Ελπιδοφόρες και χαρμόσυνες οι μεγάλες διαδηλώσεις στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι οι λαοί μπαίνουν δυναμικά στο προσκήνιο, διατρανώνοντας τη θέλησή τους να σταματήσουν το δολοφονικό χέρι των ιμπεριαλιστών. Διαψεύστηκαν παταγωδώς εκείνοι που, μάλλον περιχαρείς, είχαν σπεύσει να διαπιστώσουν ότι οι λαοί της «Δύσης» «αδιαφορούν» για τον πόλεμο κατά του Ιράκ ή έχουν συμβιβαστεί με την «ιδέα» της επιβολής της κυριαρχίας της νέας τάξης «διά πυρός και σιδήρου».

Το ογκούμενο αντιπολεμικό κίνημα θα βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, κόντρα στην τρομερή προπαγάνδα για να «δικαιολογηθεί» ένας εξόφθαλμα ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Οι λαοί δεν πέφτουν θύματα της πολεμικής προπαγάνδας των πολεμοκάπηλων της νέας τάξης ούτε της τρομοκρατίας που ασκούν σε βάρος τους. Διακρίνουν καθαρά ότι η σφαγή που ετοιμάζεται σε βάρος του λαού του Ιράκ, είναι «αφιερωμένη» στα σχέδια για πλανητική ηγεμονία των ΗΠΑ και έλεγχο των πετρελαίων. Αντιλαμβάνονται επίσης ότι το Ιράκ είναι ο πρώτος σταθμός στο «δόγμα Μπους» και στο μέλλον όλοι μπορούν να χαρακτηριστούν εν δυνάμει εχθροί και να δεχτούν απροειδοποίητο «προληπτικό» πολεμικό πλήγμα.

Δεν περιμένουν βέβαια ούτε από τις κυβερνήσεις "τους" να ορθώσουν "αξεπέραστα" εμπόδια στον "κακό" Μπους. Ο «αντιαμερικανισμός» των Σρέντερ και Σιράκ εξαφανίζεται όταν το μεγάλο αφεντικό τους αναγνωρίσει κάποια "δικαιώματα" στα λάφυρα του πολέμου. Ακόμα όμως και αυτός ο αντιαμερικανισμός είναι ανύπαρκτος από την πλευρά του Κ. Σημίτη, ο οποίος μόνο να εκλιπαρεί και να ευχαριστεί την κυβέρνηση των ΗΠΑ ξέρει.

Η υποτελής αυτή στάση προσβάλλει βαθύτατα τον ελληνικό λαό, ο οποίος βρίσκεται σταθερά στην πρώτη γραμμή του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Τα πράγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα αν υπήρχαν πολύ περισσότεροι δήμαρχοι να στηρίξουν αυτή την ανυπότακτη στάση του μετά τις εκλογές.