Θυμάμαι τον πόλεμο του '40 και την κατοχή, το ΕΑΜ και τη Μεγάλη Εθνική Αντίσταση, τις μέρες του Στάλινγκραντ και το τέλος του πολέμου, τα τανκς των Εγγλέζων που φτάσανε νύχτα στην Κυλλήνη και πήρανε τη δημοσιά κατά την Αθήνα, το μαύρο Δεκέμβρη, το Λίβανο και τη Βάρκιζα, τους Αντάρτες που πετάγανε τα ντουφέκια τους στις απλωμένες κουβέρτες κλαίγοντας σαν μικρά παιδιά, το κυνηγητό και τα βασανιστήρια, το ξέσπασμα του Δεύτερου Αντάρτικου και τον Αύγουστο του '49, τις φυλακές και τις εξορίες, τα στημένα στρατοδικεία και τις εκτελέσεις, θυμάμαι τον Ανθό του Λαού μας να χάνεται μαχαιρωμένος πισώπλατα. Την Αυτοκτονία του Αρη, το Διάγγελμα του Μπελογιάννη προς την οικουμένη ολόκληρη, τον Απροσκύνητο Πλουμπίδη. Πόσες φορές έκλαψα και πόσες ακόμα θα κλάψω όταν τα αναθυμάμαι! Υστερα τις ανατάσεις στο τέλος της δεκαετίας του '50, τα χρόνια του '60, τον Λαμπράκη, τον Πέτρουλα και την παράδοση του 53% στα πόδια του βασιλιά. Το πρώτο Κίνημα της Αλλαγής και ο πρώτος μασκαρεμένος δημοκράτης που το πήρε και το πέταξε στα σκουπίδια. Το Δεύτερο Κίνημα της Αλλαγής φούντωσε μετά την προδοσία των συνταγματαρχών και την τραγωδία της Κύπρου. Κι ήρθε δεύτερος μασκαρεμένος δημοκράτης, το πήρε και το ξαναπέταξε στα σκουπίδια.

Τριάντα χρόνια μετά, την Τετάρτη το βράδυ, αυτή την αληθινά Μεγάλη Τετάρτη, έζησα μια από τις συγκλονιστικότερες ώρες του βίου μου. Είδα έναν Κύπριο Πολίτη, που τούτη την ώρα τυχαίνει να 'ναι ο εκλεγμένος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, να σκαρφαλώνει λέξη τη λέξη, απόδειξη την απόδειξη, στα ψηλά σκαλοπάτια του ηρωισμού και της αυτοθυσίας, της αξιοπρέπειας και της ανθρωπιάς. Του Πολιτισμού. Κι ένιωσα να ορθώνονται μέσα στη συνείδησή μου τα ζωντανά πνεύματα των μαρτύρων της Λευτεριάς, να τραγουδούν και να χορεύουν, ότι η θυσία τους δεν πήγε χαμένη.

Το διάγγελμα του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν απευθύνθηκε προς τους Κύπριους, τους Ελλαδίτες ή τον Ελληνισμό της διασποράς. Αυτό ήταν ένα άλλο διάγγελμα προς την οικουμένη ολόκληρη. Στα θεμέλια της σημερινής Νεοταξικής Παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας της απανθρωπιάς και της κτηνωδίας, ο Τάσσος Παπαδόπουλος τοποθέτησε μια βόμβα πολλών μεγατόνων, φτιαγμένη από ιδέες, από θυμό, από γνώση, από λογικές αναλύσεις και από βαθιά πατριωτικά αισθήματα.

Δεν πρόλαβα να χαρώ για την τύχη που είχα, να πιω από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη αυτό το Ολύμπιο νέκταρ και να γευτώ αυτή την άγια συγκίνηση στην οποία εγκαταλείφθηκε στο τέλος ο Τάσσος Παπαδόπουλος - (τυχαία άραγε φέρει αυτό το τόσο ταπεινό και τόσο φθαρμένο όνομα;) - και ο ορυμαγδός των τηλεοπτικών παραθύρων με επανέφερε βιαίως στην πραγματικότητα.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος αναδείχτηκε σε Grante Rolista την Τετάρτη το βράδυ. Είχε πλήρη έλεγχο των μέσων του, θαυμαστή συνεργασία θυμικού και συνείδησης, βαθιά γνώση του υλικού του και σπαρταριστή αμεσότητα, διά της οποίας εξουδετέρωσε το γυαλί και έφτασε σε μας φρέσκος και ζωντανός. Στο βάθος της ματιάς του δε διέκρινες ίχνος αστάθειας, ανασφάλειας ή αμφιβολίας. Είχε θαυμαστό και ισορροπημένο έλεγχο της συγκίνησης. Εβλεπες ανάγλυφο το παρελθόν του ανθρώπου, τα κίνητρα της σημερινής του συμπεριφοράς, τις εσωτερικές του συγκρούσεις και τις προοπτικές που χάραζε, την ίδια την ώρα της δράσης του. Ηταν ένας πλήρης άνθρωπος με κατακτημένο το υψηλότερο δυνατό επίπεδο πολιτισμού.