις δημόσιες δαπάνες» - οπότε το παιδί του φτωχού δε θα μπορεί να σπουδάσει και ο άρρωστος που δεν «τα 'χει», δε θα μπορεί να γιατρευτεί.

***

• Παραχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματά της στο Αιγαίο - «τα βρήκαν» οι πολιτικοί εκπρόσωποι των αρχουσών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας, όπως φαίνεται και από τα «ερωτικά τιτιβίσματα» ανάμεσα στον Γ. Παπανδρέου και τον Ισμαήλ Τζεμ.
• Ανοίγει ο δρόμος επικύρωσης της διχοτόμησης της Κύπρου, με όχημα την ένταξή της στην ΕΕ και υπό την παρακολούθηση των ΗΠΑ.
• Υπήρξε συμφωνία για τη δημιουργία μισθοφορικών στρατών, που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για εκστρατείες στον Καύκασο, προς εξυπηρέτηση των στρατιωτικο-στρατηγικών επιδιώξεων και συμφερόντων του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ και γενικώς των ιμπεριαλιστών, Αμερικανών και Ευρωπαίων, στο χώρο των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι η Ελλάδα, αντί να γίνει ισχυρή μέσα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς - όπως ισχυρίζεται ο Κ. Σημίτης και συμφωνεί ο Κ. Καραμανλής - χάνει συνεχώς τη δύναμή της και την κυριαρχία της και μετατρέπεται σ' ένα κράτος - δορυφόρο των ιμπεριαλιστών και «μπανανία» μαζί. Κι αυτή η εξέλιξη έχει απτές επιπτώσεις στο λαό μας, καθώς διακυβεύεται το ειρηνικό μέλλον του - ο πόλεμος στα Βαλκάνια δεν τέλειωσε, η πληγή του Κόσσοβου παραμένει ανοιχτή για να θυμίζει πως τα σύνορα καταργήθηκαν για να κατασκευάζονται κράτη - προτεκτοράτα, ενώ οι κυβερνήσεις - ανδρείκελα των πρώην σοσιαλιστικών χωρών των Βαλκανίων είναι πιο επικίνδυνες ακόμα και από την τουρκική, αφού ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμες να ανταποκριθούν, χωρίς καν δεύτερη σκέψη, στις εντολές των «μεγάλων αφεντικών» και να οδηγήσουν σε νέες περιπέτειες την περιοχή - κι απειλείται η ίδια η εθνική υπόστασή του.

***