«Μεταξύ Μπους και Γκορμπατσόφ χίλιες φορές ο Μπους. Η πολιτική ταυτότητα του ανεγκέφαλου μικρού Αδόλφου από το Τέξας είναι κρυστάλλινη σαν τα νερά της Φλώρινας. Ενώ η δημοκρατική περεστρόικα του εκσυγχρονιστή Γκορμπατσόφ είναι παρόμοια με εκείνη του Πόντιου Πιλάτου. Εστειλε την ανθρωπότητα στο εκτελεστικό απόσπασμα κι εκείνος, σαν καλός καθολικός επί Κατοχής, κάνει τον σταυρό του παρακολουθώντας την εξαέρωση εκατομμυρίων Εβραίων. Το θέλουμε δεν το θέλουμε, μας αρέσει δε μας αρέσει - προσωπικώς δε μ' αρέσει - οι τελευταίες εξελίξεις και πολύ περισσότερο αυτά που θα δουν τα μάτια μας, επιβεβαιώνουν θριαμβευτικά τις πιο σκληροπυρηνικές απόψεις. Η ισορροπία του τρόμου εξασφάλιζε το μίνιμουμ, το ελάχιστο, το τόσα δα της ανθρώπινης επιβίωσης. Η κατεδάφιση του τείχους, ενθάρρυνε και απελευθέρωσε τις πιο ακραίες, κανιβαλικές, ιμπεριαλιστικές ορέξεις. Το ξέρω. Είναι μελαγχολικό, είναι κυνικό, είναι εφιαλτικό. Αλλά στον θεό σας, πέστε μου. Αν ήμασταν Ιράκ - που τίποτα δεν αποκλείει να γίνουμε - ποιον θα καταριόμασταν, τον Γκορμπατσόφ ή τον Στάλιν;».

Του Δημήτρη Δανίκα από τη χτεσινή «Στήλη Αλατος».