Η ζωή, όπως συχνά αναφέρουν τα αμερικανικά ΜΜΕ, «επανήλθε» στην κανονική της ροή μετά τη φρίκη του πολέμου. Κι όμως, τα ερείπια είναι παντού. Απ' το λεηλατημένο μουσείο της Βαγδάτης, τις πυρπολημένες βιβλιοθήκες, καταγράφουν την άλλη διάσταση, του «πολέμου των πολιτισμών» του Χάντιγκτον, όπως αρέσκονται να αναφέρουν οι θιασώτες της διευρυνόμενης καπιταλιστικής προϊστορικής βαρβαρότητας. Στη Μεσοποταμία, όπου ιστορικά έχουν συναντηθεί αρκετοί πολιτισμοί, βασιλεύει η ερήμωση, η λεηλασία, ο θάνατος. Τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα θυμίζουν τον Αττίλα, τον Ταμερλάνο, τον Τζένγκις Χαν, τους σταυροφόρους (όταν κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ είχαν επιδοθεί σε σφαγές μουσουλμάνων, Εβραίων, χριστιανών). Τρεις χιλιάδες Ιρακινοί πολίτες νεκροί, 10 χιλιάδες Ιρακινοί στρατιώτες πιστεύεται ότι σκοτώθηκαν, όπως και 120 Αμερικανοί στρατιώτες, 32 Βρετανοί, 10 δημοσιογράφοι, καθώς και 2 δημοσιογράφοι αγνοούμενοι. Και οι 35.000 βόμβες που έπεσαν στο Ιράκ απ' τους ιμπεριαλιστές, μαζί με τις 80 βόμβες μαζικής διασποράς, κάνουν τα 17 εκατομμύρια των Ιρακινών να ζουν απ' τα συσσίτια, τα 2 στα 4 παιδιά του Ιράκ κάτω των έξι ετών να υποφέρουν από οξύ υποσιτισμό.

Την ώρα που ο Μπλερ γιόρταζε τα πεντηκοστά του γενέθλια, πίνοντας γαλλικά κρασιά, διαβάζοντας παράλληλα τις ευχετήριες κάρτες των άλλων ηγετών της ΕΕ - τα καρτ ποστάλ θανάτων-αναζητήσεων στη Βαγδάτη πληθαίνουν. 50.000 κάτοικοι της Βαγδάτης στηρίζονται στον Ερυθρό Σταυρό για να πιουν νερό. Είναι κι αυτό ένα μικρό δείγμα της «εξαγώγιμης» «δημοκρατίας» της «ελευθερίας», της «ευημερίας» που τόσο προκλητικά και χωρίς τσίπα προπαγάνδιζαν οι κατακτητές απ' τα αμερικανικά ΜΜΕ. Συμπληρώνουν τη «σταθεροποίηση της κατοχής», του πολιτικού ελέγχου των Αμερικανών (68 δισεκατομμύρια το κόστος για τις ΗΠΑ, 120 δισεκατομμύρια το υπολειπόμενο κόστος της «ανοικοδόμησης» του Ιράκ), την ευφράδεια της σταύρωσης. Δεν έχει όρια, όπως έλεγε στα παραπονιάρικα τραγούδια της, η «μεγάλη ιέρεια της σόουλ» Νίνα Σιμόν (έφυγε πρόσφατα απ' τη ζωή), αφήνοντας πίσω καλλιτεχνικούς αγώνες κατά του ρατσισμού στις ΗΠΑ: «Ολη μου τη ζωή ήθελα να ουρλιάξω προς τα έξω την αγωνία μου, ότι είμαι φυλακισμένη».

Τα έργα τέχνης του Ιράκ φιγουράρουν σε συλλογές της Ευρώπης, της Αμερικής. Θυμίζοντας ό,τι έπραξαν οι κονκισταδόροι στην Αμερική, οι Εγγλέζοι στην Ινδία, οι ναζιστές φασίστες στην Ανατολική Ευρώπη, τα ιμπεριαλιστικά ατοπήματα στη Δρέσδη (ισοπεδώθηκε), την πυρπολημένη Χιροσίμα. Σ' αυτήν την «αποκατάσταση» της ομαλότητας στο Ιράκ απ' τους ιμπεριαλιστές δεν έχει όρια η ευφράδεια της σταύρωσης, δεν έχει όρια η κωμωδία της γλώσσας. Ο θάνατος των ιμπεριαλιστών έχει πολλαπλά προσωπεία. Σημαίνει διάλυση της ζωής στις χώρες-στόχους, σημαίνει εργοστάσια εταιρίες κρεατομηχανές του καπιταλισμού για τους εργαζόμενους. Ο λιμός και ο λοιμός, οι χιλιάδες τραυματίες, η εξαθλίωση βασιλεύουν. Είναι το εφιαλτικό πρόσωπο της κατοχής, των κατοχικών δυνάμεων στο Ιράκ, απ' τους Αμερικανο-εγγλέζους ιμπεριαλιστές.