Οι εφτά νεκροί εργάτες μέσα σε μια βδομάδα απέδειξαν, για μια ακόμα φορά, ότι τα εγκλήματα στους χώρους δουλιάς δεν έχουν σταματημό. Συνεχίζονται με τον ίδιο αμείωτο βαθμό, βάζοντας τους εργαζόμενους μπροστά σε μεγάλες ευθύνες, για το πώς θα προστατέψουν την ίδια τους τη ζωή από την ασυδοσία των εργοδοτών. Για να σταματήσουν να δίνουν το αίμα τους μέσα στις στοές και στις οικοδομές. Γιατί οι 60 νεκροί, που έχει καταγράψει ο «Ρ» από τις αρχές του χρόνου, θα αυξηθούν κι άλλο.

Η ανυπαρξία μέτρων ασφάλειας είναι πάντα η αιτία που οδηγεί στα εργατικά «ατυχήματα», παρά τους ισχυρισμούς των εργοδοτών, για τους οποίους, φυσικά, πάντα φταίει η αβλεψία του εργαζόμενου και η κακιά στιγμή! Ποτέ δε φταίει το ότι οι εργαζόμενοι δουλεύουν και παράγουν επί 12 και 16 ώρες κάθε μέρα, για να αυξάνουν τα κέρδη του κεφαλαίου. Σκαρφαλωμένοι πάνω στις σκαλωσιές, μέσα σε στοές, πάνω από τις μηχανές και μέσα στα αμπάρια, μέχρι το κορμί να μην αισθάνεται πλέον τίποτα. Μοναδικός σκοπός των εργοδοτών είναι να αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, γιατί αυτό αυξάνει και τα κέρδη τους. Και τα κέρδη αυτά για τον εργοδότη δε νοείται να μειωθούν, πληρώνοντας μέτρα προστασίας. Ο νεκρός εργάτης δεν κοστίζει. Απλά, θα τον αντικαταστήσει. Κοστίζουν, όμως, οι εργατοώρες για να στηθεί ασφαλής σκαλωσιά. Για να ελέγξουν μηχανικοί την ασφάλεια του χώρου εργασίας. Για να συντηρήσουν το μηχάνημα πριν κλατάρει. Για να αγοράσουν μέσα προστασίας.

Δίπλα σε όλα αυτά, η κυβέρνηση παρατηρεί και συνηγορεί. Χύνει κροκοδείλια δάκρυα και προειδοποιεί τους εργοδότες, σε αυστηρό ύφος, ότι θα τους τιμωρήσει! Τα εγκλήματα, όμως, μένουν πάντα ατιμώρητα, αφού στο τέλος κανένας υπεύθυνος δεν κάθεται στο σκαμνί, παρά μόνον εξιλαστήρια θύματα. Η ίδια η κυβέρνηση, όμως, είναι αυτή που επιτρέπει στους εργοδότες να είναι ασύδοτοι. Διατηρεί παροπλισμένους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι, ακόμα και όταν παρεμβαίνουν, αφήνουν ανενόχλητους τους εργοδότες. Ικανοποίησε τις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου, κάνοντας τις εργασιακές σχέσεις «λάστιχο», χωρίς ωράριο, χωρίς ειδικότητα, για όσο και όταν θέλουν τα αφεντικά. Είναι αυτή, που δεν μπορεί να «παρέμβει» σε απολύσεις στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και όποιος μιλήσει για ασφάλεια την επομένη ψάχνει για δουλιά.

Οσα δάκρυα και να χύσουν οι εργαζόμενοι, όσο και να αγανακτήσουν, δεν πρόκειται με το δάκρυ να σταματήσουν τα εγκλήματα στους χώρους δουλιάς. Πρέπει οι ίδιοι να πάρουν την υπόθεση της προστασίας της ζωής τους στα χέρια τους. Να συσπειρωθούν και με ταξικούς αγώνες να επιβάλουν μέτρα. Να βάλουν στην άκρη τις δυνάμεις του δικομματισμού, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργοδοτών και του μεγάλου κεφαλαίου. Να ενισχύσουν το ΚΚΕ, για να πάρουν, τελικά, οι ίδιοι την εξουσία της ζωής τους στα χέρια τους.