Μια - μια μού έρχονται στο νου οι κρυστάλλινες, οι αιώνιες κουβέντες του ηλικιωμένου τώρα, τότε νεαρού υπολoχαγού Αντώνιο Σανσεβερίνο, από τον λόγο που εκφώνησε από καρδιάς στην Κεφαλονιά, στην επίσημη τελετή που δόθηκε στις 12/9/03 για την 60ή επέτειο της Μεραρχίας Ακουι στην Κεφαλονιά. Και λυπάμαι, ω πόσο λυπάμαι, που δε μαγνητοφώνησα αυτήν την υπέροχη ομιλία για να την ακούω κάθε φορά που νιώθω τις ελπίδες μου να χάνονται και να παίρνω κουράγιο.

«Εάν είναι αλήθεια ότι οι στρατιώτες της Μεραρχίας Ακουι εστασίασαν, εξεγέρθηκαν και επαναστάτησαν ενάντια στο φασισμό, τότε σίγουρα είμαι κι εγώ ένας στασιαστής, ένας εξεγερμένος, ένας επαναστάτης».

Ηταν πάλι στιγμές, που αυτή η γεροντική, γεμάτη αγάπη, φωνή γινόταν αφάνταστα νεανική και επική καθώς γυρνούσε πίσω. Στα χρόνια εκείνα, χρόνια τραγικά, στα χρόνια της ναζιστικής χολέρας που μάστιζε την Ευρώπη. Χωρίς ίχνος μνησικακίας, ο ωραίος υπολοχαγός, έτσι έμοιαζε εκείνη τη στιγμή, με λόγο ποιητικό, σχεδόν ομηρικό, «τραγουδούσε» τις θηριωδίες, τις θυσίες, το αίμα και το δάκρυ που νότισαν τη γη των νησιών του Ιονίου εκείνον τον μακρινό αλλά και τόσο κοντινό Σεπτέμβρη του '43.

Και για την Αντίσταση και την αγάπη, που γεννήθηκε και ανδρώθηκε μεταξύ των δύο λαών, Ελλήνων και Ιταλών αγωνιστών, των μέχρι πρότινος πολεμιστών. Εχθρών. Διότι, είπε ο Σανσεβερίνο, ο πόλεμος αυτός δεν ήταν τίποτε άλλο από ένας απαίσιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος που είχε επεκτατικές βλέψεις. Απόδειξη δεν είναι μόνο οι ιταλικές δραχμές που κυκλοφόρησαν στα ιόνια νησιά, αλλά το γεγονός ότι οι Ιταλοί δεν είχαν μόνο στρατιωτικούς διοικητές αλλά και πολιτικούς κυβερνήτες (!), πράγμα που σημαίνει ότι ο Μουσολίνι είχε σκοπό να προσαρτήσει εκείνο το κομμάτι της Ελλάδας στην Ιταλία. Μα όπως βλέπετε δεν «υλοποιήθηκε» η απόφαση του Ντούτσε, αλλά των απλών Ιταλών και των Ελλήνων.