Ο βουλευτής του ΚΚΕ Μήτσος Κωστόπουλος έδωσε χτες στη δημοσιότητα την παρακάτω επιστολή - δήλωση, την οποία δημοσιεύουμε ολόκληρη:

«Με αφορμή τα διάφορα δημοσιεύματα που αφορούν το πρόσωπό μου, επιθυμώ να επισημάνω μερικά πράγματα, ώστε να μη δημιουργούνται συγχύσεις και να μην υπάρχουν, σκόπιμες ή όχι, παρερμηνείες:

ΠΡΩΤΟ: Στις βουλευτικές εκλογές της 9ης Απρίλη 2000, δεν επιθυμώ να είμαι υποψήφιος. Τους λόγους τους αναλύω διεξοδικά, σε σημείωμα που έδωσα στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, στις 8 Φλεβάρη 2000.

Θα ήθελα, και δημόσια, να ευχαριστήσω το κόμμα, το οποίο με τίμησε, κατ' επανάληψη, με την πρόταση να είμαι υποψήφιος και να εκλεγώ βουλευτής, και τους ψηφοφόρους που αποδέχτηκαν αυτή την πρόταση, πιστεύοντας ότι μπορούσα να συμβάλω, και από τη θέση αυτή, για την προώθηση των προβλημάτων της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, του λαού. Θεωρώ ότι έκανα ό,τι περνούσε από τι χέρι μου, να ανταποκριθώ σ' αυτό το καθήκον.

Εχω επισημάνει πολλές φορές, και στο τελευταίο 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ότι η ιδιότητα του κομμουνιστή βουλευτή δεν είναι ιδιοκτησία, δεν είναι, ας επιτραπεί να πω, κάποια δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα. Ιδιαίτερα για τα κόμματα, τα οποία δεν αποτελούν χώρους - προθαλάμους εξασφάλισης προνομίων, θα έπρεπε, κατά τακτά χρονικά διαστήματα οι βουλευτές να αντικαθίστανται. Οι κομμουνιστές δε γίνονται βουλευτές για να εκμεταλλευτούν τα όποια προνόμια και αξιώματα για ιδιοτελείς σκοπούς, για να ικανοποιήσουν προσωπικές τους επιλογές και σκοπιμότητες.

ΔΕΥΤΕΡΟ: Ολα τα ευεργετήματα του κάθε κοινωνικού αξιώματος, που προέκυπτε από τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων του Κόμματος, παραχωρούνταν αδιαλείπτως στο Κόμμα. Θα ήταν ανέντιμο να επιχειρήσει ο οποιοσδήποτε να κρύψει ή να παρερμηνεύσει αυτό το γεγονός. Επίσης, τα όποια ευεργετήματα συνεχίσουν να υπάρχουν (βουλευτική σύνταξη κλπ.) ανήκουν στο ΚΚΕ. Αυτό μεριμνά για τη στοιχειώδη κάλυψη των αναγκών των στελεχών του, σύμφωνα με συγκεκριμένες αποφάσεις που υπάρχουν.

ΤΡΙΤΟ: Το ΚΚΕ έχει μια ιστορία, τη δική του 82χρονη ιστορία. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί μαζί του για διάφορα ζητήματα. Θα ήταν, όμως, κατάφωρη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, να κατηγορηθούν οι κομμουνιστές και οι σπουδαίοι διανοητές, που συμπορεύτηκαν μαζί τους το δύσκολο ανηφορικό δρόμο, για εθνικισμό, σοβινισμό, εγκατάλειψη των θεμελιακών αρχών ανθρωπιάς, που είναι η πεμπτουσία της κοσμοθεωρίας τους, ανεξάρτητα, από τις κακοποιήσεις που δέχτηκε κατά καιρούς.

Συχνά, μέσα σε δύσκολες καταστάσεις, χωρίς να αγνοούν τις νέες πραγματικότητες και τις αλλαγές που συντελούνταν, μπόρεσαν να διατηρήσουν τα χαρακτηριστικά τους, πηγαίνοντας, αν οι συνθήκες το απαιτούσαν, κόντρα στο ρεύμα. Αυτό είναι μια παρακαταθήκη "για τους συντρόφους του μέλλοντος", όπως με τραγικό τρόπο το έγραψε ο Μαγιακόφσκι. Πλήρωσαν, συχνά με πανάκριβο τίμημα, τον αγνό πατριωτισμό, το διεθνισμό, την προλεταριακή αλληλεγγύη, την αγάπη τους και προς τους άλλους λαούς που καταπιέζονταν. Ηταν και είναι αδιάλλακτοι πολέμιοι του φασισμού, με όποιο πρόσωπο κι αν εμφανίζεται. Με ανοιχτή καρδιά και χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς μικροψυχία, έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να συμπορευτούν με άλλες αριστερές, προοδευτικές, ριζοσπαστικές δυνάμεις, για την υπεράσπιση των γενικότερων συμφερόντων του εργαζόμενου λαού. Πρωτοστάτησαν, όχι χωρίς δυσκολίες, αλλά με γνήσια ενωτική διάθεση, για την ενότητα δράσης στο εργατικό και μαζικό κίνημα, για τη λύση των προβλημάτων και τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, μέσα στο εκμεταλλευτικό σύστημα, χωρίς ποτέ να κρύψουν και προσπαθώντας να πείσουν ότι στρατηγικός τους στόχος είναι η αλλαγή αυτού του βάρβαρου, απάνθρωπου και σάπιου συστήματος. Αυτή η ενότητα δράσης, για το κοινό πρόβλημα ή τα προβλήματα, είναι, σήμερα, εκατό φορές πιο αναγκαία, αφού απειλούνται θεμελιακές κατακτήσεις και δικαιώματα, στο όνομα της "νέας τάξης", της "παγκοσμιοποίησης", της ΟΝΕ και της ρεβάνς του ντόπιου, ευρωπαϊκού και πολυεθνικού κεφαλαίου. Ποτέ δε θέλησαν να έρθουν σε ανοιχτή ρήξη με το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού μας, το σεβάστηκαν, αλλά πάντα προσπάθησαν να πείσουν, με επιχειρήματα, ότι ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός! Ομως και ποτέ δε χαρίστηκαν στους διάφορους χρυσοστόλιστους αγύρτες, τρόφιμους διάφορων παραθρησκευτικών οργανώσεων και σκοτεινών "δικτύων", αποκοιμιστές συνειδήσεων, κούφιους, φλύαρους, τηβενοφόρους. Αυτούς που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο και οι οποίοι εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό συναίσθημα, τα αγνά πατριωτικά αισθήματα του λαού μας, για να εξυπηρετήσουν, φανερά ή κρυφά, τυχοδιωκτικά σχέδια και τις κάθε φορά σκοπιμότητες της άρχουσας τάξης και των ξένων επικυριάρχων. Ποτέ δε χαρίστηκαν σε εκείνους, που τον δηλητηριώδη εθνικισμό, τον ανόητο μεγαλοϊδεατισμό, την πατριδοκαπηλία τους, τα βαφτίζουν "ελληνικό πολιτισμό", "ελληνικό πνεύμα", τον κοσμοπολιτισμό τους μοντέρνο "διεθνισμό" και την αγοραία θρησκοληψία τους τάχα "προοδευτική ορθόδοξη σκέψη". Αυτοί οι οποίοι, πάντα, στις δύσκολες περιστάσεις και προκειμένου να μη χάσουν το βόλεμά τους, τα ξεχνούν όλα για να προσκυνήσουν τους κάθε φορά ισχυρούς ξένους προστάτες! Ποτέ δε χαρίστηκαν σε εκείνους, που, με διάφορες θεωρίες και τερτίπια, αρνούνται ότι η εμφάνιση της εργατικής τάξης σήμαινε, ταυτόχρονα, και ότι αυτή η τάξη, εξ αντικειμένου, ενσωματώνει τις καλύτερες επαναστατικές, ανθρωπιστικές, πολιτιστικές παραδόσεις των λαών, αλλά δημιουργεί, το θέλουν δεν το θέλουν κάποιοι, και το δικό της, πλέον, πολιτισμό της ανθρωπιάς, τον πολιτισμό του εξανθρωπισμού του ανθρώπου, όπως έλεγε ο μεγάλος δάσκαλος Δημήτρης Γληνός! Τον πολιτισμό που αρνείται τις ηλίθιες θεωρίες των "περιούσιων" και δέχεται ότι ο κάθε λαός έχει καταθέσει το δικό του οβολό στο πολιτισμικό θησαυροφυλάκιο της ανθρωπότητας, αυτό το θησαυροφυλάκιο, το οποίο επιχειρούν να λεηλατήσουν οι σύγχρονοι βάρβαροι, για να πετύχουν τους άνομους σκοπούς τους. Με τέτοιες ιδέες και αξίες μπολιάστηκα από τότε που πρωτοοργανώθηκα. Με αυτές πορεύομαι, για πάνω από 3 δεκαετίες. Και συνεχίζω να πιστεύω ότι δεν ήταν ούτε είναι λάθος!».