«Ο,τι δεν ανανεώνεται, πεθαίνει. Και ό,τι πεθαίνει, ενδιαφέρει μόνο τις εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσες Μαγδαληνές. Το νόημα του Πολυτεχνείου ήταν αντιεξουσιαστικό και αντιστασιακό. Που θα πει πως τα ίδια, πάνω - κάτω, αιτήματα εξακολουθούν να αιωρούνται αδικαίωτα. Ελευθερία είναι τρεις όλες και όλες λέξεις: Παιδεία - Υγεία - Εργασία. Ανευ αυτών, ελευθερία ίσον αέρας κοπανιστός. Σήμερα, η άρτια Παιδεία είναι ιδιωτική, η δωρεάν Υγεία είναι φακελάκι και η Εργασία είναι Ανεργία. Επομένως, το Πολυτεχνείο "πέθανε", αλλά το μετερίζι μένει. Μαζί του "πέθαναν" και οι ήρωες που εξαγόρασαν την ιστορία τους και το καθήκον τους με μια θεσούλα στον προθάλαμο ή το θάλαμο της εξουσίας. Ετσι συμβαίνει. Οι συνθήκες κάνουν τους ήρωες, όχι οι ήρωες τα Πολυτεχνεία. Ο σημερινός είναι τόσο ανώνυμος, όσο ένα μυρμήγκι. Τον προσπερνάνε, τον τσαλαπατάνε, αλλά εκείνος, ο έσχατος και ο αόρατος, εξακολουθεί να υπάρχει, να αγωνίζεται και να ελπίζει. Πως το Πολυτεχνείο θα νικήσει και θα 'ναι ντάλα μεσημέρι!»

Του Δ. Δανίκα από τη «στήλη άλατος» των χτεσινών «Νέων».