_Οι υποστηριχτές της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στο Ιράκ, τη δικαιολογούν ως μέσο για τον αφοπλισμό του καθεστώτος σε συνδυασμό με την αναγκαιότητα ανατροπής του. Πού οδηγεί αυτή ο λογική;

1. Το ψήφισμα 1441, για τον αφοπλισμό του ΙΡΑΚ, που ήταν και το πρόσχημα, προέβλεπε χρήση πολεμικής βίας, αν το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν δεν αφοπλιζόταν. Ετσι, άνοιξε ο δρόμος του πολέμου. Το γεγονός ότι οι Αμερικανο-Εγγλέζοι βιάζονταν, ενώ οι Γαλλογερμανοί επέμεναν για παράταση του χρόνου, από άποψη ουσίας μικρή σημασία έχει. Αλλωστε, δεν τα βρήκαν στη μεταξύ τους μοιρασιά (πετρέλαια, αγορές, γεωστρατηγικοί έλεγχοι και δρόμοι μεταφοράς των πετρελαίων κλπ.), γι' αυτό διαφώνησαν. Η πραγματική ουσία είναι ότι όλοι συμφώνησαν στον πόλεμο.

2. Ποιος αποφασίζει πως μια χώρα θα εξοπλίζεται για την άμυνά της; Οι ισχυροί ιμπεριαλιστές; Και από πού ως πού νομιμοποιούνται, οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Μ. Βρετανία, κλπ. να αφοπλίζουν χώρες; Από πού ως πού νομιμοποιούνται να διαθέτουν αυτές οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες όπλα μαζικής καταστροφής και να τα απαγορεύουν σε άλλες και μάλιστα με πρόσχημα αυτό να κάνουν πολέμους;

3. Αυτή η λογική της ιμπεριαλιστικής τάξης στο ζήτημα του αφοπλισμού των άλλων χωρών και όχι των ισχυρών είναι ένας ακόμη δείχτης ότι θέλουν τα όπλα, για να επεμβαίνουν και να καταλαμβάνουν ξένα εδάφη, άλλες χώρες, αλλά σ' αυτές τις χώρες δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας κατά των εισβολέων ιμπεριαλιστών, ενώ αυτές οι χώρες χωρίς όπλα, χωρίς αντίσταση στους επιθετικούς πολέμους είναι εύκολη λεία.

4. Σχετικά με το ζήτημα του αφοπλισμού από όπλα μαζικής καταστροφής, αυτός πρέπει να 'ναι καθολικός, όποιο κράτος και αν τα έχει, είτε οι ΗΠΑ, είτε η Γαλλία είτε το Ιράκ κλπ. και όχι τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά να εξοπλίζονται και να απαγορεύουν σε άλλα κράτη να έχουν όπλα.

5. Σε ό,τι έχει σχέση με το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν και την ανατροπή του με εξωτερική επέμβαση επειδή είναι αντιδραστικό, αντίληψη που την ασπάζονται τα κόμματα της πλουτοκρατίας στη χώρα μας και ο ΣΥΝ. Πράγματι, αυτό το καθεστώς είναι αντιδραστικό και αντιλαϊκό. Αλλά ποιανού υπόθεση είναι η ανατροπή του αν όχι του ιρακινού λαού; Είναι δική του εσωτερική υπόθεση και όχι των Αμερικανών και των άλλων ιμπεριαλιστών, που κάνουν δήθεν πόλεμο για να φέρουν τη δημοκρατία. Που δολοφονούν ένα λαό δήθεν για να τον απελευθερώσουν. Αυτή η άποψη καταργεί το δικαίωμα κάθε λαού να αποφασίζει ο ίδιος για την τύχη του, να αποφασίζει τα μέσα που θα χρησιμοποιεί στην πάλη του, σε ποιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα θέλει να ζει.

6. Την ίδια ώρα με την ιμπεριαλιστική επιδρομή ενάντια στο λαό, προτρέπουν κάποιες δυνάμεις στο εσωτερικό του Ιράκ να πολεμήσουν μαζί τους, ενάντια στο Σαντάμ. Προτρέπουν, δηλαδή, σε εμφύλιο πόλεμο, για να διευκολύνουν τη δική τους εισβολή και να πετύχουν την ιμπεριαλιστική κατοχή του Ιράκ. Τώρα ο λαός του Ιράκ πολεμά τους εισβολείς να ξεμπερδέψει μ' αυτούς κι αυτό έχει χρέος να κάνει. Μετά ας αποφασίσει ο ίδιος μόνος του πώς θέλει να κυβερνιέται. Αλλωστε, αν το 1940 με την ιταλική εισβολή στην Ελλάδα και αργότερα με τη γερμανική κατοχή, ο ελληνικός λαός αντί για τον παλλαϊκό απελευθερωτικό αγώνα ενάντια στους Γερμανοϊταλούς, ακολουθούσε αυτή την ταχτική, η Ελλάδα δε θα απελευθερωνόταν. Και τότε το μεταπελευθερωτικό καθεστώς συνδεόταν με την εθνικοαπελευθερωτική πάλη, αλλά σαν στόχος προς κατάχτηση ερχόταν αντικειμενικά μετά απ' αυτήν.