58 χρόνια από το μαρτυρικό θάνατό της
Με την Ηλέκτρα είχαμε την τύχη να κάνουμε τα πρώτα βήματά μας στη δημοσιογραφία, στη συντακτική επιτροπή της «Νέας Γενιάς» μαζί με το Σταύρο Ζορμπαλά (Λάμπη) και τον νεαρό επίσης ΕΠΟΝίτη δημοσιογράφο Νίκο Γιανναρά. Λιοντάρι αναδείχτηκε η Ηλέκτρα και στην υπέρτατη ώρα της δοκιμασίας. Η αντιστασιακή Ελλάδα κράτησε την ανάσα της, όταν μαθεύτηκε το φοβερό εκείνο μαντάτο.
Συχνά η Ηλέκτρα, πέρα από τις ουσιαστικές καίριες παρατηρήσεις στα δημοσιογραφικά μας γραφτά, πληθωρικά, φιλολογικά και άνευρα προχωρούσε σε γενικότερες παρατηρήσεις: Δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι, έλεγε, που τοποθετούν τον εαυτό τους έξω από τα πράγματα, μακριά από τον άνθρωπο, τον εργαζόμενο.
Η ηρωίδα του ΚΚΕ έπεσε πάνω στη μεγάλη μάχη που έδινε το καλοκαίρι του '44 η αδούλωτη Αθήνα. Υπεύθυνη για τη διαφώτιση της ΚΟΑ, κατηύθυνε αποφασιστικά και με επιτυχία την τεράστια ενημερωτική μάχη του ΕΑΜ σ' όλα τα πεδία (εφημερίδες, προκηρύξεις, τρικ, αφίσες, συνθήματα σε τοίχους και χωνιά). Απαντούσε άμεσα στους Γκαίμπελς. Οι δήμιοι που μπόρεσαν τελικά να την πιάσουν (πολλοί χαφιέδες την ήξεραν φυσιογνωμικά από τις εξορίες, τα κυνηγητά), είχαν καταλάβει πως επρόκειτο για σημαντικό στέλεχος του ΚΚΕ. Οταν μάλιστα τη μετέφεραν στο «Κρυστάλ» το γιόρτασαν με ολονύχτιο γλεντοκόπι!! Πίστευαν ότι θα μπορούσαν να φτάσουν και να χτυπήσουν καίρια το μηχανισμό της Διαφώτισης. Βγήκαν όμως γελασμένοι. Η Ηλέκτρα συχνά μας έλεγε γι' αυτές τις περιπτώσεις πως «όταν περάσει κανείς την πόρτα της Ασφάλειας δε θυμάται τίποτε. Τα ξεχνάει όλα, ακόμα και τ' όνομά του»! Κι αυτό ακριβώς έκανε πράξη στη δραματική δοκιμασία της πυράς και των βασανιστηρίων στην οδό Ελπίδος, 58 χρόνια σαν σήμερα.