Μια πρωτοφανών διαστάσεων προπαγανδιστική επιχείρηση έχει στηθεί γύρω από την υπόθεση του «σχεδίου Ανάν. Αντικειμενικός σκοπός δεν είναι απλά να «πειστεί» ότι το «σχέδιο» αποτελεί λύση μόνον ο κυπριακός λαός και ιδιαίτερα η ελληνοκυπριακή πλευρά του, η οποία εκ των πραγμάτων βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, αλλά αξιοποιείται για να προωθηθούν και στον ελληνικό λαό απόψεις και λογικές, που συνδέονται με όλο το πλέγμα της αποδοχής και της ενεργού υποταγής στους νεοταξίτικους σχεδιασμούς.

Αρπαξαν, λοιπόν, την ευκαιρία, για να «δουλέψουν» το «κενό» που διαπιστώνουν ότι υπάρχει στη συνείδηση του ελληνικού λαού, επιδιώκοντας μια στρατηγικής σημασίας επιτυχία στον τομέα αυτό. Η σπουδή που δείχνουν υποδηλώνει ότι το ζητούμενο γι' αυτούς δεν είναι τόσο και μόνον η Κύπρος, αλλά η προετοιμασία αποδοχής ή ανοχής των ευρύτερων σχεδίων στην περιοχή, που σχετίζονται με όλο το πλέγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και τη διευθέτησή τους. Σχέδια, τα οποία θα εδραιώνουν τις προτεραιότητες του ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή της Ανατ. Μεσογείου και των Βαλκανίων και τους ρόλους για τους οποίους έχουν μοιραστεί μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας από τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, με αναβαθμισμένη αντικειμενικά την Τουρκία.

Κοινός παρονομαστής, για όλους τους εγχώριους προπαγανδιστές του «ΝΑΙ», είναι η κινδυνολογία, για τα «κακά» που θα φέρει το «ΟΧΙ» στην Κύπρο, αλλά και στην Ελλάδα. Ετσι μονομιάς Ελλάδα και Κύπρος, σύμφωνα μ' αυτούς τους προπαγανδιστές, θα βρεθούν στο περιθώριο των εξελίξεων και θα επιβληθούν σε βάρος τους ακόμα πιο δυσμενείς διευθετήσεις σε όλα τα ανοιχτά ζητήματα που τις αφορούν. Είναι η ίδια κινδυνολογία, που κάθε φορά απευθύνεται σε όσους δε συμμορφώνονται προς «τας υποδείξεις».

Πέρα, βέβαια, από το γεγονός ότι με όλες αυτές τις κινδυνολογικές θεωρίες, που διατυπώνονται, αναιρείται όλο το οικοδόμημα περί «ισχυρής Ελλάδας», «αναβαθμισμένης» θέσης της, «ισότιμου εταίρου» σε ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ., ουσιαστικά όλοι αυτοί συναινούν με τους εκβιασμούς και ότι όλα όσα λένε περί «ευκαιρίας» για «επανένωση» της Κύπρου, που παρέχει το «σχέδιο Ανάν», δεν τα πιστεύουν ούτε οι ίδιοι.

Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι ο εξευμενισμός του «θηρίου», που ακούει στο όνομα ιμπεριαλισμός. Εξάλλου, και όποτε επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο, πάντα είχε τα αντίθετα αποτελέσματα. Οι κίνδυνοι, ανεξάρτητα από υπερβολές των προπαγανδιστών του «ΝΑΙ», είναι υπαρκτοί. Δεν προέκυψαν, όμως, τώρα, ούτε θα εκλείψουν αν η Κύπρος πει το «ΝΑΙ» στο Σχέδιο Ανάν και δε θα εκλείψουν με κανένα άλλο «ΝΑΙ», που ενδεχομένως εκβιαστεί στη συνέχεια για άλλα ανάλογης λογικής σχέδια.

Αυτό γιατί τόσο η ιμπεριαλιστική τακτική του «διαίρει και βασίλευε», όσο και οι γενικότερες βλέψεις του δε θα πάψουν να υπάρχουν και να επιβάλλουν «λύσεις» και διευθετήσεις σε βάρος των συμφερόντων, των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των λαών. Η υπόθεση της στάσης του κυπριακού λαού και της διεθνών διαστάσεων προπαγανδιστικής εκστρατείας που γίνεται αναδεικνύει περίτρανα το ρόλο του λαϊκού παράγοντα. Είναι αυτός ο παράγοντας, που κάνει τη διαφορά και που μπορεί να τους χαλάσει τα σχέδια, ανοίγοντας μιαν άλλη προοπτική.