Η κυβερνητική προπαγάνδα όλα τα προηγούμενα χρόνια χρησιμοποίησε κατά κόρον τα κονδύλια των κοινοτικών «πακέτων» για να διαφημίσει την Ευρωπαϊκή Ενωση και να υποσχεθεί μια πρωτοφανή ανάπτυξη για ολόκληρη την Ελλάδα. Τα κονδύλια του πρώτου και του δεύτερου «πακέτου Ντελόρ», τα «μεγάλα έργα», οι χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, η ανάπτυξη της περιφέρειας ήταν από τα κυριότερα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε το ΠΑΣΟΚ για να υφαρπάξει την ψήφο του ελληνικού λαού σ' όλες τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.

Ερχεται λοιπόν ο λογαριασμός και για την υπόθεση αυτή. Ο λογαριασμός αποτυπώνεται στο κατάλογο των φτωχότερων και των πλουσιότερων περιφερειών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι περιφέρειες, λοιπόν, που θα έπρεπε να είχαν γνωρίσει την ανάπτυξη είναι οι φτωχότερες περιφέρειες σ' ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, οι επτά από τις έντεκα φτωχότερες περιοχές της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι ελληνικές! Για να είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη στον τομέα αυτό προσδιόρισε με το δείκτη 100 το μέσο κοινοτικό όρο. Δηλαδή η οικονομική κατάσταση μια μέσης περιοχής στην Ευρωπαϊκή Ενωση ορίζεται στο 100. Με βάση αυτό το σύστημα λοιπόν, η Ηπειρος, η φτωχότερη περιοχή σ' ολόκληρη την ΕΕ, έχει 43, τα νησιά του Βορείου Αιγαίου έχουν 51, η Δυτική Ελλάδα 56, η Πελοπόννησος 57, η Ανατολική Μακεδονία 60, η Δυτική Μακεδονία 60 και τα νησιά του Ιονίου 60.

Φυσικά, η σύγκριση αυτή αποκτά νόημα μόνο σε σχέση με τις πλουσιότερες περιοχές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εξάλλου εννοείται ότι όλα αυτά τα «πακέτα» και τα ταμεία «συνοχής» δημιουργήθηκαν για να μειωθεί ή και να εξαλειφθεί η απόσταση μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων περιοχών.

Ετσι λοιπόν τη στιγμή που ο δείκτης της οικονομικής κατάστασης είναι για την Ηπειρο 43, η περιοχή του Κεντρικού Λονδίνου έχει δείκτη 227! Την ώρα που τα νησιά του Βορείου Αιγαίου έχουν 51, το Αμβούργο έχει 198. Ακολουθούν το Λουξεμβούργο με 172, οι Βρυξέλλες 170, το Ντάρμσταντ 167, η Βιέννη 166, η Βαυαρία 165, το Παρίσι 156, η Βρέμη 146, το Εσσεν 140, η Αμβέρσα 138. Πρόκειται ουσιαστικά για χάσμα μεταξύ των φτωχότερων και των πλουσιότερων.

Θα πρέπει βέβαια να σημειώσουμε ότι αυτή η φτώχεια που δέρνει την ελληνική περιφέρεια δεν είναι «φυσικό φαινόμενο», δεν είναι δηλαδή μοιραίο να είναι φτωχή η Ηπειρος, η Δυτική Ελλάδα, η Πελοπόννησος και οι άλλες περιοχές της χώρας. Η φτώχεια είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που ασκήθηκε τα προηγούμενα χρόνια στο όνομα μάλιστα της ΟΝΕ, της «σύγκλισης» του «ευρωπαϊκού οράματος»...

Μήπως δεν είναι αποτέλεσμα της παραγωγικής υποβάθμισης, της συστηματικής καταστροφής της παραγωγικής βάσης της χώρας για το χατίρι της «ανταγωνιστικότητας» και της «ιδιωτικοποίησης»; Μήπως δεν είναι το αποτέλεσμα από την εφαρμογή της αντιαγροτικής πολιτικής, της ΚΑΠ, που όρισε ότι θα πρέπει να συρρικνωθούν ή να εξαφανιστούν όλες οι παραδοσιακές αγροτικές καλλιέργειες στην Ελλάδα, που διέταξε την εξαφάνιση της ελληνικής κτηνοτροφίας και όρισε ότι ο αγροτικός πληθυσμός στη χώρα μας θα πρέπει να μειωθεί στο 3% του συνόλου;

Οι περιφέρειες, λοιπόν, όχι μόνο δεν αναπτύχθηκαν με την πολιτική της ΟΝΕ, αλλά αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις έφθασαν σε απελπιστικό σημείο. Τα όποια έργα βιτρίνας κατασκευάστηκαν με τα κοινοτικά κονδύλια δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα.