Θέμα (ολίγου) χρόνου, όπως όλα δείχνουν, είναι η νέα επέμβαση των ηγεμόνων της νέας τάξης ενάντια στο Ιράκ. Ο Πρόεδρος Μπους δεν άφησε περιθώρια αυταπατών με τα όσα είπε τις τελευταίες μέρες. Αυτό που απομένει είναι η σχεδιασμένη πρόκληση σύγχυσης στην «κοινή γνώμη» και η συγκάλυψη του απαίσιου προσώπου των ιμπεριαλιστών (ταυτόσημο με τη θηριωδία του πολέμου), οι οποίοι δε διστάζουν να θέσουν σε εφαρμογή το δόγμα του «προληπτικού πολέμου».

Το ερώτημα λοιπόν που με δραματικό τρόπο αναδεικνύεται από τις εξελίξεις είναι: «μπορεί και ποιος να σταματήσει τον πόλεμο». Οι αρχιγκάγκστερ της νέας τάξης μπορούν να τρομοκρατούν και να μακελεύουν ανενόχλητοι τους λαούς; Μπορούν μήπως να αποτρέψουν το αιματοκύλισμα οι «Ευρωπαίοι εταίροι» που απλά ζητούν να μη μείνουν έξω από τη μοιρασιά της λείας του πολέμου και ζητούν κοινή δράση υπό τη σημαία του ΟΗΕ;

Μήπως, άραγε, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ μπορεί να βάλει χαλινάρι στους αρχιδολοφόνους της νέας τάξης; Οσο το έκανε στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία ή και στην πρώτη «Καταιγίδα της ερήμου». Το μέτωπο λοιπόν ενάντια στον πόλεμο και το φασισμό της νέας τάξης, μόνο οι λαοί, και μόνο αυτοί, μπορούν και πρέπει να ορθώσουν. Η μοιρολατρία και ηττοπαθείς αντιλήψεις για το αήττητο και παντοδύναμο του σιδηρόφρακτου καθεστώτος της νέας τάξης, ταιριάζουν σε βολεμένους και «φρόνιμους».

Οσο για τη στάση της κυβέρνησης Σημίτη, όχι μόνο θα δώσει ό,τι ζητήσουν τα αφεντικά της νέας τάξης, αλλά σπεύδει ήδη να εκμεταλλευτεί από τώρα «τον επικείμενο πόλεμο κατά του Ιράκ» για να δικαιολογήσει «στο εσωτερικό» την ένταση της λιτότητας και άλλα άγρια αντιλαϊκά μέτρα, αλλά και τυχόν «υποχωρήσεις» σε εθνικά θέματα (π.χ. Κυπριακό).