Το ξεθάβουν πάντοτε ενόψει εκλογών και το παραδίδουν στην κυρία Δαμανάκη. Η περιφορά του λειψάνου αρχίζει από τα τηλεοπτικά πλατό με το γνωστό ψαλμό: «Οσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει Πρετεντέρη!»

Η Δαμανάκη, κάνει μια λάιτ προσπάθεια να μακιγιάρει το λείψανο αγνοώντας τους νόμους της φύσης περί τέλους. Ως κομπογιαννίτισσα που υπήρξε πάντα, καλεί οικολόγους κι ένα μέρος αριστεριστών, που πιστεύουν ότι όλα είναι νεκροφάνεια, να φυσήξουν λίγη ζωή στο άτυχο λείψανο. Το αποκαλώ άτυχο, γιατί είναι εκτός τόπου, δηλαδή της Εκκλησίας, όπου εκεί μπορεί καμιά φορά, από θαύμα, όπως γράφουν οι έγκυρες εφημερίδες, να μιλήσει. Στα χέρια όμως της Δαμανάκη, λειτουργεί ως κάλυμμα πασών μικροαστικών παθών, πασοκικών καταβολών και απωθημένων για ένα τζακούζι.

Χάνοντας και την τελευταία ανεμελιά που σου χαρίζει η μάνα γη και ως εκ τούτου και την αξιοπρέπεια της φράσης «ο νεκρός δεδικαίωται», το λείψανο χέρι - χέρι με τη Μαρία, διασχίζοντας την κοσμική Αθήνα, παραβιάζει το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Παραφράζοντας τον Λα Μπριγιέρ, μπορούμε να καταλογίσουμε στο λείψανο τεμπελιά και αδυναμία, αφού επιτρέπει στην πρώτη Μαρία να το κυβερνά. Από την άλλη, παρατηρώντας προσεκτικά τη Δαμανάκη, διαπιστώνουμε πως συνειδητά είναι έρμαιο της πολιτικής γκλαμουριάς κι έχει τόση απήχηση και συμπάθεια στους κύκλους των γιαλαντζί αστών, που μπορεί μέχρι λείψανα να παρασύρει.

Η Δαμανάκη κατάλαβε έστω και αργά πως δε χρειάζεται να καταβάλεις μεγάλες προσπάθειες για να είσαι ο εαυτός σου. Το μέλλον της είναι ακριβώς αυτό που είναι τώρα. Αυτό που πάντα ήθελε. Να βρίσκεται πάση θυσία μέσα σε μια γενικευμένη ψευδαίσθηση, να κρύβεται αδέξια πίσω από ένα λείψανο που το στολίζουν με παπαγαλάκια της κυρίαρχης ιδεολογίας.