Κυβέρνηση, «κίνημα καταναλωτών», επιχειρηματίες, με το τετραήμερο μποϊκοτάζ στις λαϊκές και το προηγούμενο «μονοήμερο» στην αγορά «ενάντια στην ακρίβεια και τις ανατιμήσεις», παίζουν καλά το παιχνίδι τους. Θολώνουν τα νερά και αποκρύπτουν τις πραγματικές αιτίες για όσα βιώνουν τα λαϊκά στρώματα. Οι ανατιμήσεις και υπερτιμολογήσεις προϊόντων λαϊκής κατανάλωσης και υπηρεσιών δε γίνονται επειδή κάποιοι ασυνείδητοι κερδοσκοπούν ασύστολα. Ασύστολη είναι η ίδια η κυβερνητική επίθεση. Αυτό το δρόμο ανοίγει η ΟΝΕ, που σημαίνει κέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο και νέα βάρη για τους εργαζόμενους. Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι με τα ταξικά τους συνδικάτα διαδηλώνουν όλο το χρόνο, ενάντια στην ακρίβεια αλλά και ενάντια σ' αυτές τις πολιτικές που τη γεννούν.

Η κυβέρνηση υποκρίνεται όταν καλεί τους εργαζόμενους να αποκλείσουν την αγορά, τη στιγμή που η ίδια δημιουργεί τις πολιτικές προϋποθέσεις για την ακρίβεια, αυξάνει τις τιμές των προϊόντων των ΔΕΚΟ αλλά και με τη συνολικότερη πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και υποχρηματοδότησης της υγείας, παιδείας και των υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας. Η κυβέρνηση λοιπόν και άλλοι φορείς όπως το Ινστιτούτο Καταναλωτών «ρίχνουν στάχτη στα μάτια» των λαϊκών στρωμάτων ότι ο καθορισμός των τιμών ή ο έλεγχος των ανατιμήσεων είναι και ατομική ευθύνη του καταναλωτή, ότι μπορεί να εξαρτηθεί και από τη δική του καταναλωτική συμπεριφορά.

Οσοι επικαλούνται τη «δύναμη του καταναλωτή», υπονομεύουν τη δύναμη της εργατικής λαϊκής διεκδίκησης και αυτό κυρίως γιατί σπέρνουν την αυταπάτη ότι με ρυθμίσεις στη σφαίρα της κυκλοφορίας μπορούν να δοθούν λύσεις στην ακρίβεια. Μόνο που οι τιμές καθορίζονται από αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους, τους βιομηχάνους, τους μεγαλέμπορους. Διαμορφώνονται στην παραγωγή, είναι απότοκο και της υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων, που υφίστανται διπλή εκμετάλλευση πουλώντας την εργατική τους δύναμη και ως αγοραστές εμπορευμάτων για την ικανοποίηση βασικών αναγκών τους.

Οι συμβολικές κινήσεις τύπου «μποϊκοτάζ της αγοράς», μπορούν μόνο να «χαϊδέψουν» το πρόβλημα. Αυτό που απαιτείται είναι συνολική απόρριψη αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής που εξυπηρετεί το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο και την ΕΕ, όποιος και αν είναι ο εκφραστής της. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να επαναπαυτούν στις διακηρύξεις της κυβέρνησης, αλλά μαζικά και αποφασιστικά να συσπειρωθούν ενάντια στις ανατιμήσεις, για τη μείωση της έμμεσης φορολογίας στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, για κοινωνική ασφάλιση και παιδεία αποκλειστικά δημόσιου χαρακτήρα όπου δε θα υπάρχει κανένας λόγος ή αιτία να πληρώνει από την τσέπη της η λαϊκή οικογένεια.

Ο δρόμος των εργαζομένων είναι ο δρόμος της οργανωμένης πάλης, της συμμετοχής στο σωματείο, της στήριξης της ταξικής αγωνιστικής γραμμής στο συνδικαλιστικό κίνημα, των μαζικών αγώνων, που κλιμακώνονται σε στόχους πάλης, μέσα και μορφές, που αποκρυσταλλώνονται και σε ταξικά συνειδητή πολιτική ψήφο στις επερχόμενες Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές, με τα αγωνιστικά ψηφοδέλτια που στηρίζει το ΚΚΕ.